KOMUNIKATY OTTAWSKIE - 15 maja 2008

___________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________

1, boulevard du Casino
Gatineau (Quebec) Canada J8Y 6W3
Telephone: 819 772-2100 or 1 800 665-2274

Proszę przekazać te wiadomości wszystkim tym którzy powinni o tym wiedzieć.

Z okazji obchodów święta Konstytucji 3 Maja w dniu 2 maja 2008 o godz. 12:30 w uroczystej ceremonii została podniesiona polska flaga przed wejściem do Ottawa City Hall. W uroczystości wzięli udział: major Ottawy Larry O'Brien, JE Piotr Ogrodziński - ambasador RP, oraz JE Ginte Damusis - ambasadorka Litwy, Jerzy Czartoryski - Prezes Oddziału Stołecznego KPK, Kmdr K. Starobrat - Attache Wojskowy RP, oraz przedstawiciele innych organizacji polonijnych.

http://www.polishnews.com

Saturday, 10 May 2008

Obecnie mamy do czynienia z problemem, zarysowującym się w stosunkach na linii emigracja – kraj, czy też inaczej kraj – emigracja, a który dotyczy nie tylko oceny współczesnej historii Polski, lecz także jej przekazu dla przyszłych pokoleń.

Historia Polski jest obecnie często traktowana jako element dezinformacji lub nawet walki politycznej. Znaczące grupy nacisku, wywodzące się często wprost z kręgów stalinowskich lub postpezetpeerowskich, próbują w sposób pełen ignorancji narzucić własną interpretację współczesnej historii Polski. Zrozumienie w pełni zdrady ludzi z PPR-PZPR, czy też różnych ich przybudówek łącznie z PAX-em, polegało na prześledzeniu dróg życiowych tych ludzi, którzy opowiedzieli się za zdradą Polski i przejściu na stronę Rosji Sowieckiej. Obecnie ważnym jest by prześledzić, z jakich kręgów wywodzą się dzisiejsi reprezentanci współczesnej Polski w szerokim tego słowa znaczeniu.

Wiadomo z artykułów prasowych, z jakimi kręgami mamy do czynienia, jeżeli chodzi o MSZ i nawet najlepsze zamiary ministra R. Sikorskiego nie zdołają temu zapobiec.

Niestety współcześnie w Polsce i śmiem twierdzić, że i na emigracji jest bardzo mało ludzi o takiej erudycji czy wykształceniu jak prof. dr Marek Chodakiewicz, a o obrazie Polski mogą decydować tak nie przygotowani ludzie jak n.p. w Kanadzie prof. dr Piotr Wróbel, czy też red. Adam Michnik, którego bełkot dotyczy nie tylko historii, ale także współczesności. Są to sprawy doprawdy żenujące. Niestety nie dla wszystkich są żenujące.

Ostatnio sięgnąłem po książkę doc. dr. hab. Krzysztofa Szwagrzyka z IPN (Oddział we Wrocławiu) na temat pracowników wymiaru sprawiedliwości w czasach stalinowskich p.t. ,,Prawnicy czasów bezprawia – sędziowie i prokuratorzy wojskowi w Polsce 1944 – 1956”, wydaną przez IPN Kraków-Wrocław w 2005 roku. Jest to praca źródłowa ukazująca prawdę historyczną o ludziach systemu stalinowskiego, z którymi mieliśmy do czynienia w tamtych czasach. Przytaczane są tam różne opinie i dokumenty. Sprawą najbardziej wstrząsającą są opinie członków rodzin tychże sędziów i prokuratorów, którzy w swojej przytłaczającej większości dopuścili się przestępstw podobnych jak w przypadku Niemiec hitlerowskich, gdzie podobny aparat działał na usługach NDSAP; z tą różnicą, że ci ludzie w Peerelu byli na usługach innej totalitarnej partii – partii polskich komunistów (PPR a później PZPR). Okazuje się, że członkowie rodzin sędziów i prokuratorów PRL-u, których trudno inaczej nazwać jak narzędziem terroru komunistycznej władzy – są pełni zachwytu nad pracą, obowiązkowością, pilnością, poświęceniem swoich ojców...

