Wydarzenia Marcowe w roku 1968
Wspomnienia uczestnika wydarzeń studenckich.
 Właśnie mija 50. rocznica od
wydarzeń z marca 1968. Byłem wtedy młodym studentem,
rozpoczynającym studia na Wydziale Elektroniki Politechniki
Warszawskiej (PW). W Ottawie mieszka bardzo liczna grupa
absolwentów tego wydziału, w tym sporo osób, które przeżyły
Marzec '68. Pewnie zrządził przypadek, że zostałem czynnym
uczestnikiem tych wydarzeń. Tym przypadkiem było
zamieszkanie w akademiku w jednym pokoju ze studentami z 4
roku, którzy już wcześniej zostali wciągnięci w te
studenckie akcje. Byłem początkującym studentem. Moi starsi
koledzy brali wcześniej udział w demonstracji pod Pomnikiem
Adama Mickiewicza 30 stycznia 1968 r., gdy zdjęto ze sceny
Teatru Narodowego „Dziady” reż. Kazimierza Dejmka. Polecenie
zdjęcia "Dziadów" ze sceny wydał ówczesny kierownik Wydziału
Kultury KC PZPR Wincenty Kraśko - dziadek znanego
dziennikarza TVN Piotra Kraśki.
Ta styczniowa demonstracja z udziałem dużej liczby studentów
pod pomnikiem Mickiewicza była wielką manifestacją
patriotyczną. Milicja rozpędziła demonstrację, aresztowano
licznych uczestników a Adama Michnika i Henryka Szlajfera
relegowano z uczelni.
Zaczęły się akcje poparcia dla pokrzywdzonych studentów.
Zaplanowano wiec na Uniwersytecie Warszawskim (UW) w Dniu
Kobiet - w piątek, 8 marca o godz. 12:00. Spodziewano się,
że milicja może interweniować, więc była nadzieja, że
łagodniej potraktują studentki, co było jednym z powodów
wybrania tej daty. UB-ecy pewnie dowiedzieli się o
planowanej akcji i prewencyjnie aresztowali przywódców
studenckich - Modzelewskiego, Kuronia, Blumsztajna, i
Lityńskiego.
Poszliśmy z kolegami na Uniwerek. Na bramie okazaliśmy
legitymacje PW i "bramkarze" wpuścili nas na dziedziniec,
gdzie było kilka tysięcy studentów, wielu z nich z innych
uczelni warszawskich. Rozpoczęły się wystąpienia, czytanie
rezolucji w/s przywrócenia "Dziadów" oraz relegowanych
studentów. Prorektor UW prof. Zygmunt Rybicki nie chciał
przyjąć delegacji studentów i zaczął nawoływać do rozejścia
się.
 
Do akcji wkroczyli tajniacy oraz ekipy ZOMO przywiezione
autobusami. Było widać cywilów z drewnianymi pałami - ponoć
tzwn. aktyw robotniczy z zakładów pracy. Zaczęto bić
studentów, wyłapywać pojedyncze osoby. Bito kobiety,
wyrywano im torebki, kopano - na nic zdał się ten "Dzień
Kobiet". W końcu zaczęły masy studenckie wychodzić na
Krakowskie Przedmieście, ale tam czekały na nich brygady
ZOMO z Golędzinowa, które jak się okazało były dość dobrze
rozgrzane wcześniej wódką. Pijani ZOMO-wcy bili pałkami i
kopali jak popadło. Ja z jednym z kolegów udałem się w
kierunku Starego Miasta, ześliznęliśmy się na dół po skarpie
przy Trasie W-Z. Ubłoceni wsiedliśmy do tramwaju i
pojechaliśmy do akademika elektroników na ul. Księcia
Janusza na Woli. Okazało się, że kolega oberwał porządnie w
udo, ale poczuł ból dopiero w tramwaju.
