Sumliński: Co można odpowiedzieć na
takie brednie? Po prostu prawdę, a prawda jest taka, że
„polskie obozy koncentracyjne” i „Polacy – naziści”, to
terminy i „marki” już tak „wypromowane” i rozpoznawalne
w świecie, że doprawdy, trudno o większą ich promocję.
Decyzja Andrzeja Dudy -
czy rotmistrz Pilecki zostanie Żydem
Już dawno żadna informacja nie zmartwiła mnie tak bardzo,
jak ta sprzed kilku dni podana przez portal Onet.pl, według
której pani ambasador Anna Azari, decyzją premiera Benjamina
Netanjahu, zostanie odwołana do Izraela, w efekcie czego
placówka dyplomatyczna tego państwa pozostanie bez
ambasadora. Informacja ta zmartwiła mnie bynajmniej nie
dlatego, że - jak wskazywał podany news - wskutek decyzji
swoich przełożonych ambasador może opuścić Polskę, ale
wyłącznie dlatego, że dotarło do mnie, iż właśnie
bezpowrotnie tracimy szansę zachowania się godnie. A tracimy
tę szansę na własne życzenie, bo miast w odpowiedzi na
bluźniercze oszczerstwa - uderzające w cały naród i w pamięć
o naszych Rodakach, którzy milionami złożyli życie na
ołtarzu walki z nazistowskimi Niemcami - wyartykułowane
przez tę załganą osobę wyrzucić ją z Polski, pozwalamy, by
to jej przełożeni odwołali ją do Izraela. Zastanawiałem się,
dlaczego tak się stało - dlaczego nasze władze zachowały się
tak powściągliwie, by nie powiedzieć po prostu tchórzliwie,
i pozwoliły bez protestu, by Żydzi po raz kolejny napluli
nam w twarz.
A zaraz potem zacząłem się zastanawiać, co by się stało,
gdyby polski ambasador w Izraelu, w obecności premiera i
przedstawicieli innych władz tego państwa, pozwolił sobie na
„wykład” o tym, jak to Żydzi tysiącami haniebnie zdradzili
kraj, którego byli obywatelami, jak witając kwiatami i
bramami tryumfalnymi wkraczających do Polski w 1939
sojuszników Hitlera, Sowietów (tak było na przykład w Białej
Podlaskiej, gdzie teraz mieszkam), a zaraz potem
denuncjowali rodziny polskich żołnierzy i patriotów,
wywożone następnie wskutek tych donosów setkami tysięcy na
„Nieludzką ziemię”, z której wielu nie powróciło do Polski
już nigdy. Zastanawiałem się, co by się stało, gdyby w
trakcie takiego przemówienia ambasador polski w Izraelu
równocześnie zwrócił uwagę na oczywiste fakty i wskazał
konkretne przykłady, jak to Żydzi tysiącami współpracowali z
nazistowskimi Niemcami przyczyniając się do holokaustu
swoich współbraci. Zastanowiłem się wreszcie, jak
zareagowaliby izraelscy notable, gdyby na koniec takiej
wypowiedzi polski ambasador przypomniał o kolejnych
tysiącach Żydów wydających wyroki śmierci, rozkazy
zamordowania i mordujących w katowniach UB własnymi rękami
polskich bohaterów z Armii Krajowej, tylko za to, że ci
przez całą wojnę walczyli z nazistowskimi Niemcami i marzyli
o wolnej Polsce.
Nie wiem, czy polski ambasador mówiący o tym wszystkim, co
przecież od początku do końca jest prawdą - w
przeciwieństwie do kłamstw Anny Azari – wyszedłby cało z
takiego spotkania. Niewykluczone, że miałby jakąś szansę –
było nie było istnieje coś takiego jak immunitet
dyplomatyczny. Nie mam jednak najmniejszych wątpliwości, że
nie pozwolono by mu dokończyć kwestii, a jeżeli nawet, to
kończyłby swoją mowę w pustej sali, bo po pierwszych taktach
prawdy rzuconej Izraelitom w twarz ci wyszliby ze spotkania
z miejsca rozpętując ogólnoświatowe medialne pandemonium,
którego tylko drobną część stanowiłaby informacja o tym, że
polski ambasador właśnie został uznany w Izraelu za persona
non grata i ma w trybie pilnym opuścić ten kraj.