Współcześnie mało kto już wie, jakie były losy np. prawdziwej partii PPS z czasów wojny, gdy nosiła kryptonim WRN (Wolność - Równość - Niepodległość). Kim byli jej przywódcy, jak Kazimierz Pużak, Zygmunt Zaremba, Tomasz Arciszewski czy też Tadeusz Szturm de Sztrem i Adam Rysiewicz? Natomiast wiedza wątpliwa obejmuje współcześnie dokonania takich postaci polskiego stalinizmu, jak Józefa Cyrankiewicza i Adama Rapackiego, ewidentnych zdrajców nie tylko własnej partii, jaką była kiedyś prawdziwa PPS, ale również i Polski.

Przykładem innej trochę niewiedzy jest zaproszenie na pokaz filmu p.t. ,,Katyń" zorganizowanego przez Ambasadę Polską w Ottawie wspólnie z Ambasadą Ukrainy, by uczcić inne ofiary terroru stalinowskiego - ,,wielkiego głodu’’ lat trzydziestych na Ukrainie. Trzeba w tym miejscu stwierdzić, że jednak ofiarom Katynia jako symbolu zbrodni sowieckich w Polsce należy się raczej osobna uroczystość. Można się jednak nawet z tym pogodzić, ale o wiele trudniej jest się zgodzić z podpisem pod zdjęciem dokumentu w jęz. rosyjskim z pieczęcią ZSRS (Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich) - ,,Stalin's Order to execute 15,000 Polish Officers".

Otóż mamy tutaj do czynienia z kilkoma poważnymi błędami.

Po pierwsze nie jest to wyłącznie rozkaz samego Stalina, chociaż widnieje tam i jego podpis, ale jest to tzw. notatka szefa NKWD ZSRS Ławrientija Berii do Józefa Stalina. Pod pieczęcią Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych ZSRS widnieje napis: Ściśle tajne z 5 III 40 r. do KC WKP(b) - Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) dla tow. Stalina.

Ukośnie na tej pierwszej stronie widnieją podpisy Stalina, Woroszyłowa, Mołotowa i Mikojana, a na marginesie protokolarna notatka: tow. Kalinin – za, Kaganowicz – za. Za zgodność z oryginałem: pieczęć i podpis. Rozkaz ten podpisało więc całe Biuro Polityczne KC WKP(b) a nie sam Stalin.

Po drugie poważnym błędem jest podana liczba: 15,000 Polish Officers. Otóż ten rozkaz dotyczył dokladnie14,736 jeńców przebywających w obozach jenieckich (wg narodowości ponad 97 % Polaków) i 18,632 aresztowanych, przebywających we więzieniach w zachodnich obwodach Ukrainy i Białorusi (wśród nich 10,685 Polaków).

Po trzecie dokument cytuje dokładnie liczbę skazanych – 14,700 plus 11,000 (łącznie 25,700 osób do wykonania na nich wyroków śmierci przez rozstrzelanie). Wśród tych 25,700 (a nie 15,000) większość stanowili oficerowie Wojska Polskiego (wśród nich 295 generałów, pułkowników i podpułkowników), ale byli również oficerowie korpusu Policji Państwowej, przedstawiciele polskiego duchowieństwa (w tym wszyscy główni kapelani WP wszystkich obrządków), właściciele ziemscy i przemysłowcy, a także urzędnicy. Łącznie więc zbrodnia katyńska dotyczy 25,700 rozstrzelanych a nie 15,000. Spośród kadry oficerskiej znaczną część stanowili oficerowie rezerwy, zmobilizowani w sierpniu 1939 roku.