W akademiku wrzało. Wszyscy podnieceni i oburzeni
zachowaniem milicji i "aktywu partyjnego". Zaczęliśmy
nasłuchiwać radiowe meldunki i rozkazy milicji oraz
wiadomości "Wolnej Europy", "Głosu Ameryki" oraz zachodnich
stacji radiowych. Wieczorem dotarli koledzy, którzy byli
świadkami wydarzeń pod Politechniką oraz pod akademikami na
placu Narutowicza. Zaczęło się wszystko pod akademikami PW
na ul. Polnej - męskim "Riwiera" oraz damskim "Mikrusie".
Akademiki te usytuowane były blisko Politechniki. Kilkuset
osobowa grupa poszła w kierunku Placu Jedności Robotniczej,
przy którym mieścił się Gmach Główny PW. Dołączyła do nich
kilkuset osobowa grupa studentów UW, którzy dotarli tam z
Uniwerka, po rozbiciu wiecu. Na Placu Jedności zbierali się
również Warszawiacy, którzy skończyli pracę w okolicznych
biurach lub przejeżdżali tramwajami.
Po jakimś czasie, w zorganizowanym szyku zaczęto przenosić
się w stronę Placu Narutowicza, gdzie było kolejne dużo
skupisko akademików PW. Po dotarciu do tego akademika
zebrało się na Pl. Narutowicza wiele tysięcy. W końcu
wieczorem oddziały milicji zaczęły rozpędzać tłum. Grupy
studenckie ciągle przemieszczały się po mieście, część w
stronę Polibudy drudzy pod Uniwerek. Niektórzy wrócili do
akademika na Księcia Janusza i opowiadali, co tam się
działo.
Na drugi dzień, w sobotę, pojechaliśmy na Politechnikę.
Zapełniona Aula w Gmachu Głównym, przed budynkiem
tłumy Warszawiaków. Wszyscy "wkurzeni" reakcją władz oraz
mediów. Na Placu Jedności Robotniczej przed budynkiem palono
gazety i wznoszono okrzyki "prasa kłamie". Szczególnie
popisywał się kłamstwami "Sztandar Młodych". Postanowiono
wyruszyć w stronę tej redakcji, idąc ulicą Polną w stronę
"Riwiery" i "Mikrusa". Ulicę Polną zablokowały wozy
milicyjne. Setki milicjantów zaczęły atakować maszerujących.
Coraz więcej wozów i milicji. Zaczęli rozbijać pochód na
kilka grup. Znalazłem się w dużej grupie, która zaczęła
wracać w stronę Politechniki. PW była otoczona przez milicję
i nie dało się tam dotrzeć. Bito studentów cały czas,
aresztowano, wciągano do wozów policyjnych. Tłum pozostał
prze budynkiem Elektroniki i po pewnym czasie schronił się w
tym budynku. Rozpoczęła się "zabawa w kotka i myszkę" z
milicjantami. Grupy studentów wybiegały przed budynek i
wykrzykiwano "Gestapo" w stronę ZOMO. Po chwili pędzili z
powrotem w stronę budynku, uciekając przed ZOMO. Za którymś
z kolei razem, ZOMO rozbiło szklane drzwi i szyby w oknach
na parterze i wtargnęli do budynku. Rozgorzała bitwa. W ruch
poszły meble, gaśnice i inny sprzęt. Schwytano jednego
ZOMO-wca, pobito go, rozbrojono i rozebrano. ZOMO wycofało
się.
Doszło do negocjacji z ZOMO, w których pośredniczył dziekan
Wydziału Elektroniki. Uzgodniono, że studenci wydadzą
milicjanta i jego uzbrojenie a milicja zagwarantuje
bezpieczne opuszczenie budynku. Byłem w grupie idącej w
kierunku "Riwiery". Zostaliśmy zaatakowani przez oddziały
milicji i zaczęliśmy uciekać w stronę Pól Mokotowskich.
Udało się okrążyć Polami i w końcu dotarliśmy do akademika.
