Maria M.
3 Amigos
Lato tego roku było bardzo upalne,
a nawet gorące. Mieszkańcy dużych miast szukali
ulgi od codziennego skwaru w parkach, na
skwerach a przede wszystkim poza miastem.
Mieszkańcy
małych miasteczek nieco mniej odczuwali upały,
ale oni również szukali odpoczynku poza
granicami miasta. Niektóre miasteczka położone
w bliskim sąsiedztwie pól kempingowych,
zapewniały swoim mieszkańcom odpoczynek pośród
natury.
Trzej mieszkańcy
takiego właśnie szczęśliwie położonego
miasteczka, planowali wspólny kilkudniowy
urlop. Znali się jeszcze z lat szkolnych.
Jeden z nich po skończeniu uniwersytetu
wyprowadził się do innej większej
miejscowości. Dwóch nadal mieszkało w
miasteczku, miejscu urodzenia.
 Od czasu do czasu,
możliwe że dwa razy w roku, przyjaciele
spotykali się na dłużej, spędzając ze sobą
kilka dni. Tym razem postanowili wynająć
miejsce na polu kempingowym, położonym w
szczególnie malowniczym miejscu. Teren nie był
zbyt rozległy, miejsc kempingowych
kilkanaście, ale rozlokowanych pomiędzy
wiekowymi sosnami, kojącymi swoim szumem i
odurzającymi zapachem rozgniatanych pod
stopami igieł. Drzewa podchodziły prawie do
brzegów jeziora, które obejmowało szerokim
łukiem pole kempingowe.
Przyjaciele
starannie wybrali miejsce i zarezerwowali
pobyt na pięć dni. Pierwszego dnia wyruszyli
na spacer w kierunku jeziora. Plaża nie była
zbyt duża, ale piasek czysty i drobny
przyjemnie przesypywał się pod nogami. Woda w
jeziorze przeźroczysto czysta, z powodu
wysokich temperatur tego sezonu, była
wyjątkowo ciepła.
Jak zwykle po
dłuższym niewidzeniu się przyjaciele
wymieniali między sobą informacje na temat
życia rodzinnego, pracy i znajomych. Wieczorem
siedząc przy ognisku kontynuowali rozmowy.
Kolejny dzień
minął im na spacerach i kąpielach w jeziorze.
Po zachodzie słońca zasiedli wokół palących
się wesołym ogniem szczap drewna. Tym razem
wraz ze zmrokiem cisza wypełzła spomiędzy
drzew i rozsiadła się pomiędzy nimi. Noc
przejmowała w posiadanie całą okolicę,
systematycznie zacierając kontury drzew,
namiotów i ludzi. Słychać było jej oddech,
ciepły i spokojny.
Nagle,
nieoczekiwanie od strony przestrzeni pomiędzy
dwoma miejscami kempingowymi, usłyszeli
szelest łamanych suchych, zeszłorocznych
liści. Coś albo ktoś wolno przesuwał się
pomiędzy drzewami. Przyjaciele spojrzeli na
siebie ze zrozumieniem, że w każdej chwili są
gotowi zareagować lub stanąć w obronie - kogo,
czego nie było ważne. Instynkt obronny
nakazywał czujność i natychmiastowe działanie.
Po chwili lub dwóch, jeśli ktokolwiek jest
stanie policzyć chwile, cisza zapanowała
ponownie.
Jeden z
Przyjaciół # 1 uśmiechnął się zagadkowo.
- Uśmiecham się
– powiedział Przyjaciel # 1 – bo ten szelest
przypomniał mi pewne zdarzenie, o którym
opowiedzieli mi sąsiedzi.
Otóż jak dobrze
wiecie każdy właściciel psa musi, ale to musi
koniecznie, wyprowadzić wieczorem swojego
podopiecznego na dwór, aby zapobiec
potencjalnym „wypadkom” podczas nocy. Moi
sąsiedzi nigdy o tym nie zapominali, będąc
właścicielami dwóch młodych psów. Dyskutując
żywo, wzięli psy na smycze i wyszli na
zewnątrz. Było lato, podobnie jak teraz, więc
z przyjemnością przestąpili próg domu, nie
zwracając specjalnej uwagi na to, co dzieje
się po jego drugiej stronie. Natomiast psy
czując się w obowiązku protegowania
towarzyszących im ludzi, były czujne i gotowe
do każdej akcji. Wzrokiem rejestrowały wszelki
potencjalny ruch a uszami filtrowały
jakiekolwiek podejrzane dźwięki. I słusznie,
gdyż jeden z nich natychmiast wyłowił z
ciemności wolno przesuwający się cień i nikły
szelest dobiegający z tej samej strony. Tego
psa cechował krótki czas reakcji pomiędzy
zaistniałym bodźcem a prawidłową według niego
reakcją. Natychmiast ruszył przed siebie nie
wiedząc, że koniec smyczy był pracowicie
zawinięty dookoła nadgarstka jego
właścicielki. Smycz naprężyła się
niespodziewanie, pociągnęła rękę kobiety co
spowodowało utratę jej równowagi i nagłą
zmianę pozycji ze stojącej na leżącą na
trawniku. Na szczęście w ostatnim momencie
kobieta uwolniła rękę z oplatającej jej smyczy
i pies szybkim biegiem ruszył do przodu.