W wyniku tego rozkazu dokonano zbrodni bez precedensu w historii współczesnych wojen. Wymordowano prawie 1/3 korpusu oficerskiego świetnej, przeszkolonej i patriotycznej armii, zniszczono równocześnie większość przedstawicieli administracji państwowej dość znacznego terytorium wcielonego bezprawnie do ZSRS. Miejscami kaźni katyńskiej nie był wyłącznie sam Katyń, ale wiele innych miejsc (przypuszczalnie nie wszystkie są do tej pory nawet znane). Miejsca do tej pory odkryte i ustalone obejmują:

- Katyń. Obejmuje jeńców z Kozielska, ale nie odnaleziono do tej pory jednego transportu z tego obozu, a w tamtejszych dołach śmierci znaleziono pomordowanych innych jeszcze jeńców.

- Kalinin (Twer). Miejsce mordu jeńców z Ostaszkowa. Potem przewieziono zwłoki pomordowanych w więzieniu NKWD w Kalininie do dołów w Miednoje.

- Charków. Wiemy już dzisiaj, że zamordowano jeńców ze Starobielska (w tzw. Lesoparku). Przy czym istniały tam jeszcze inne miejsca zbrodni np. w podziemiach więzienia NKWD przy ul. Dzierżyńskiego. Doły śmierci zabetonowano później w Lesoparku.

- Kijów. Miejsce zbrodni z tego samego rozkazu Berii (zatwierdzonego przez BP wraz ze Stalinem). Mordowano tam przy ul. Korolenki 17 i stamtąd przewożono trupy do dołów w Bykowni.

- Mińsk. Mordowano tutaj Polaków w słynnym więzieniu zwanym ,,Amerykanka" przy Prospekcie Lenina 13. Wywożono też więźniów do tzw. Zielonego Ługu (lub być może do Kuropat).

Okazuje się, że z rozkazu Berii powstało pięć powyższych Katyni.

Wspominając dzisiaj tę straszną zbrodnię nie mogę oprzeć się, by nie wspomnieć o wuju mojej nieżyjącej juz matki. Wujek Władek syn Wincentego był geografem, majorem korpusu geografów i topografów wojskowych i z-cą komendanta Oficerskiej Szkoły Geograficznej przy Wojskowym Instytucie Geograficznym (WIG). Został odznaczony Krzyżem Srebrnym V Klasy Orderu Wojennego VM, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za wojnę 1919-1921, Medalem X-lecia Niepodległości, Brązowym i Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę i innymi odznaczeniami. Wujek Władek – oficer II Oddziału Sztabu Generalnego WP i WiG-u – zginął w Katyniu w kwietniu 1940 r. Miał trzech synów.

Już wszyscy moi wujowie nie żyją. Pierwszy zmarł Boleś jako maleńkie dziecko, Wiesiu poległ jako 17-letni strzelec na Starówce podczas powstania, i kochany wujek Stefan zmarły w 2004 r. na raka... Wspaniały Wujek Władek był bratem mojej kochanej Babci, która przeżyła śmierć najbliższych w Krakowie – a ginęli oni w Katyniu, w Oświęcimiu, w lasach, pod Lwowem czy jak Romuś w obronie Warszawy we wrześniu 1939....

Głęboko wierzę, że Najjaśniejsza Rzeczpospolita Wujka Władka, Polska znanego mojej rodzinie gen. Mieczysława Smorawińskiego byłaby dzisiaj inną Polską, gdyby oni żyli...

Cześć pamięci ofiarom Katynia, którzy polegli na nieludzkiej ziemi Katynia, Tweru, Charkowa, Kijowa i Mińska!

Niech żyje wolna Najjaśniejsza Rzeczpospolita Polska!

Maciej Jabłoński (Ottawa)
Wujek Władek – oficer II Oddziału Sztabu Generalnego WP i WiG-u – zginął w
Katyniu w kwietniu 1940 r

_______________

WARSAW (Reuters) - Irena Sendler, a Polish woman who saved thousands of Jewish children during World War Two by smuggling them out of the Warsaw Ghetto, died in the Polish capital on Monday after a long illness, local media said.

Israel's Holocaust remembrance authority, Yad Vashem, said in a statement that it mourned her death.