Nie miałem karty mieszkańca tego akademika, ale pozwolono
wszystkim schronić się w budynku. Po krótkiej drzemce w
"Riwierze" postanowiliśmy z dwoma kolegami wrócić wcześnie
rano do naszego akademika na Księcia Janusza. Widać było
milicyjne suki w kierunku Politechniki, więc wyruszyliśmy
ul. Waryńskiego w stronę MDM. Podjęliśmy decyzję, żeby wziąć
taksówkę, która tam stała. Taksiarz był bardzo
zainteresowany wydarzeniami dnia poprzedniego. Bardzo
pozytywnie się wypowiadał o akcjach studentów. Spotkała nas
miła niespodzianka. Trasa do akademika na Woli była bardzo
długa a po przyjeździe na miejsce taksiarz nie chciał wziąć
od nas pieniędzy. Powiedział, że to w podzięce dla
studentów.
W poniedziałek 11 marca postanowiliśmy dołączyć do grupy
studentów Uniwerka, którzy umawiali się przy pomniku Adama
Mickiewicza i pod kościołem Św. Krzyża. Całe Krakowskie
Przedmieście było wypełnione masą ludzi - studentów i
Warszawiaków. Bardzo powoli zaczął się tłum przemieszczać w
stronę Nowego Światu i dalej do Domu Partii na rogu Nowego
Światu i Al. Jerozolimskich. Tysiące, tysiące ludzi,
zatłoczony cały Nowy Świat. Dotarliśmy w okolice Domu
Partii. Tutaj świece dymne, walki między manifestantami i
milicją. Setki młodzieży nie-studenckiej, dobrze
przygotowanej na walki uliczne z ZOMO - uzbrojeni w kije,
pałki, łańcuchy, itp. Nie kończące się tłumy ludzi na
Marszałkowskiej zarówno w stronę Mostu Poniatowskiego jak i
w stronę ulicy Kruczej. Walki trwają, sporo rannych po obu
stronach.
Po dość długim czasie zaczynam wracać Nowym Światem w stronę
Krakowskiego. Idę chodnikiem na Krakowskim Przedmieściu. W
pewnym momencie wyskakuje z bramy grupa bardzo młodych ludzi
w mundurach milicyjnych. Walą pałkami i wciągają mnie i
kilka innych osób do bramy. Miałem na głowie czapkę PW ale
wyglądałem bardzo młodo, raczej jak uczeń liceum. Nie
wierzyli, że mogę być studentem. Dopiero gdy wzięli do ręki
moją legitymację studencką, to od razu dołożyli ponownie
pałą. Na podwórku stała Nyska, do której nas wrzucają.
Otrzymuję kopniaka w głowę i dalej nic nie pamiętam. Budzę
się gdzieś na milicji. Zdaje się, że to było w Pałacu
Mostowskich, gdyż przy wywożeniu mnie stamtąd nocą, trochę
było widać dachy przez szybkę w suce i to jakby w tamtej
okolicy. Dość szczęśliwie kończy się mój pobyt w areszcie,
gdyż oprócz pobicia jedyna strata to moja legitymacja
studencka i potłuczony zegarek. Po około 24 godzinach, nocą
zostałem wywieziony w nieznanym mi kierunku, bo nic nie
mówili dokąd mamy jechać. Całą drogę nic nie mówili, tylko
było słychać policyjne radio. Przejazd trwał dość krótko.
Miałem dużego stracha, ale okazało się, że wypuścili mnie w
Lasku na Kole, z którego było bardzo blisko do akademika na
Księcia Janusza. Czyżby wieźli mnie jacyś milicjanci z
"miękkim sercem"?
Bardzo martwiła mnie strata legitymacji studenckiej. Nie
zamierzałem się upominać o nią na milicji. Okazało się, że
jeden ze starszych kolegów z akademika miał narzeczoną,
która pracowała na Politechnice w dziale, w którym wyrabiano
legitymacje. Udało się - stałem się posiadaczem nowej
legitymacji studenckiej w ciągu zaledwie dwóch dni.