Właściciele z
przerażeniem wołali za nim, ale w odpowiedzi
słyszeli tylko tupot jego łap na trawie,
następnie szelest gałęzi i liści w pobliskim
lesie a potem, potem zapadła cisza. Przez
moment dwoje ludzi i pozostający z nimi pies
wstrzymali oddech. Bardzo często bowiem w
niewielkiej odległości od miejsca gdzie stali,
kojoty miały zwyczaj udawać się na wieczorne
spacery. Jeśli tym razem był to kojot, pies
mógł być w dużym niebezpieczeństwie.
Kobieta z
pozostałym psem wróciła do domu, przez szybę w
drzwiach wejściowych obserwowała mężczyznę
idącego w stronę, gdzie pobiegł pies.
Mężczyzna zdołał zaledwie przejść kilka
kroków, gdy z ciemności wyłonił się pies.
Podbiegł do mężczyzny, zmęczony szybkim
biegiem, usiadł przy nim w oczekiwaniu
aprobaty a może nawet nagrody, za dobrze
spełniony obowiązek obrony ludzi przed
wszelkiego typu niebezpieczeństwem. Mężczyzna
dotknął jego głowy na znak aprobaty
zachowania, podniósł koniec smyczy z trawnika
i skierował się w stronę domu.
- Czy pies nie
powinien być ukarany? – zapytał jeden z
przyjaciół.
- Nie wiem,
nigdy nie miałem psa – odpowiedział zgodnie z
prawdą zapytany.
Ognisko powoli
dogasało, dym sączył się leniwie ku
gwiaździstemu tej nocy niebu. Żaden dźwięk nie
zakłócał ciszy rozpostartej nad polem
namiotowym. Pora była zakończyć dzień i udać
się na spoczynek.
Następnego dnia
poranek był chłodny i mglisty. Po wczesnym
spacerze nad jezioro przyjaciele zasiedli
dookoła ogniska trzymając kubki z gorącą kawą.
Ciepło gwałtownie przenikało przez metalową
powierzchnię, penetrowało chłodne dłonie.
- Zanim zapadłem
w głęboki sen – powiedział Przyjaciel # 2 –
myślałem czy właściciele psa z opowiadania
postąpili właściwie.
Zupełnie też
zapomniałem wam nadmienić, że kilka miesięcy
temu zaadoptowałem psa z lokalnego schroniska
dla zwierząt. Przejeżdżając pewnego dnia obok
tego miejsca, postanowiłem wstąpić na moment i
zaofiarować niewielką sumę pieniędzy, z
przeznaczeniem na opiekę weterynaryjną dla
psa, którego zdjęcie było w gazecie. Wizyta
potrwała nie kilka minut jak planowałem, ale
około kilku godzin.
Akurat w tym
czasie psy były na wybiegu z opiekunami i
miałem okazję dobrze im się przyjrzeć. Jeden z
nich szczególnie mi się spodobał i po rozmowie
z jego opiekunką, postanowiłem dopełnić
wymaganych formalności i niespodziewanie dla
samego siebie stałem się właścicielem psa.
Pies
przyzwyczaił się do mnie bardzo szybko i
towarzyszył mi wszędzie i we wszystkim. W tym
czasie miałem w planie reperację drewnianych
schodów prowadzących od domu do ogrodu.
Zakupiłem wszelkie potrzebne materiały i
rozpocząłem pracę. Pies jak zwykle leżał w
moim pobliżu i obserwował każdy mój ruch. Po
pewnym czasie znużony położył się na boku i
drzemał. Uruchomiłem podręczną piłę
mechaniczną, aby przyciąć kilka desek i tym
razem ja obserwowałem psa. Nie drgnął nawet na
moment, nie ruszył uszami ani nie nie otworzył
oczu. Spokojnie przystąpiłem do przybijania
desek we właściwym miejscu. Przy pierwszym
uderzeniu młotka pies poderwał się na równe
łapy i schował w najdalszym kącie ogrodu. Jak
tylko przestałem uderzać młotkiem, pies wracał
do mnie. Ponownie uruchomiłem piłę, ale jak
przedtem pies nie reagował na hałas jaki
robiła. Powtórzyłem ćwiczenie kilkakrotnie,
zawsze z tym samym rezultatem. W ostateczności
pies został w domu na kanapie a ja spokojnie
skończyłem reperację.
- Bardzo
interesujące, czyżby pies miał jakieś przykre
doświadczenia związane ze specyficznym
dźwiękiem, jaki powstaje podczas wbijania
gwoździ.