The web portal of Poland's leading daily, Gazeta Wyborcza, said Sendler, 98, died in Plocka Street hospital early on Monday. The hospital declined to comment on the report.

Yad Vashem chairman Avner Shalev said: "Irena Sendler's courageous activities rescuing Jews during the Holocaust serve as a beacon of light to the world, inspiring hope and restoring faith in the innate goodness of mankind."

Using her position as a social worker, Sendler regularly entered the ghetto, smuggling around 2,500 children out in boxes, suitcases or hidden in trolleys.

The children were then placed with Polish families outside the ghetto, created by Nazi Germany in 1940 for the city's half a million strong Jewish population, and given new identities.

But in 1943 Sendler, who led the children' section of the Zegota organization which helped Jews during the war, was arrested and tortured by the Gestapo.

She only escaped execution when Zegota managed to bribe some Nazi officials, who left her unconscious but alive with broken legs and arms in the woods.

"People who stand up for others, for the weak, are very rare. The world would have been a better place if there were more of them," Marek Edelman, the last surviving commander of the Warsaw Ghetto Uprising, said on national television.

His sentiments were echoed by former Polish President Lech Walesa as well as religious leaders.

Sendler was honored with Israeli Yad Vashem Righteous Among the Nations medal in 1965 for her actions, and later made an honorary Israeli citizen.

She was also nominated for the Nobel Peace Prize last year but, despite her bravery, she denied she was a hero.

"The term 'hero' irritates me greatly. The opposite is true. I continue to have pangs of conscience that I did so little," Sendler said in one of her last interviews.

Wycieczki izraelskiej młodzieży do Polski nie będą się już ograniczać do obozów śmierci

Prezydent Lech Kaczyński spotkał się wczoraj z czołowymi izraelskimi politykami: prezydentem Szymonem Peresem i premierem Ehudem Olmertem. Niewykluczone jednak, że najważniejsze okażą się rozmowy z minister edukacji panią Yuli Tamir. Izraelska minister zgodziła się bowiem na złożoną w kwietniu polską propozycję powołania wspólnego polsko-izraelskiego funduszu, z którego mają być finansowane wycieczki izraelskiej młodzieży.

Polska chce mieć wpływ na organizację tych imprez, które dotąd na ogół ograniczają się do zwiedzenia byłego niemieckiego obozu Auschwitz i innych miejsc kaźni narodu żydowskiego. Izolowana od polskich rówieśników izraelska młodzież po powrocie do domu ma wrażenie, że Polska jest „wielkim żydowskim cmentarzem“ i że grozi im w niej niebezpieczeństwo ze strony agresywnych antysemitów.

– Chcemy pokazać, że przed Holokaustem istniało tutaj żydowskie życie i 800 lat zgodnego współżycia obu narodów. Dlatego według naszego projektu młodzi Izraelczycy oprócz wizyty w Auschwitz, której oczywiście nie może zabraknąć, zwiedzą Kraków, Kazimierz, a w przyszłości Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie – powiedziała „Rz” Ewa Junczyk-Ziomecka, minister z Kancelarii Prezydenta.

Teraz, kiedy strona izraelska wyraziła zgodę na projekt, jego zatwierdzenie jest tylko kwestią czasu. Polsce zależy na tym, żeby umowa weszła w życie na początku przyszłego roku szkolnego. Izraelczycy obiecali wczoraj, że zrobią wszystko, żeby tak się stało. – Mamy już na to odłożone środki w budżecie. Czekamy teraz na izraelskie sugestie w sprawie ostatecznego kształtu porozumienia – powiedział „Rz” jeden z polskich dyplomatów.

Polska delegacja porozumiała się wczoraj z Izraelczykami również w kwestii wymiany młodzieży (na początek po około 300 osób z obu krajów rocznie) oraz w sprawie powołania polsko-izraelskiej komisji podręcznikowej.

Przedstawiciele obu stron mówią, że to efekt wielkiej poprawy stosunków pomiędzy Polską a Izraelem, jaka nastąpiła w ostatnim czasie.