Tak więc o tym wszystkim, jako o straconej szansie,
myślałem, gdy dowiedziałem się z Onet.pl, że przełożeni
odwołali Annę Azari do Izraela. Minęło jednak kilka dni i
okazuje się, że informacja nie potwierdziła się – ambasador
z nosem Pinokia wciąż jest w Polsce, a więc szansa na jej
właściwe pożegnanie wciąż jeszcze istnieje.
Na co zatem czekają nasi decydenci?
Chyba nie na przeprosiny, bo te, choć w oczywisty sposób
należne, nie nastąpią nigdy i jest to pewne, jak fakt, że
woda jest mokra - już prędzej doczekamy się kolejnych
łgarstw i kolejnych pouczeń.
Wykorzystajmy zatem szansę, by zachować się tak, jak na
naszym miejscu zachowałby się każdy kraj, który nie jest
krajem na niby i jak zachowałby się na przykład Izrael.
Wykorzystajmy tę szansę, by pokazać to nareszcie, że
jesteśmy suwerennym krajem i to nie byle jakim krajem, z
tysiącletnią historią, z której mamy prawo być dumni i z
którym nie wolno robić takich rzeczy, jakie od lat robią z
Polską Żydzi kłamiąc i szargając reputację, a tym samym
naigrywając się z milionów polskich ofiar (być może to
„kara” za naszą nadwrażliwość i błędną, jak widać dziś,
politykę historyczną: po ulokowanych na terenie Austrii
kilkudziesięciu obozach koncentracyjnych nie pozostał nawet
ślad, w efekcie izraelska młodzież nie jeżdzi tam tysiącami
poznając naocznie „austriackie obozy koncentracyjne” i
dowiadując się o tym, jakimi to nazistami byli Austriacy,
choć właśnie oni nazistami przecież byli – jeździ natomiast
do Polski i tu widzi „polskie obozy koncentracyjne” i
dowiaduje się o mitycznych „Polakach – nazistach”).
Tak więc podziękujmy, jak należy, pani ambasador - to mój
publiczny apel do premiera i innych polskich władz!
Do prezydenta Andrzeja Dudy nie apeluje o nic.
Jest bowiem dla mnie oczywistą oczywistością, że prawdziwy
prezydent Polski, czyli ten, który reprezentuje interes
Polaków, a nie Izraelitów, podpisze ustawę o nowelizacji IPN
bez mrugnięcia okiem – nie mam co do tego najmniejszych
wątpliwości! Tu bowiem o żadnym weto czy o Trybunale
Konstytucyjnym i mowy być nie może. Dziwi mnie co prawda, że
pan Prezydent nie podpisał ustawy momentalnie po jej
przeczytaniu, ale traktuję to wyłącznie w kategoriach PR,
pewnego rodzaju „gry”, która ma pokazać, ile to od niego
zależy. Szkopuł w tym, że tą akurat sprawą grać nie powinien
– bo że tak to ujmę, to zbyt poważna rozgrywka, by nią
pogrywać. Powinien ją podpisać w trymiga i zamknąć wszelkie
spekulacje. Kropka.
A co, jeśli tak się jednak nie stanie? Co, jeśli – rzecz dla
mnie niewyobrażalna i która rozważam czysto teoretycznie -
prezydent wolnej Polski z nieznanych mi powodów jednak nie
podpisze ustawy mającej przywrócić cześć milionom polskich
ofiar II wojny światowej i Bohaterom, którym łgarze z
Izraela plują dziś w twarz? W takiej sytuacji, taki
drobiazg, jak oczywisty fakt, że wetując tę ustawę lub
odsyłając ja do Trybunału Konstytucyjnego, raz na zawsze,
definitywnie, ostatecznie i już nieodwołalnie (!) - i to bez
względu na to, jak będzie przebiegała jego dalsza kadencja i
co jeszcze w jej trakcie zrobi oraz czego nie zrobi -
straciłby moje poparcie, może nie mieć dla niego żadnego
znaczenia. Może nie mieć znaczenia także i to, że
nieodwołalnie – jestem tego pewien – straciłby poparcie
milionów innych Polaków i jako polityk, byłby w Polsce
skończony. Ale może mieć znaczenie co innego: bez względu na
to, co do tego momentu zrobił i co jeszcze zrobi w całym
swoim życiu, potomni zapamiętają go tak, jak zachowa się
właśnie teraz – jako polskiego Prezydenta, który wbrew
naciskom z za granicy i tabunom kłamców, odważnie bronił
prawdy i honoru swoich Rodaków lub jako tchórza, który
zdradził ideały przyświecające ufającym mu ludziom i
jednocześnie zdradził swoich wyborców, którzy uwierzyli, że
będzie prawdziwym Prezydentem wolnej Polski i Polaków.