 W środowisku studenckim po prostu
wrzało. Wydarzenia z poprzednich dni były praktycznie
jedynym tematem. Śledzenie mediów PRL-owskich oraz
zagranicznych. Rozbijanie jedności społeczeństwa poprzez
hasła nawołujące "studenci do nauki, robotnicy do pracy".
Potępianie "syjonistów" i "wichrzycieli". Przypisywanie
"zadym" na ulicach bandom chuliganów, itp. W mediach wysocy
działacze partyjni oraz zwołane masówki w zakładach pracy
potępiają studenckie wystąpienia. Widać, że informacje o
konkretnych wydarzeniach przekazywane są jedynie lokalnie.
Na Wybrzeżu nie ma informacji z Warszawy a w Warszawie brak
wiadomości z Wybrzeża czy Krakowa.
Koledzy powiedzieli, że we wtorek, 12 marca, był wiec w
Gmachu Głównym PW i powołano komitet, w którego składzie są
ludzie z naszego akademika. Ma być kolejny wiec z udziałem
rektora w samo południe w środę 13 marca. Przy wejściu do
Gmachu PW ścisła kontrola - wpuszczają jedynie pracowników i
studentów. Studenci muszą okazać legitymację studencką oraz
indeks. Mam jedynie indeks, ale starszy kolega potwierdza,
że milicja zarekwirowała moją legitymację w czasie aresztu w
poniedziałek. Wpuszczają mnie.
Ogólnie wiec był bardzo spokojny. Rektor poparł studentów w
swoim wystąpieniu. Zapewnił, że pracownicy naukowi
będą dalej wspierać studentów. Potępiał zachowanie milicji
oraz kłamliwe informacje w mediach. Zażądał zwolnienia
aresztowanych oraz sprostowania kłamstw w prasie. Jego
wystąpienie przyjmowano owacjami.
Komitet Studencki zaczął przygotowywać 13-punktową
rezolucję. Po ogólnej akceptacji przez zebranych, została
ona przekazana rektorowi. W czasie wiecu nadchodziły
informacje z innych ośrodków akademickich w Polsce oraz z
zakładów pracy. Odczytywano je dla zgromadzonych. Zebrani
uchwalili apel do innych uczelni, w którym solidaryzowano
się ze wszystkimi, którzy popierają akcje studentów. Dano
rektorowi oraz Senatowi PW kilka dni czasu na odpowiedź na
przekazaną rezolucję. Zapowiedziano kolejny wiec na sobotę,
16 marca.
Niestety, atmosfera sobotniego wiecu była zupełnie odmienna
od środowej. Zauważyć dało się wycofywanie się władz
uczelni. Senat uczelni zaczął używać języka, pewnie
podyktowanego przez organa zewnętrzne, że studenci dali się
wciągnąć nielicznym grupom prowodyrów, itp. Na pocieszenie
podano informację, że dowódca grupy szturmującej budynek
Elektroniki w dniu 9 marca został ukarany. Komitet Studencki
poinformował, że przekazał, wspólnie z rektorem oraz I
sekretarzem Komitetu Zakładowego PZPR, tekst rezolucji
studenckiej z 13 marca I Sekretarzowi PZPR Władysławowi
Gomułce, Premierowi Józefowi Cyrankiewiczowi i do Kancelarii
Sejmu PRL. Rektor zapewniał, że otrzymamy odpowiedź od I
Sekretarza w ciągu kilku dni. Został zaplanowany kolejny
wiec na wtorek 19 marca.
W poniedziałek, 18 marca, w lokalnym dzienniku wieczornym w
Warszawie była mała wzmianka o rezolucji studentów PW, nie
odpowiadając na pytania zawarte w tej rezolucji. Dodatkowo
podano fałszywe komentarze pod adresem studentów. Radio
podawało wiadomości o wiecach potępiających wybryki
studentów, które odbywały się w całej Polsce. Nasłuchy
radiowe podawały informacje o wiecach poparcia dla
studentów, organizowane w wielu miastach w kraju i na
Zachodzie.