– Jak zwykle spotkanie z prezydentem Lechem Kaczyńskim było dla mnie bardzo wzruszające i owocne. Trudno mi sobie wyobrazić, żeby relacje pomiędzy naszymi państwami były lepsze niż obecnie – powiedział w wywiadzie udzielonym „Rz” prezydent Izraela Szymon Peres. – Trudne sprawy z naszej przeszłości już nas nie dzielą. Teraz najważniejsza jest przyszłość, która nas łączy – dodał.

Lech Kaczyński bierze udział w międzynarodowej konferencji z okazji 60. rocznicy powstania państwa żydowskiego. Wśród zaproszonych gości jest 13 światowych przywódców, m.in. prezydenci USA, Ukrainy, Gruzji czy Łotwy. Przyjechał także były premier Wielkiej Brytanii Tony Blair.

Dwoma najwierniejszymi sojusznikami Izraela w Europie są dziś Polska i Niemcy, co można uznać za historyczny paradoks. Oba te narody są przecież traktowane przez większość żydowskiego społeczeństwa z podejrzliwością, czasami wręcz z niechęcią i pogardą.

To zrozumiałe: ludzie, którzy przeżyli Holokaust, wciąż drżą na sam dźwięk języka niemieckiego – to dlatego kilku polityków protestowało w marcu przeciwko zaproszeniu do Knesetu kanclerz Angeli Merkel. Żydzi ocalali z Zagłady pamiętają też o polskich szmalcownikach, czytają w izraelskich mediach o Jedwabnem, pogromie kieleckim, marcu 1968 r.

Niestety, w Izraelu pamięć o Irenie Sendlerowej, Władysławie Bartoszewskim czy tysiącach innych Polaków bohatersko ratujących Żydów w czasie okupacji przegrywa zazwyczaj z jednym odpowiednio nagłośnionym przez media antysemickim transparentem na stadionie piłkarskim. Życiorysy Artura Rubinsteina i Juliana Tuwima – Żydów i polskich patriotów – zanikają w szumie informacji o pełnych jadu broszurkach sprzedawanych w warszawskich czy krakowskich kioskach.

Część winy leży też po drugiej stronie: wielu izraelskich polityków i publicystów widzi w nas jedynie gorliwych "wspólników Hitlera", podążając za osławionym stwierdzeniem byłego premiera Icchaka Szamira, iż Polacy wysysają antysemityzm z mlekiem matki. Także Marsze Żywych, podczas których izraelskie nastolatki dowiadują się jedynie o mrocznych kartach naszej wspólnej historii, nie są najlepszym sposobem na budowanie przyjaźni między młodymi Polakami i Izraelczykami.

Nie łudźmy się jednak – to my powinniśmy najpierw zadbać o to, by już żaden piłkarz nie wybiegł na boisko w koszulce z antysemickim napisem i by wyszukiwanie "prawdziwych" nazwisk współczesnych ministrów i posłów przestało być główną rozrywką w wielu polskich domach. Dopóki się tak nie stanie, dzisiejszy polityczny i militarny sojusz z Izraelem może okazać się kruchy i powierzchowny.

Wdowa po płk. Ryszardzie Kuklińskim, Joanna Kuklińska i dwoje byłych oficerów CIA, którzy pomogli pułkownikowi i jego rodzinie uciec na Zachód, spotkali się w środę z weteranami AK i ambasadorem USA Victorem Ashe'em.

Prezes Światowego Związku Żołnierzy AK Czesław Cywiński wręczył Joannie Kuklińskiej medal Polskiego Państwa Podziemnego i AK. Uhonorował nim także Lucille i Toma Ryanów za zasługi w walce o niepodległość Polski w okresie zimnej wojny i za uratowanie życia płk. Kuklińskiemu. Pamiątkowe wojskowe orły wręczył wszystkim trojgu przedstawiciel ministra obrony.

