„FUNDACJA DLA MŁODZIEŻY”
ul. Miodowa 17/19, 00-246 Warszawa, numer KRS 0000339553
nr konta: 26 1090 2590 0000 0001 3751 6623, z dopiskiem: Polak z sercem

Regana i Baubab lub Baubab i Regana – Legenda

W wielu małych miasteczkach biblioteka jest centrum życia kulturalnego. Tu spotykają się czytelnicy, aby wymieniać uwagi na temat najnowszej publikacji znanego autora lub zagorzali analitycy poezji, aby podzielić się interpretacją utworów wielkich twórców lub dzieci zbierające się raz w tygodniu wokół bibliotekarzy, aby wysłuchać kolejnej bajki przez niego czytanej.

Biblioteki często mają wielkie plany i bardzo ograniczone możliwości finansowe, aby je zrealizować. Stąd, aby pogodzić jedno z drugim od czasu do czasu biblioteka organizuje wyprzedaż książek, które uznaje za mniej poczytne lub popularne. Daje to możliwość odmłodnienia księgozbioru a jednocześnie podreperowania budżetu. Ceny książek nie powinny być zbyt wygórowane, można powiedzieć, że według niektórych pracowników wręcz symboliczne. Realizacja tak ambitnego zadania wymaga dobrej organizacji i czasu. Właśnie w jednej z takich małomiasteczkowych bibliotek rozpoczęły się przygotowania do corocznej wyprzedaży książek. Ze względu na limitowane miejsce na półkach, część książek znajdowała się w bibliotecznej piwnicy.

Jedna z bibliotekarek od kilku dni spędzała czas na segregowaniu książek i ich selekcji w pomieszczeniach pod tak zwanym „pokładem”, tak bowiem była nazywana część piwniczna budynku. Stojące na półkach książki należało rozdzielić na te, które będą wystawione na sprzedaż i te, które mogą jeszcze na to poczekać. Odłożone do kartonowych pudełek, odkurzone i odświeżone miały być starannie ułożone na specjalnie do tego przeznaczonych stołach. Bibliotekarka pracowała sprawnie i szybko. Znała tytuły większości książek i nie miała problemu z właściwą selekcją. Jednak tego dnia nie mogła się w pełni skupić na pracy. Myślami była w domu, gdzie na małym stoliku blisko drzwi wejściowych zostawiła nie otwarty list od przyjaciółki z lat młodzieńczych.

W momencie zamyślenia jedna z książek wysunęła się jej z ręki i upadła na podłogę. Sztywna okładka otworzyła się szeroko. Podnosząc książkę bibliotekarka zauważyła, wystające spoza jej obrys kartki papieru. Początkowo myślała, że to luźne strony książki, ale przyglądając się uważniej zdała sobie sprawę, że to kilka stron papieru w kratkę zapisanych niezgrabnym i mało czytelnym pismem. Każda kartka w dolnym prawym rogu miała ku jej zdziwieniu czytelnie napisany numer. Poczynając oczywiście od numeru jeden, do osiem. Z jednym wyjątkiem, nie było strony z numerem siedem a na ostatniej ósmej stronie napisane było tylko jedno zdanie. Bibliotekarka usiadła na brzegu krzesła, które służyło głównie, aby stanąć na nim i sięgnąć po książki z najwyższych półek, i zaczęła czytać.

Będąc w połowie pierwszej strony, koleżanka zawołała ją z prośbą o pomoc. Ktoś chciał oddać przeczytane już książki, ktoś inny prosił o pomoc w znalezieniu pewnej publikacji na półce, kilkoro dzieci w szkolnym wieku oczekiwało na zajęcia tematyczne.

W międzyczasie inna osoba kontynuowała rozpoczętą przez bibliotekarkę pracę.

Dopiero po upływie dwóch godzin bibliotekarka mogła powrócić do piwnicy, do segregowania książek. Ku swojemu zdziwieniu nie mogła znaleźć ani książki, ani kartek papieru w miejscu gdzie je zostawiła. Widocznie książka trafiła na inne miejsce, a kartki? Te odnalazła w wiklinowym koszu przeznaczonym na stare, już nikomu niepotrzebne papiery.

Wróciła do czytania dopiero po powrocie do domu. Na samej górze pierwszej strony był napisany tytuł: „Regana i Baubab lub Baubab i Regana - Legenda”. A potem co następuje:

Na końcu brzozowej alei prowadzącej od głównej drogi wiodącej do miasteczka, na niewielkiej polanie stał dom. Drewniany, niezbyt duży, patrzył biało wymalowanymi framugami okien. Niebieskie okiennice, otwarte za dnia, po obu stronach okien sprawiały wrażenie tafli wody, przez przypadek umieszczonych na ścianie domu. Do domu wchodziło się przez ganek, gdzie ławki ustawione pod ścianami, służyły do odpoczynku po całodniowych trudach.