Media w PRL przystąpiły do zmasowanego ataku. Krytykowano
nielegalne wiece studenckie, wiece "dla poparcia partii" w
całym kraju, wichrzyciele chcą przeciwstawić studentów
polityce partii a wszystkie działania studenckie są robione
w interesie syjonistów. Ostre wystąpienie Władysława Gomółki
było transmitowane w telewizji.
Po takich ostrych atakach i braku odpowiedzi, postanowiono
przygotować się do strajku. Decyzja o strajku miała być
rozpatrzona w czasie wiecu w dniu 20 marca. Tym razem, nie
wpuszczano przez główne drzwi. Wchodzić trzeba było bramą od
ulicy Noakowskiego i Alei Niepodległości. Tego dnia służbę
porządkową przy wejściu sprawowali ludzie POP PZPR.
Sprawdzanie legitymacji studenckich na bramie przy
ogrodzeniu oraz ponowne przy drzwiach do budynku.
Poinformowano zebranych, że rektor odmówił uznania wiecu za
legalny i rozwiązał Komitet Studencki. Zawieszono
działalność wszystkich organizacji młodzieżowych. Powołano
do życia jakieś "Komitety Studenckie", które miałyby
sprawować "kierowniczą rolę" na uczelni.
 Zaczęło się robić spore
zamieszanie i próby zastraszania zebranych. Przemawiali
przedstawiciele rozwiązanego Komitetu Studenckiego, czytano
listy poparcia z zakładów pracy w całej Polsce. Ostatecznie
podjęto decyzję o 48 godzinnym strajku okupacyjnym, mimo
gróźb ze strony przedstawicieli władz uczelni i działaczy
partyjnych oraz ZMS. Wtedy, podano informację, że rektor PW
przekazał Ministrowi Oświaty i Szkolnictwa Wyższego
Henrykowi Jabłońskiemu żądanie aby w prasie opublikowano
rezolucję studentów PW, bo studenci zagrozili strajkiem.
Powiedziano, że rektor wystąpi oraz że ponownie uznał
istniejący Komitet Studencki. Wtedy zebrani jednym głosem
wykrzykiwali "za późno!" Komitet Studencki potwierdził
zebranym, że strajkujemy 21 - 22 marca.
W czwartek 21 marca od południa rozpoczęła się zbiórka
strajkujących w Gmachu Głównym PW. Zebrano pieniądze na
prowadzenie akcji drukowania plakatów i ulotek.
Zorganizowano grupę osób do odbierania jedzenia
przynoszonego przez Warszawiaków. Jedzenie było nawet
dowożone ciężarówkami z zakładów pracy. Ilości jedzenia
ogromne! Cukiernia na ulicy Noakowskiego miała dużo zajęcia,
bo wśród tych smakołyków były pączki oraz ciasta z tej
cukierni również.
Liczna grupa osób pracowała przy produkcji wielkich banerów,
plakatów, drukowaniu tysięcy ulotek. Podjechała ciężarówka
od strony ul. Noakowskiego, podrzucono ogromne ilości
papieru z jakiejś drukarni lub magazynu. Na frontowej
ścianie budynku duże transparenty oraz tekst rezolucji.
Oprócz drukowanych ulotek dla Warszawiaków, pisano ręcznie
teksty rezolucji i podziękowania dla tych przed budynkiem.
Ciągle lecą komunikaty z balkonu w Auli Głównej - wiadomości
z Warszawy, sytuacja na zewnątrz budynku, informacje o
wydarzeniach i poparciu w innych miastach. Jednym z moich
zadań było wynoszenie ulotek i rozdawanie w tłumie przed
Gmachem Głównym, wysłuchiwanie, co ludzie mówią,
odpowiadanie na pytania. Było ogromne zainteresowanie
zebranych. Wszyscy dziękowali studentom za ich postawę.