To jednak rozważania czysto teoretyczne, bo nie mieści mi
się po prostu w głowie, by Prezydent Polski, w tej akurat
sprawie, nie zachował się, jak trzeba. W historii są bowiem
takie „mosty”, których przekroczenie bądź nie, decyduje o
biegu losów i dziejów - tak ludzi jak i narodów. Przed takim
mostem stoimy teraz my wszyscy, a konsekwencje podejmowanych
decyzji, dobre i złe, spadną na następne pokolenia. Tak
bowiem, jak do momentu rozpętania całej tej zawieruchy przez
Żydów - i wyłącznie przez Żydów, to trzeba mówić jasno, bo
nowelizacja ustawy o IPN broni tylko fundamentalnej prawdy i
jako taka powinna wejść w życie dawno temu – tkwiliśmy przed
nimi w pozycji klęczącej, tak wycofanie się z ustawy choćby
o milimetr rzuciłoby nas w błoto na twarz, a z tego błota
nie podnieślibyśmy się już przez następne dziesięciolecia,
może nawet nigdy. Pierwsze oznaki tego, co mogłoby nas
czekać w takiej sytuacji, można było dostrzec już przy
okazji całej tej żydowskiej hucpy z ostatnich dni, gdy na
światło dzienne wylazły wszystkie upiory udające wcześniej
względem Polaków życzliwość, teraz zaś, przy okazji
międzynarodowej nagonki, pokazały swoje prawdziwe oblicze.
Było tych upiorów mnóstwo, ale moją uwagę przykuły zwłaszcza
dwa, szczególnego autoramentu.
Pierwszy, to Donald Tusk. Były premier miał szansę zachować
się godnie i z racji stanowiska, które zajmuje w strukturach
UE mocnym głosem zadać kłam oszczercom: „polskich obozów
koncentracyjnych nigdy nie było. Kropka.” Zamiast tego,
uderzył w tych, którzy podjęli ryzyko obrony niewygodnej dla
wielu prawdy i określił ich działania promocją „polskich
obozów koncentracyjnych”, o których jakoby wcześniej
słyszeli nieliczni, a teraz usłyszał cały świat. Jednym
słowem zachował się, jak podlec, który posługuje się mętną,
tchórzliwą narracją vide: w obliczu kłamstw trzeba milczeć,
bo głośne mówienie prawdy tylko rozzłości potężnych kłamców
i tym samym nagłośni kłamstwa - i taką narrację po Tusku
powtórzyli liczni komentatorzy oraz publicyści. Co można
odpowiedzieć na takie brednie? Po prostu prawdę, a prawda
jest taka, że „polskie obozy koncentracyjne” i „Polacy –
naziści”, to terminy i „marki” już tak „wypromowane” i
rozpoznawalne w świecie, że doprawdy, trudno o większą ich
promocję.
Mogłaby coś o tym opowiedzieć Violetta Kardynał,
wspaniała polska dziennikarka z Toronto w Kanadzie, której
synowie „dowiedzieli się” w kanadyjskiej szkole o
„Polakach – nazistach”, z oficjalnych kanadyjskich
podręczników, powstałych według oficjalnego programu. W
odruchu protestu Violetta Kardynał podjęła i przez wiele
lat prowadziła samotną walkę przeciw tym łgarstwom, bez
jakiegokolwiek wsparcia ze strony polskiego rządu,
ambasady czy jakichkolwiek przedstawicieli polskich władz.
Za własne pieniądze objechała pół świata docierając do
setek młodych ludzi w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych,
Wielkiej Brytanii i Niemczech, by w konsekwencji w filmie
dokumentalnym zatytułowanym „Upside Down” („Do góry
nogami”) udowodnić, że dla przeciętnego młodego człowieka
w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, ale także coraz
częściej w Europie Zachodniej, termin „nazista” jest
tożsamy ze słowem „Polak”.