W domu mieszkało tylko dwoje ludzi – Regana i Baubab. Spotkali się wiele lat temu. Siedząc tuż nad brzegiem mamroczącego za domem potoku postanowili być ze sobą na zawsze. Mężczyzna wyłowił z przepaścistej kieszeni spodni dwa kawałki miedzianego drutu. Splótł z nich dwie ciepło błyszczące obrączki. Kobieta oplotła je cienkimi źdźbłami trawy. Mężczyzna delikatnie nasunął obrączkę na serdeczny palec kobiety. Obrączka mężczyzny była nieco za luźna, trzeba ją było pomniejszyć i dopiero wtedy kobieta wsunęła ją na serdeczny palec mężczyzny z łatwością.

Od tego czasu kobieta i mężczyzna pracowali razem, jedli razem i spali w tym samym czasie. Kiedy wodzili wzrokiem dookoła - widzieli to samo, gdy spożywali posiłki – potrawy miały ten sam smak, a gdy spali – śnili te same sny. Po pewnym czasie mężczyzna zauważył, że ciężkie prace w lesie mogą być ponad siły kobiety. Gdyby pracował sam trwało by dłużej, ale pomoc kobiety czasami była bardziej utrudnieniem niż pomocą samą w sobie. Zaczął wybierać się do lasu samotnie. Wracał do domu zmęczony bardziej niż zwykle, ale pracował systematycznie i wytrwale. Była to jedyna czynność jakiej nie wykonywali razem. Następnie Baubab zaczął zostawać w lesie do późna, aż pewnego dnia nie wrócił na noc. Regana czekała na niego z kolacją, ale kiedy noc zasłoniła okoliczne drzewa rosnące dookoła domu, zrozumiała, że czeka na próżno. Zanim następnego ranka świt zdołał ją obudzić, Baubab kręcił się już po kuchni przygotowując śniadanie. W sposób niespodziewany to co zaistniało jako wyjątek, stało się regułą. Kobieta nie lubiła być sama, czuła się pozostawiona lub porzucona, ale nigdy nie skarżyła się mężczyźnie. Ten natomiast zdawał sobie z tego sprawę, ale chęć bycia w lesie bez kobiety była silniejsza, niż chęć spełnienia jej oczekiwań.

Jednego dnia Baubab pracował w lesie dłużej niż poprzednio. Wrócił do domu po upływie kilku dni. Przywitał się z Regana jak zwykle. Koszula po prawej stronie odstawała od jego ciała dość znacznie. Tkanina poruszała się niespokojnie i kiedy Regana uchyliła jej koniec spojrzały na nią dwa guziki brązowych oczu. Oklapnięte uszy, wilgotny nos, gęste i delikatne futro – oto co zobaczyła w tej właśnie kolejności. Szczeniak był bardzo ruchliwy, ciągle głodny i nienasycony ludzkiej uwagi. Podążał za nimi wszędzie a gdy nie był w stanie nadążyć za szybkimi krokami ludzi wołał ich swoim piskliwym głosem, aby poczekali na niego. Po kilku miesiącach przeszedł w stadium pomiędzy szczeniakiem a dorosłym psem. Cienkie łapy pozwalały mu na szybkie przemieszczanie się wokół domu, opadnięte poprzednio uszy podniosły się do góry. Pozostał nie do opanowania apetyt i ciągła potrzeba bycia blisko Regana i Baubab.

Od czasu pojawienia się psa w domostwie Regana i Baubab pracowali razem, jedli razem i spali w tym samym czasie. Kiedy wodzili wzrokiem dookoła – widzieli to samo, gdy spożywali posiłki – potrawy miały ten sam smak, gdy spali śnili te same sny.

Minęła jesień i zima. Z nadchodzącą wiosną, obawa Regana, że Baubab będzie zostawał w lesie na długie dnie owinęła się wokół jej serca. Gdy ciepły wiosenny wiatr przeplatał częściej i częściej bezlistne jeszcze gałęzie drzew, Baubab udał się pierwszy raz do lasu. Mijały dnie pełne oczekiwania na jego powrót.

Pod koniec słonecznego, majowego dnia Baubab powrócił z małym zawiniątkiem w ramionach. Regana dotknęła jego delikatnie, było ciepłe i pełne życia. Położyła zawiniątko na łóżku i rozwinęła je. Na rozchylonym kawałku materiału leżało niemowlę. Dwie lśniące gwiazdy zabłysły w oczach kobiety. Od tego czasu była zajęta więcej niż zwykle. Była szczęśliwa i pełna nadziei, że Baubab nigdy już jej nie zostawi samej.

Było tak przez wiele, wiele dni, aż pewnego razu Baubab udał się do lasu i nie wrócił na posiłek do domu, ani tego, ani następnego dnia, ani przez wiele kolejnych dni. Regana zrozumiała, że mężczyzna nie zmieni swoich przyzwyczajeń z tego powodu, że dziecko jest w domu. Kiedy wrócił była spokojna i cicha, na jej ustach osiadł kurz melancholii. Baubab zauważył zmianę, ale nie rozmawiał z Regana o tym.