- Zajęło nam trzy dni, by zwieść agentów. Państwo Ryanowie przyjechali z Berlina, by nam pomóc, wcześniej się nie kontaktowaliśmy - wspominała pani Kuklińska. O szczegółach podróży nie chciała mówić.

- Być może w przyszłości to się jeszcze komuś przyda - zaśmiała się. Przyznała, że w drodze na Zachód "wygodnie nie było", a później Kuklińscy żyli w poczuciu zagrożenia, przeprowadzając się kilkakrotnie już po przyjeździe do USA. Wyraziła wątpliwość, czy zostaną wyjaśnione okoliczności śmierci dwóch synów.

Ambasador Ashe podkreślił, że Joanna Kuklińska zawsze wspierała męża i że uważa ją za bohaterkę. Dziękował też amerykańskim agentom za przewiezienie Kuklińskiego i jego rodziny do ambasady amerykańskiej, skąd przewieziono ich do Berlina Zachodniego.

- To był duży sukces, udało im się wyprowadzić w pole komunistycznych agentów, którzy deptali im po piętach. Dziś to może brzmieć jak anegdota, ale wtedy były ponure czasy - mówił Ashe. Podkreślił "wielki wysiłek" pułkownika, który przez blisko 10 lat przekazywał informacje NATO i Stanom Zjednoczonym.

Swoją nową książkę "Pułkownik Kukliński - tajna misja" zaprezentował Józef Szaniawski, który wyraził przekonanie, że praca wywiadowcza pułkownika zapobiegła trzeciej wojnie światowej. Reżyser Dariusz Jabłoński zapowiedział na wrzesień premierę swojego filmu o pułkowniku.

Jako oficer Sztabu Generalnego WP Kukliński w latach 1972-1981 przekazał wywiadowi USA 35 tys. stron tajnych dokumentów Układu Warszawskiego, w tym jego plany inwazji na Zachód. W 1981 r. przesłał plany wprowadzenia w Polsce stanu wojennego. W listopadzie 1981 r., zagrożony aresztowaniem, opuścił kraj.

W tajnym procesie w 1984 r. sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego za "dezercję i zdradę" skazał go zaocznie na karę śmierci i przepadek mienia. W 1990 roku na mocy amnestii wyrok złagodzono do 25 lat. Pięć lat później rewizję nadzwyczajną na korzyść Kuklińskiego wniósł pierwszy prezes Sądu Najwyższego. Izba Wojskowa SN uchyliła wyrok 25 lat więzienia i zwróciła sprawę do uzupełnienia prokuraturze wojskowej; przywróciła też Kuklińskiemu stopień pułkownika WP.

W 1997 r. prokuratura umorzyła śledztwo przeciw Kuklińskiemu. Uznano, że podejmując współpracę z amerykańskim wywiadem, działał on w "stanie wyższej konieczności", a przekazywane przezeń dane nie dotyczyły bezpośrednio Wojska Polskiego, lecz głównie planów strategicznych ZSRR i Układu Warszawskiego.

Wiosną 1998 roku Kukliński po raz pierwszy odwiedził kraj, publicznie witany jako bohater. Co pewien czas odżywa spór, czy Kukliński był patriotą, czy zdrajcą. Na początku lat 90. w tajemniczych okolicznościach zginęli obaj jego synowie, w czym niektórzy upatrują zemsty KGB. Pułkownik zmarł w 2004 roku w USA. Urna z jego prochami spoczęła w Alei Zasłużonych na wojskowym cmentarzu na Powązkach.

MIND P4 –Pentium4 computers w/512MB RAM, 40GB hard drive, CD-ROM, WIN XP SP2

With keyboard, speakers, mouse, cable – no monitor
Asking price: $125 cash only . sold “as is”

Hanna Walesiak
Superviseur, Gestion du Matériel
Société du Musée canadien des civilisations
Supervisor, Materials Management
Canadian Museum of Civilization Corporation
100, rue Laurier Street Gatineau, Qc K1A 0M8
Tel: 819 776-8224 Fax:819 776-8300