Film powstał przed kilkunastoma laty, a od tamtej
pory jest tylko gorzej. Co zatem pokazuje ten film? Tylko
tyle i aż tyle, że dno zostało osiągnięte dawno temu i
jedyne, co można z tym zrobić, to się od tego dna odbić, a
jedynym na to sposobem jest walka o prawdę, z otwartą
przyłbicą.
Oczywiście jest także drugie wyjście, bo można w
milczeniu na tym dnie osiąść na zawsze - ale czy to
naprawdę jest dobre wyjście? To oczywiście pytanie
retoryczne.
O czym więc bredzi Donald Tusk i jego naśladowcy?
Być może o tym samym, co przedstawiciele ukraińskich władz
(to ten drugi rodzaj upiorów), którzy - podobnie jak Tusk -
zamiast wykorzystać szansę do zachowania się godnie, i tym
razem nie przepuścili nadarzającej się okazji, by pokazać,
że „polskość, to nienormalność”. W tym wypadku wykorzystali
nadarzającą się sposobność i przy okazji żydowskiej nagonki
na Polskę dołączyli do niej swój, oczywiście krytyczny,
głos. Było to kolejne z tamtej strony plunięcie Polakom w
twarz w ostatnim czasie, bo jak inaczej określić kolejną
obronę banderowców przez szefa ukraińskiego MSZ, a także
szefa tamtejszego IPN, według którego wprowadzenie w życie w
Polsce nowej ustawy IPN – piętnującej także banderyzm -
„kończy dialog”? Trzeba to powiedzieć jasno: niech już nikt
więcej nie opowiada nam głupot, że można zbudować cokolwiek
dobrego na kłamstwie, więc dopóki Ukraińcy nie nazwą swoich
zbrodni zbrodniami właśnie i dopóki katów będą uznawać za
swoich bohaterów, dopóty nie może być mowy o jakiejkolwiek
przyjaźni polsko – ukraińskiej, zaś brednie o rzekomym
„ukraińskim buforze” - tak ochoczo lansowane przez niektóre
środowiska w Polsce – jakoby dzielącym nas od agresywnych
zapędów Putina są li tylko bredniami i niczym więcej. (Tak
na marginesie: Z Kaliningradu do Olsztyna można dotrzeć w
dwie godziny, do Gdańska w niespełna trzy i w tym żaden
rzekomy „ukraiński bufor” nie przeszkodzi.)
Jest zatem wielka praca do przepracowania i nie łudźmy się,
że ktokolwiek wykona ją za nas. Kłamstwa i manipulacje będą
trwały tak długo, jak długo nie postawimy twardego oporu
oszczercom – bez względu na to, z którejkolwiek bądź strony
oszczerstwa by nie pochodziły. A co się stanie, jeśli jej
nie wykonamy i ustąpimy pod naporem? W najlepszym razie w
oczach świata pozostaniemy na zawsze narodem oprawców i
tchórzy, bo – miejmy pewność – nie tylko godność, ale i
bohaterów też nam zabiorą. Pewność swoją czerpię z rozmowy z
Andrzejem Pileckim, synem Rotmistrza Pileckiego, którego
onegdaj wiozłem z Warszawy do Kazimierza n. Wisłą, w związku
z otworzeniem ulicy imienia Rotmistrza. Andrzej Pilecki
opowiedział mi, jak to któregoś razu zgłosili się do niego
„ważni ludzie z Hollywood” z pytaniem: „czy pan wie, że pana
tata miał korzenie żydowskie? Andrzej Pilecki zaprzeczył,
„rewelacje” nazwał bzdurą. W odpowiedzi usłyszał: „O pana
bohaterskim ojcu wiedzą co poniektórzy w Polsce, ale nic nie
wie świat. A my mamy wielomilionowy budżet i największe
gwiazdy Hollywood. Proszę nie przeszkadzać, bo przecież
ojciec mógł mieć korzenie żydowskie, a pan mógł o tym nie
wiedzieć”. Na kolejne dementi ważni ludzie z Hollywood
poprosili o przemyślenie sprawy, później przyjechali raz
jeszcze, pisali i dzwonili, przekonywali i namawiali.