- Gdyby mój pies
mógł mówić prawdopodobnie, by mi wyjaśnił cale
zdarzenie, ale niestety nie jest to możliwe –
zaśmiał się Przyjaciel # 2.
Pobyt trzech
przyjaciół na polu kempingowym nieubłagalnie
dobiegał końca. Każda godzina, minuta a nawet
sekunda skracała ich bycie razem.
Ostatniego
wieczoru, jak zwykle o zmroku, zasiedli
dookoła ogniska. Rozmowa urywała się co
chwilę, niedopowiedziane zdania odpływały wraz
z unoszącym się dymem a pojedyncze słowa
ginęły nagle w płomieniach ogniska. Zapowiedź
pożegnania rozsiała ziarna smutku. Nagle
Przyjaciel # 3 westchnął głęboko i powiedział:
- Jak wiecie
wyjechałem z naszego małego miasteczka kilka
lat temu. Głównie w celu kontynuowania
edukacji na uniwersytecie, ale wciąż mam
wielki sentyment do miejsca, gdzie się
urodziłem, nie tylko ja, ale i moi rodzice a
także dziadkowie. Wiele czasu spędzałem
właśnie z dziadkami. Bardzo często wieczorami
siedzieliśmy w kuchni, gdzie skupiało się
życie całego dnia. Starsi ludzie opowiadali o
dawnych czasach, a my dzieci słuchaliśmy tych
opowieści myśląc, że to są bajki. Życie bowiem
nabrało innego wyglądu pomiędzy ich „teraz” a
naszym „teraz”. Czasami jednak moja babcia
opowiadała nam dzieciom „prawdziwe” bajki i
jedna z nich szczególnie utkwiła mi w pamięci.
A było to tak:
W pewnej małej
miejscowości mieszkali kot i sowa. Kot w domu
gospodarzy a sowa w niedaleko położonym lesie.
Nie wiadomo kiedy i z jakiego powodu
zaprzyjaźnili się. Może dlatego, że oboje
lubili nocne wyprawy po okolicy oraz
polowanie. Sowa dlatego, że miała małe
pisklęta w gnieździe, które ciągle były głodne
a kot z przyzwyczajenia. Jednej nocy spotkali
się jak zwykle pod starym, rozłożystym dębem.
- Lecę na
polowanie – powiedziała sowa.
- Ja też
wybieram się żeby coś upolować – powiedział
kot.
- Ach, tak –
dodała sowa – tylko nie zaglądaj do moich
piskląt.
- Po czym
poznam, że to są twoje? - zapytał kot.
- To bardzo
proste, są to bowiem najpiękniejsze pisklęta w
okolicy.
Po czym rozeszli
się w różnych kierunkach. Kot zaglądał do
gniazd na sąsiednich drzewach, ale wszystkie
pisklęta w gniazdach były ładne. Na koniec
zniechęcony bezowocnym wspinaniem się po
drzewach postanowił zajrzeć jeszcze tylko do
jednego gniazda i wrócić do domu. W gnieździe
były trzy pisklęta, tak szkaradne, że trudno
było na nie patrzeć. Nie mogły to być pisklęta
sowy z pewnością, kot był o tym przekonany.
Kolejnej nocy
kot i sowa jak zwykle spotkali się pod
znajomym drzewem. Kot przywitał sowę
uprzejmie, ale ta była bardzo zła i
rozgoryczona.
- Dlaczego
zrobiłeś krzywdę moim pisklętom – powiedziała
– uprzedziłam cię, że są to najpiękniejsze
pisklęta w okolicy i po tym je poznasz, że są
moje.
- Prawda –
odpowiedział kot – ale ja upolowałem tylko te
najbrzydsze.
W tej chwili
Przyjaciel # 3 zamilkł, był to bowiem koniec
bajki. Pozostali przyjaciele pokiwali tylko
głowami, myśląc co dla jednego jest piękne –
dla drugiego jest brzydkie, co dla jednego
jest miłe – dla drugiego może wydawać się
nieprzyjemne, a co dla jednego jest ciekawe –
dla drugiego może być mało interesujące.
Czy
spostrzeżenie to dotyczy również natury? -
zapytała autorka 3 Amigos.
Czy większość z
nas widzi jej piękno w ten sam lub choćby
zbliżony sposób lub każdy z nas spostrzega ją
przez soczewkę indywidualnego JA?
____
Tekst
zainspirowany niedawnym personalnym
kontaktem z naturą, ale również fotografiami
przedstawiającymi dziewicze piękno krainy
zielonych jezior i lasów.
Maria
M.
mariam7@mail.com
|
Wtorek, 2 marca 2021
UWAGA: Wprowadzona
została nowa forma zapisów na msze święte
niedzielne. Zobacz szczegóły poniżej w Komunikatach parafii Św.
Jacka Odrowąża w Ottawie.
Presentation of
the "Card for a Veteran" for Mrs. Irena Szpak
by the Consul of the Republic of Poland in
Ottawa Aleksandra Kucy on April 11, 2017.
BIDAS, Marian Henryk