Elektronicy prowadzą nasłuchy służb milicyjnych. Daje się
zauważyć, że jest duża liczba agentów w budynku Gmachu
Głównego i nadają na bieżąco meldunki o sytuacji wewnątrz,
podają nazwiska osób, które zabierają głos, itd.
Krótką drzemkę w nocy miałem w jednej z auli w drewnianym
twardym krześle, takiego typu jak w kinach. Trochę było
problemów z dostępem do ubikacji - długie kolejki, ale jakoś
wszyscy sobie poradzili. Pewnie mieliśmy pierwsze wspólne
ubikacje damsko-męskie, bo wpuszczano kobiety "w potrzebie"
do męskich.
Kolejny dzień strajku - piątek, 22 marca 1968. Atmosfera
wewnątrz budynku wspaniała. Wszyscy czują się jak w jednej
wielkiej rodzinie. Na dzień dobry wspólne odśpiewanie hymnu.
Na zewnątrz jeszcze większy tłum. Ciągle zapotrzebowanie na
ulotki z tekstami rezolucji. Tysiące ulotek wyprodukowanych
zostało w nocy. Nie kończące się dostawy żywności przez
Warszawiaków.
 Na budynku od strony ulicy
Noakowskiego wywieszony duży napis "DZIĘKUJEMY - Wasze dary
nas wzruszają". Dużo żywności, papierosy, pieniądze ze
składek w zakładach pracy. Oprócz pomocy ze strony
Warszawiaków, włączyły się ambasady wielu krajów zachodnich.
Podawane są komunikaty o prezentach z ambasady USA, Kanady,
Anglii, ciężarówka jedzenia od Szwajcarów.
Rośnie liczba ludzi na Placu przed Politechniką a także
przybywa studentów wewnątrz budynku. Jest nas o wiele więcej
niż wieczorem. Wynoszę kolejną porcję ulotek, rozdaję
ludziom przed budynkiem oraz pasażerom tramwajów. Widać
korespondentów z innych krajów, proszą o wywiady, pytają
Warszawiaków.
W budynku okrzyki zadowolenia po kolejnych pozytywnych
informacjach. Różni wykonawcy zaczęli występy artystyczne, w
tym znany duet fortepianowy "Marek i Wacek". Występ
studentów Wyższej Szkoły Muzycznej przy widowni szacowanej
na około 12 tysięcy.
Kolejne nasłuchy ujawniają zwiększoną aktywność milicji.
Coraz więcej mundurowych widać na zewnątrz. W godzinach
wcześnie-wieczornych Rozpoczyna się zastraszanie
strajkujących. A przed nami jeszcze prawie cała doba
planowanego 48-godzinnego strajku, który praktycznie
rozpoczął się późnym popołudniem poprzedniego dnia.
Przedstawiciele władz uczelnianych przekazują z balkonu
żądania rektora do opuszczenia gmachu budynku przed godz. 21
oraz o obowiązku rozpoczęcia zajęć o normalnej godzinie dnia
następnego. Jeśli studenci nie przystąpią do zajęć w tym
terminie, to Ministerstwo Oświaty i Szkolnictwa Wyższego
zamknie działalność PW i zawiesi wszystkich studentów. W
późniejszym terminie dokonane zostaną nowe zapisy na
wszystkich wydziałach Politechniki. Osoby, które były
prowodyrami i ci, którzy nie opuszczą budynku nie będą mogli
być przyjętymi w czasie tych zapisów.
Część osób zaczęła opuszczać budynek po usłyszeniu takich
pogróżek. Gdy zbliżyła się godzina 21, wyszedł na balkon
ponownie przedstawiciel władz uczelni i nakłaniał do
niezwłocznego opuszczenia gmachu. Przemawiają kolejni
profesorowie i apelują o opuszczenie i żeby wybrana grupa
studentów eskortowała wychodzących. Po każdym kolejnym apelu
widać osoby, które decydują się wychodzić.