Andrzej Pilecki nie zgodził się jednak „uczynić” z ojca
Polaka – Żyda, którym przecież Rotmistrz nie był. Gdyby się
zgodził, jakże „prawdziwy” mógłby powstać hit – historia
bohaterskiego Żyda, który ucieka z „polskiego obozu
koncentracyjnego”, a następnie zostaje zamordowany przez
Polaków (bo przecież oprawcy Rotmistrza nosili polskie
mundury). Taki film nie powstał tylko dlatego, że na
przeszkodzie stanął dzielny syn dzielnego człowieka. I nie
ważne, że film, który dzięki postawie Andrzeja Pileckiego
nie powstał (pytanie jednak, czy nie powstanie, gdy go
zabraknie?) nie miałby nic wspólnego z prawdą. Ważne, że
byłby po tzw. „linii”, jak „po linii” jest lansowanie od lat
„polskich obozów śmierci”.
Co zatem będzie dalej?
Powtórzę to, odnośnie czego nie mam złudzeń: jeśli teraz
ustąpimy, na dziesięciolecia, a może i na zawsze
pozostaniemy narodem tchórzliwych nazistów, kolaborantów i
morderców, do którego nikt nie będzie chciał się przyznać i
który za swój rzekomy „nazizm” będzie karany bez końca
(wizerunkowo, politycznie, finansowo), a tym samym narodem,
którego los w taki czy inny sposób został przesądzony. I nie
jest to wariant pesymistyczny – nazwałbym go raczej
realistycznym. I tylko od nas teraz zależy – od naszej
determinacji, konsekwencji i odwagi – czy wytrzymamy tę
presję, której ze wszystkich stron jesteśmy właśnie
poddawani i czy tym samym odwrócimy ten straszliwy trend.
Droga walki o prawdę nigdy nie jest łatwa i nie będzie łatwa
także i tym razem, ale - paradoksalnie - jest prosta, bo to
to jedyna słuszna droga.
Wojciech Sumliński
sumlinski.pl
https://www.facebook.com/sumlinski/posts/902219359940446
Przy
okazji kilka linków do publikacji medialnych zrobionych
przez panią Violettę Kardynał
Polish president, Lech Kaczynski against
falsification of Polish history – recorded in 2006.
http://poloniatube.com/2018/02/01/polish-president-lech-kaczynski-against-falsification-of-polish-history-recorded-in-2006/
“Upside Down” – trailer
http://poloniatube.com/2018/02/06/upside-down-trailer/
Reakcja kanadyjskich ministrów i
parlamentarzystów po emisji “Upside Down”
Kanadyjscy parlamentarzyści przeciwko zafałszowywaniu
historii.
http://poloniatube.com/2018/02/06/reakcja-kanadyjskich-ministrow-i-parlamentarzystow-po-emisji-upside-down-video/
KL Auschwitz – świadkowie
Były więzień Auschwitz , Mirosław Firkowski ( nr obozowy
13182) odszukał Annę Czernicką (z domu Zabrzeską), która
narażając swoje życie niosła pomoc więźniom tego
niemieckiego, koncentracyjnego obozu. Spotkanie
zarejestrowano w Oświęcimiu, w 2006r.
http://poloniatube.com/2018/02/06/kl-auschwitz-swiadkowie/
The Poles helped survive the Auschwitz
prisoners – testimonies
Anna Czernicka is one of the 1200 citizens of Oświęcim who,
at the risk of their lives, helped survive the Auschwitz
prisoners. They brought injections and medicines to
Auschwitz under the threat of death.
http://poloniatube.com/2018/02/06/the-poles-helped-survive-the-auschwitz-prisoners-testimonies/
|
Tłusty czwartek
Polish-Canadian Mezzo-soprano
Katarzyna Sadej was born in Wrocław, Poland, and is based
in Los Angeles, California. She sings internationally in
concert, opera, chamber music, oratorio and recital.
Katarzyna has performed numerous world premieres and has
had over a dozen new works composed especially for her.
Katarzyna specializes in recital performance, and has
performed numerous recitals in Canada, USA, England,
France, Ukraine, Romania, Croatia, Serbia, and
Montenegro. She regularly teams up with pianist Basia
Bochenek in Los Angeles, and together they are working on
a recording of Derwid songs to be released in 2018.
UWAGA: 
