Układ architektoniczny wielu małych miasteczek jest bardzo podobny. Długa, prosta ulica dzieli je na dwie strony, prawą i lewą lub lewą i prawą w zależności od kierunku patrzenia. Zwana jest zwykle ulicą Główną, jest centrum handlowym, biznesowym i czasami kulturalnym. Po obu jej stronach otwierają się sklepy, apteki czy piekarnie, banki mają swoje siedziby a od czasu do czasu nawet kino znajduje dla siebie odpowiednią lokację. Pajęczyna ulic nie jest skomplikowana a do granic terytorium miasteczka jest bardzo blisko. Tam domy położone są dalej od siebie a tereny dookoła nich znacznie większe.

W jednym z takich domów mieszkał Człowiek. Dom położony był na łące, z dwóch stron otoczonej dorosłym lasem, z dwóch pozostałych zamkniętej rzędami kilkunastoletnich drzew. Przestrzeń dookoła domu pozwalała, aby wiatr dryfował swobodnie, a jego mieszkańcy mięli poczucie prywatności. Stare drzewa dodawały komfortu i pewności, że mimo zmian w otaczającym świecie, natura będzie kontynuowała swoje przeznaczenie i przekazywała doświadczenie, mądrość poprzednich pokoleń, nowym generacjom.

Człowiek początkowo był bardzo zauroczony miejscem w którym mieszkał, ale w miarę upływu czasu zaczęło mu się wydawać monotonne a nawet i nudne. Brakowało mu dynamiki i hałasu, czasami nawet bałaganu i nieporządku.

Dnia 26 maja, wczesnym rankiem, kiedy wszyscy domownicy jeszcze spali, zabrał wcześniej przygotowaną walizkę i poszedł. Nie zostawił ani listu, ani kartki ze słowami „Żegnajcie, nie szukajcie mnie, będę uważał na siebie”. Zostawił natomiast klucze od domu, jako znak, że już nigdy nie będzie ich potrzebował.

Wsiadł do taksówki i pojechał na lotnisko. Od tego momentu będziemy go nazywali Podróżnikiem.

Udał się w kierunku wielkiej cywilizacji, gdzie życie na ulicach toczy się nieustannie, siedziby wielkich korporacji sięgają chmur, ludzie zajęci prywatnymi i związanymi z pracą sprawami spieszą w wielu kierunkach. Zatrzymał się w hotelu o średnim standardzie, żeby być bliżej atmosfery miejsca, gdzie przeciętni mieszkańcy spędzają czas.

Spacerował wiele, a żeby pokonać większe odległości używał komunikacji publicznej. Wieczorami zaglądał przez okna do wnętrza restauracji, gdzie goście dobrze sytuowani, wykształceni i kulturalni spożywali posiłki. Obserwował ich opuszczających te miejsca. Śmiech rzadko im towarzyszył, chyba że były to nieliczne grupy przyjaciół, czy członkowie rodziny spotykający się z powodu szczególnych okazji. Oprócz tego inni goście wychodzili w ciszy lub prowadząc hałaśliwe rozmowy na temat przyszłych kontraktów.

Pewnego razu zatęsknił za świeżością zieleni, szumem wody z fontanny i śpiewem ptaków. Odnalazł park w niewielkiej odległości od hotelu, gdzie mieszkał. Aleje wiły się pomiędzy drzewami, przecinając trawniki. Jak w wielu innych miejscach wielkiej cywilizacji nie odnalazł w parku samotności ani ciszy. Gwar rozmów otaczał go zewsząd, przylegał do jego ciała, spowalniał kroki.

Im bardziej poznawał to miejsce, tym szybciej skorupa dobrobytu, kolorowych reklam i powierzchownego przepychu, stawała się cieńsza i cieńsza, aż pewnego ranka pękła i zasypała jego wyobrażenia wielkiej cywilizacji pudrem kolorowej złudy.

Wyjawił się obraz ulic na przełomie nocy i dnia, szarych, bezbarwnych i bezludnych. W miejsce zamożnych mieszkańców pojawili się bezdomni, niosący cały swój majątek na plecach lub w ręku, jak również śpieszący do pracy rozpoczynającej się o świcie.

- Czy jest to miejsce, w którym chcę być do końca moich dni? – zapytał sam siebie Podróżnik.

Zamiast udzielać odpowiedzi na to pytanie wsiadł do taksówki i pojechał na lotnisko.

Tym razem udał się do miejsca gdzie klimat jest łagodny, prawie każdy dzień słoneczny, temperatury podczas dnia umiarkowane, tylko w pełni lata jest bardzo gorąco a zimą nad ranem raczej chłodno, ale nie zimno.

Zatrzymał się w resorcie, którego właściciel reprezentował świat filmowców, jeśli tak można nazwać tą grupę ludzi. Resort położony nad brzegiem oceanu był rozległy, komfortowy, urządzony z gustem. Pokoje i łazienki odpowiednio duże a manager i obsługa uprzejma i gotowa w każdym momencie do serwisu. Od prowadzenia przyjaznej konwersacji, poprzez podawanie posiłków czy napoi chłodzących. Wszystkie osoby personelu wydawały się być zadowolone ze swojej pracy, ale po kilku głębszych rozmowach okazało się, że manager nie zarabia zbyt wiele a musi być w resorcie od wczesnych godzin rannych, aż do późnego wieczora. W dni kiedy odbywają się większe przyjęcia nie wraca na noc do domu, spędza ją w pokoju dla personelu, aby następnego dnia być na swoim stanowisku o zwykłej porze. Rodzina początkowo zadowolona z nieco wyższych niż przeciętne zarobki, po czasie znacznie odczuwała jego nieobecność. Inni członkowie personelu, na niższych stanowiskach zarabiali jeszcze mniej, nie zawsze otrzymując dodatkowe wynagrodzenie za dodatkową pracę. Zależało to od właściciela resortu, dla którego resort miał przynosić dochód jako lokacja znacznego kapitału.

Podróżnik ciekawy lokalnego życia zaczął odwiedzać niewielkie miasteczko, a raczej rybacką osadę położoną tuż obok resortu. Co rano obserwował rybaków wyruszających na połów. Po ich powrocie był nawet zainteresowany możliwością zakupu świeżej ryby. Nie było to jednak możliwe. Cały połów był zarezerwowany przez lokalne restauracje i resorty. Dla prywatnych klientów pozostały ryby kiedyś świeże, a nie sprzedane o czasie, zalegające w głębokich przepaściach zamrażarek. Jak długo tam były sprzedawca nie pamiętał a na opakowaniu data była już nieczytelna.

Powoli dobiegał koniec turystycznego sezonu. Pogoda ze słonecznej zmieniła się na deszczową. Resort opustoszał a osada rybacka sprawiała wrażenie wymarłej. Od czasu do czasu ktoś z mieszkańców przeszedł pomiędzy domami, lub bezdomne psy i koty przebiegły na drugą stronę ulicy. Większość domów ze starannie zakratowanymi oknami i murem ich otaczającym, wyglądała na niezamieszkałe. Tylko dzieci

dojeżdżające do szkoły szkolnymi autobusami ożywiały częściowo ten odrętwiały krajobraz.

Z półek lokalnych sklepów zniknęło wiele towarów, niektóre sprowadzane z daleka można było nabyć w ekskluzywnym jak na tą miejscowość sklepie. Ceny były dostosowane do przebywających tu czasowo turystów. Dla mieszkańców były zbyt wysokie. Podróżnik zaczął większość czasu spędzać w resorcie. Przestał lubić błotniste i niezbyt czyste ulice miasteczka. Monotonny szum oceanu stał się dla niego uciążliwy, odgłos kropli deszczu uderzających w metalowy dach nie do zniesienia a cisza, której tak bardzo brakowało mu w wielkiej cywilizacji nie dawała mu ukojenia.

- Czy jest to miejsce, w którym chcę być do końca moich dni? – zadał sobie pytanie.

Zamiast odpowiedzi wsiadł do taksówki i udał się na lotnisko, w kierunku świata kultury.

Miejsce do którego przybył było kolażem muzeów, galerii sztuki, antykwariatów, ale też skwerów z pomnikami dzieła wybitnych rzeźbiarzy, parków gdzie ścieżki przecinały się pod kątem prostym. Miał wrażenie, że tym razem zostanie tu na dłużej, a może i na zawsze. Czas spędzał w poważnej atmosferze muzeów, albo w zadumanej i melancholijnej atmosferze galerii sztuk. Poruszał się bez pośpiechu, przysłuchiwał się rozmowom innych, możliwe że również będących mimochodem lub tych którzy tu byli i będą do końca. Temat rozmów był zwykle jeden i ten sam, nowa ekspozycja, nietypowa selekcja eksponatów, szokujące komentarze krytyków.

Pewnego razu zmęczony wędrówką po mieście, odurzony nadmiarem wrażeń i emocji, usiadł na ławce, na największym w tym mieście placu. Po kaflach piaskowego koloru pokrywających plac, dreptały gołębie. Dostosowując swoje zachowanie do charakteru miejsca kultury, kroczyły dumnie i statecznie. Od czasu do czasu sięgając po okruchy chleba rozsypywane przez przypadkowych przechodniów. Do ławki Podróżnika zbliżyła się staruszka. W jednej ręce trzymała papierową torebkę wypełnioną kawałkami pokruszonego chleba, do drugiej przylgnęła torba z jaką ludzie starsi lub mniej sprawni wybierają się często po zakupy.

Usiadła obok Podróżnika i nie patrząc na niego zapytała:

- A z daleka to jesteście synku?

- Z daleka babciu – odpowiedział Podróżnik.

- A rodzinę macie?

- Tak mam – padła odpowiedz.

- A czego szukasz synku tak daleko od domu i bliskich?

- Miejsca do życia – padła odpowiedz.

- A znalazłeś je?

- Nie – szepnął Podróżnik.

Pobyli jeszcze chwilę razem w milczeniu i kobieta ruszyła w swoją stronę.

Taksówka zatrzymała się przy drodze dojazdowej prowadzącej do stojącego w głębi domu. Nie był to dom, który opuścił nasz Podróżnik, ale dom dobrze mu znajomy, gdzie mieszkały mu bliskie osoby.

- Proszę poczekać – powiedział cicho Podróżnik do kierowcy i wysiadł.

Nie spiesząc się zbliżył się do domu, zatrzymując się nieco z boku zajrzał przez okno. Dwoje dzieci siedziało przy stole odrabiając lekcje. W części kuchennej młoda kobieta zmywała naczynia, mężczyzna pomagał jej w porządkowaniu talerzy i kubków. Pod stołem dwa duże psy spały w poczuciu dobrze spełnionych obowiązków, kontemplując jednocześnie stan błogości po dopiero co spałaszowanych miskach.

Przy stole siedziała również kobieta. Książka otwarta przed nią a oparta na jednej ręce zamknęła się niespodziewanie. Srebrne włosy otaczały jej twarz kontrastując z ciepłym kolorem policzków i czoła.

Podróżnik zrobił kilka kroków w kierunku frontowych drzwi, ale zatrzymał się nagle. Niespodziewanie w pomieszczeniu pojawiła się jeszcze jedna osoba. Mężczyzna podszedł do kobiety siedzącej przy stole i delikatnie położył rękę na jej ramieniu. Ona machinalnie dotknęła jego dłoni wiedząc, że korale czasu będą przesuwać się na nitce życia, tak długo jak długo będą razem.

W tym momencie Podróżnik odwrócił się i poszedł w kierunku taksówki.

- Dokąd jedziemy? – zapytał kierowca.

- Przed siebie – odpowiedział Podróżnik, ale po chwili zastanowienia dodał – na lotnisko.

Samochód ruszył z miejsca, koła cicho obracały się na nawierzchni drogi, drzewa przesuwały się płynnie wraz z pojazdem, ale czas, czas zatrzymał się w miejscu.

-----