Kolejna wypowiedź rektora, że minęła właśnie godz. 22 i
praktycznie już nie jesteśmy studentami. Powiedział, że
grozi nam wejście milicji do środka. Jednak szefostwo
strajku apeluje o pozostanie. Wychodzi kolejna partia
studentów. Rektor ponownie mówi, że martwi się o każdego z
nas i żeby nie ponosić zbyt dużego ryzyka, którym mogą być
pobicia, areszty i usuwanie z uczelni. W końcu rektor
zgodził się ze studentami, że pozostaną do godz. 8 rano.
Na zewnątrz widać, jak milicja rozpędziła Warszawiaków.
Coraz więcej komunikacji w radiu milicyjnym. Kolejny
rozpaczliwy apel rektora o opuszczenie uczelni, gdyż
otrzymali odgórne polecenie, żeby wszyscy natychmiast
wyszli. Pojawia się komunikat radia i telewizji, że
Politechnika Warszawska została rozwiązana a Gmach Główny PW
zostanie wzięty siłą przez oddziały ZOMO. Wychodzą kolejne
osoby.
Wewnątrz następuje akcja przygotowania się na wypadek
szturmu ZOMO. Barykadowane są drzwi, przygotowano gaśnice i
różnego rodzaju sprzęt a sal laboratoryjnych jako broń. Przy
oknach i balkonach zebrano to, co można by rzucać na
nacierających ZOMOwców.
Kolejny apel rektora około godz. 3 rano i groźby Generalnego
Prokuratora PRL Zenona Kliszki, który straszy atakiem ZOMO
oraz dożywotnimi "wilczymi biletami". Ja i mój bliski kolega
z akademika postanawiamy wyjść. Nie idziemy w kierunku
głównego wejścia i na Plac Jedności Robotniczej, jak wszyscy
inni. Nie wierzyliśmy w zapewnienia milicji, że pozwolą nam
spokojnie przemaszerować ulicą Polną w stronę Riwiery.
Wyskakujemy przez okno od strony ul. Noakowskiego,
podwórkiem wzdłuż parkanu jak najdalej od budynku głównego,
przeskok przez parkan i w stronę Emilii Plater i do Pałacu
Kultury. Trasę do naszego akademika, około 10 km,
pokonaliśmy na pieszo. Tak skończył się nasz udział w
strajku.
W akademiku prawie nikt ne spał. Słuchaliśmy milicyjnych
raportów. Później pierwsze wykłady i ćwiczenia na
Elektronice. Wykładowcy mieli obowiązek odnotowywania, kto
nie był obecny w pierwszych dniach zajęć. Większość z nich
nie dopełniła tego obowiązku. Pamiętam, jaka była cisza na
pierwszych zajęciach. Praktycznie jedynym tematem cichej
dyskusji był strajk i jego zakończenie.
"Wydarzenia Marcowe" nie wygasły szybko i były tematem
dyskusji w akademiku oraz na uczelni jeszcze przez długi
czas. Jak widać, dzisiaj też ten temat jest ciągle dla mnie
istotny, szczególnie gdy słyszę głosy a antysemityzmie
Polaków w roku 1968 i to padające nawet z ust samego Adama
Michnika.
Tak, był antysemityzm ale wyłącznie ze strony
współtowarzyszy z PZPR. Całe społeczeństwo polskie popierało
patriotyczne, antyrządowe wystąpienia studentów uczelni
wyższych, ale także nawet szkół średnich w całej Polsce,
przy silnym wsparciu obywateli. A Adam Michnik to dla mnie
dzisiaj został zwykłą "szmatą moralną".
Czesław Piasta
Zdjęcia: Wiesław Zieliński, Jerzy Kośnik i nieznani
autorzy
|
W
ostatnim czasie znów rozgorzała antypolska propaganda. Tym
razem związana ona jest okrągłą 50 rocznicą Marca '68, kiedy
to komunistyczne władze sprowokowały antysemickie nastroje w
polskim społeczeństwie a w wyniku porachunków politycznych
zachęcono część Żydów do wyjazdu z Polski.
UWAGA: