Kocie Opowieści

W małym miasteczku położonym pomiędzy dwiema metropoliami, przekrój demograficzny populacji jego mieszkańców był specyficzny. Położenie oraz dostępne serwisy, zachęcały do osiedlania się osoby przechodzące na emeryturę, jak także rolników z okolicznych wsi, którzy gospodarstwa swoje sprzedawali lub przekazywali młodszym pokoleniom. Osoby w tym momencie życia mają zwykle więcej czasu do dyspozycji, często też szukają towarzystwa czworonożnych przyjaciół, którymi mogą się opiekować.

Lokalne kliniki weterynaryjne oferowały różnego rodzaju serwisy, od okresowych badań kontrolnych, po zabiegi chirurgiczne. W poczekalni jednej z nich znajdowały się dwie kobiety. Młodsza, w okularach siedziała spokojnie, w oczekiwaniu na badanie kontrolne kota, który leżał w torbie postawionej tuż przy jej nogach. Druga nieco starsza zmieniała kilkakrotnie pozycję, niespokojnie czekając na wyniki testów przebywającego od wczoraj w klinice kota. Na kolanach trzymała czerwoną torebkę, która swoim stylem odbiegała od aktualnie obowiązującej mody. Kobieta lubiła akcesoria nieco oryginalne, pochodzące raczej z przeszłości, czym czasami zwracała na siebie uwagę.

Obie kobiety patrzyły na kartkę papieru przypiętą do tablicy ogłoszeniowej. Na niej oprócz numeru telefonu i kilku słów napisanych ręcznie w pośpiechu, umieszczone było zdjęcie kota, od kilku dni nie wrócił do domu. Ktoś prosił o pomoc w odnalezieniu swojego przyjaciela.

- Zdaję sobie sprawę jak niepokoi się właściciel – nadmieniła kobieta w okularach.

- Ja również – westchnęła kobieta z czerwoną torebką – co przypomniało mi historię z mojego dzieciństwa dotyczącą kotów.

Otóż kiedy byłam małą dziewczynką, hej, mieszkałam z rodzicami na obrzeżach miasta, w dwupiętrowej kamienicy, na poddaszu. Mama w tym czasie nie pracowała, zajmując się moim wychowaniem, jak również opiekowała się swoją sparaliżowaną matką, a moją babcią. Miejscem gdzie spędzaliśmy najwięcej czasu, była kuchnia. Tu zawsze w zimie było ciepło od dużej płyty na węgiel, a w lecie słonecznie i wesoło, gdyż okna wychodziły na południe, od strony podwórka. Lubiłam spędzać czas w kuchni, siedząc na szafce, obserwując co dzieje się za oknami. W niedalekiej odległości od domu były małe zabudowania gospodarcze. Na dachu jednego z nich, przy pięknej, słonecznej pogodzie, często leżał kot. Czarny z białym krawatem i skarpetkami tego samego koloru. Patrzyłam na niego z zazdrością, zdając sobie sprawę, że nigdy nie przytrafi mu się to, co mi groziło już od jakiegoś czasu. Zbliżał się wrzesień a z nim pora na rozpoczęcie mojej „kariery” w lokalnej szkole podstawowej. Od pewnego czasu prawie wszyscy członkowie rodziny zapewniali mnie o ważności edukacji, dodając, że proces przechodzenia przez wszystkie jej stopnie jest wyjątkowo trudny. W swojej dziecinnej desperacji szukałam możliwości uniknięcia tej sytuacji. Najlepszym rozwiązaniem wydawało mi się zajęcie pozycji kota, na słonecznym dachu. Więc ilekroć ktoś zadawał mi pytanie kim bym chciała zostać w przyszłości, moja odpowiedz była zawsze jedna i ta sama „Kotem”. Niektórzy podejrzewali, że nie zrozumiałam pytania inni, że tylko żartuję.

W tym momencie kobieta zamilkła.

- A co było dalej? – zapytała kobieta w okularach.

- Nie tylko rozpoczęłam naukę pierwszego września, podobnie jak inne dzieci, ale przeszłam przez wszystkie poziomy systemu oświaty, z uniwersytetem włącznie.

- Interesujące w jak różny sposób koty pojawiają się i znikają w naszym życiu – dodała kobieta w okularach - co mi przypomniało zupełnie inną historię, którą usłyszałam od znajomego weterynarza.

Otóż, ponieważ była to jego pierwsza praca, wielu czworonożnych pacjentów pozostało w jego pamięci na długo. Jednym z nich był szary kot. Był ostatnim poniedziałkowym pacjentem jaki pojawił się w klinice wraz ze swoim obecnym opiekunem. Nie pomyliłam się słowo „obecnym” to właściwe określenie.

Mężczyzna twierdził, że kot zjawił się niespodziewanie w jego ogrodzie. Siedział pewnego ranka pod ogrodowym stołem i spoglądał na drzwi domu. Początkowo mężczyzna go ignorował, udając że go nie widzi, ale kiedy zaczął padać deszcz zlitował się nad kotem i zaprosił go do domu. Kot szybko przyzwyczaił się nie tylko do niego i jego codziennych zwyczajów, ale też znalazł sobie miejsce pomiędzy poduszkami starannie ułożonymi na kanapie. Wieczorami lubił wychodzić do ogrodu, ale rano zawsze czekał pod ogrodowym stołem. Mężczyzna postanowił zabrać go do kliniki weterynaryjnej, w celu dokonania podstawowego badania i koniecznych szczepień. Podczas oględzin weterynarza okazało się, że kot jest w bardzo dobrej kondycji, odpowiednie szczepienia zostały wykonane i może wrócić do domu. 

Po upływie około dwóch miesięcy mój znajomy egzaminował kolejnego kota. Tym razem „obecnym” właścicielem była kobieta. Opowiedziała jak kot niespodziewanie pojawił się u niej w ogrodzie, czekając cierpliwie po drugiej stronie drzwi prowadzących do domu. Nie była zbyt skłonna, żeby go zaprosić do środka, zdając sobie sprawę, że kot przychodzi do jej ogrodu tylko z wizytą. Po kilku dniach zmieniła jednak zdanie zastając kota co rano czekającego na nią. Wpuściła go do środka i zamówiła wizytę w klinice, żeby mieć pewność, że kot jest zdrowy oraz aby dokonać niezbędnych szczepień. Weterynarz stwierdził, że kot jest w doskonałej formie i po otrzymaniu podstawowych szczepień może wrócić do domu.

Po upływie prawie roku do kliniki przyszedł mężczyzna, aby dokonać okresowych badań kontrolnych swojego ulubionego kota. Kot został starannie zbadany i zaszczepiony a zdrowie jego nie budziło najmniejszych wątpliwości. Uspokojony mężczyzna z uśmiechem opuścił klinikę.

Po upływie może kolejnych dwóch miesięcy weterynarz egzaminował kota, którego właścicielką była tym razem kobieta. Badanie było raczej formalnością, gdyż kot był w bardzo dobrej kondycji. Jednak coś zastanowiło mojego znajomego. Podczas rozmowy z właścicielką okazało się, że kot jest wzorowym towarzyszem jej monotonnej codzienności. Jedyne co ją niepokoi to to, że co pewien czas znika na kilka tygodni, ale za każdym razem wraca do domu a jego stan nie budzi żadnych obaw. Jego futro jest gładkie i błyszczące, nie zauważyła utraty wagi a pazury są krótko przycięte.

W tym momencie weterynarz poprosił ją o chwilę cierpliwości, gdyż chciał na moment porozmawiać z sekretarką, której zlecił szybkie wyszukanie kartoteki kota, będącego w klinice około dwóch miesięcy temu. Po kilku minutach sekretarka pojawiła się w gabinecie z odpowiednią kartoteką. Weterynarz odnalazł numer telefonu właściciela i natychmiast do niego zadzwonił. Podczas krótkiej rozmowy okazało się, że kot nie sprawiał najmniejszego kłopotu, lubił tylko wychodzić na noc z domu i od czasu do czasu znikał na kilka tygodni, aby pewnego ranka nagle zająć miejsce pod ogrodowym stołem.

Było oczywiste, że mieszka w dwóch domach na zmianę, opuszczając jeden a pojawiając się w drugim. Tu kobieta na moment zawiesiła głos i przerwała swoje opowiadanie.

- I cóż takiego zdarzyło się dalej? – zapytała kobieta z czerwoną torebką.

- Nic szczególnego – odpowiedziała kobieta w okularach – kot miał po prostu dwóch właścicieli, do których był jednakowo przywiązany i obdarzał ich swoją obecnością sprawiedliwie.

Mój znajomy nie śledził już dalej jego losów, gdyż przeprowadził się do innej miejscowości i w niej kontynuował swoją praktykę.

Tymczasem w małym miasteczku, poza ścianami kliniki weterynaryjnej życie toczyło się swoim szczególnym rytmem. Ludzie zajęci byli ludzkimi sprawami, a koty? Jeden z nich zasługuje na szczególną uwagę. Oto jego historia.

W pewnym małym domu na rogu dwóch ulic, na parterze, mieszkał kot. Całe dnie przesiadywał na parapecie okna. Od małego był ciekawy tego co dzieje się po drugiej stronie szyby. Nowy, inny świat był za taflą szkła. Marzenia o byciu tam, gdzie nie dane mu było być, wypełniały jego serce. Najbardziej lubił podążać wzrokiem za białym puchem unoszącym się leniwie w powietrzu.

Pewnego dnia udało mu się przeniknąć przez barierę szkła. Biały puch pokrył jego futerko jak wilgotna wata. Leżący już na ziemi był zimny i lepki. Zabrudził mu łapki. Polizany okazał się bez smaku. Zawiedziony kot postanowił wrócić na parapet okna. Do ciepła, pełnej świeżej wody miski i marzeń.

_____________

Tekst zainspirowany prawdziwymi zdarzeniami, ale też również wizerunkiem kota siedzącego na parapecie okna w bezpiecznym cieple drewnianego domu, a zauważonego i utrwalonego na fotografii przez jej autora.

Maria M.
mariam7@mail.com