Kolejnego razu, gdy Baubab wrócił do domu po kilkudniowej nieobecności, nie był taki sam jak zwykle. Mówił mniej a pracował więcej. Regana pytała go wielokrotne o przyczynę zmiany, ale on nie odpowiadał na jej pytania.

Gdy położyła mu dłoń na ustach i zadała po raz kolejny to samo pytanie, jak poprzednio Baubab nie odpowiedział na nie. Wyszedł z domu i po krótkim czasie wrócił z pudełkiem w dłoniach. Regana uchyliła wieko pudełka, szary pył rozprzestrzenił się wewnątrz domu. W środku było jeszcze jedno, mniejsze, ale Baubab nie pozwoli jej do niego zajrzeć. Zabrał je z jej rąk i wyszedł na zewnątrz. Zrozumiała, że należało tylko do niego.

Od tego czasu Regana i Baubab pracowali razem, jedli razem i spali w tym samym czasie. Kiedy wodzili wzrokiem dookoła – nie widzieli tego samego, gdy spożywali posiłki – potrawy nie miały tego samego smaku, a gdy spali – nie śnili o tym samym.

Regana zauważyła, że za każdym razem, gdy Baubab pozostawał dłużej w lesie, jej ciało stawało się mniej sprawne, a na młodej jeszcze twarzy pojawiły się głębokie bruzdy niepokoju, niepewności i cierpienia.

Baubab zauważył to również, pracując w lesie dużo myślał o Regana, dziecku i domu. Jednego dnia zdecydował skończyć pracę szybciej niż zwykle. Starannie zapakował swoje narzędzia do skórzanej torby i na długo jeszcze przed zmierzchem stanął na progu domu. Na ganku leżał zwinięty w kłębek pies. Miska wody i jadła stała obok niego. Pies popatrzył na Baubab przelotnie i nie podniósł się na powitanie. W domu przywitała go cisza. Starannie ustawione na stole miski i kubki zdawały się zapraszać do posiłku. Ale tylko one czekały na powrót mężczyzny. Baubab wiedział, że Regana z dzieckiem opuściła go. Sprawdził wszystkie pomieszczenia, domowe i gospodarcze. Tylko cisza podążała za nim cierpliwie.

Wybiegł przed dom a potem szybko pobiegł do lasu. Zatrzymał się przy jednym, z najstarszych drzew. Pośpiesznie rozsunął liście i spomiędzy nich wydobył pudełko, które niegdyś przyniósł do domu. Wrócił nad strumień, w miejsce gdzie wiele lat temu postanowili z Regana być ze sobą na zawsze. Drżącymi palcami podważył wieko pudełka, przechylił je nad strumieniem i wysypał do niego szary pył. Strumień pochwycił go w swoje ramiona i porwał z szybkim nurtem. Baubab wiedział, że to co zrobił może nie przywrócić mu ani Regana ani dziecka, ale jednocześnie zdawał sobie sprawę, że ma głęboką nadzieję, że tak się stanie. Przez kilka kolejnych dni Baubab nie pracował, nie jadł i nie spał. Odwiedził wszystkich najbliższych sąsiadów, jak również znajomych w niedalekim miasteczku. Nikt nie wiedział kiedy i w jakim kierunku udała się Regana z synkiem.

Bibliotekarka przerwała czytanie legendy. Był to koniec strony numer sześć. Na ostatniej ósmej stronie napisane przez autora zdanie brzmiało:

I tak oto zakończyła się opowieść o Regana i Baubab, kobiecie i mężczyźnie, którzy przysięgali sobie być na zawsze razem.

Bibliotekarka sięgnęła do szuflady biurka, położyła na nim kartkę papieru w kratkę i napisała:

Zakończenie pierwsze:

Po upływie tygodnia Baubab powrócił do prac w lesie. Każdego dnia wracał do domu przed zachodem słońca, przygotowywał posiłek a wieczorami siadał na ganku patrząc w kierunku brzozowej alei prowadzącej do głównej drogi wiodącej do miasteczka.

Zakończenie drugie:

Po upływie tygodnia Baubab powrócił do prac w lesie. Każdego dnia wracał do domu przed zachodem słońca. Pewnego lipcowego dnia w domu zastał Regana przygotowującą posiłek. Na stole stały starannie ustawione miski i kubki dla trzech osób. Dziecko bawiło się na podłodze w kuchni a pies podbiegł do Baubab na powitanie, wesoło wachlując powietrze ogonem.

_______

Opowieść zainspirowana historią kobiety i mężczyzny, ale również zdjęciem domu z niebieskimi okiennicami znajdującego się na skraju polany otoczonej lasem.

Zapisy na Rekolekcje Wielkopostne Zapraszamy na rekolekcje wielkopostne od 14 do 17 marca, które będzie głosił O. Jacek Cydzik. Msze święte w poniedziałek, wtorek i środę będą o godz. 11.00 i 19.00. Godzinę przed każdą Mszą będzie okazja do spowiedzi św. Prosimy o rejestrację przez stronę internetową Parafii.  Poniedziałek 15 marca    Wtorek 16 marca    Środa 17 marca     https://sainthyacinthparish.flocknote.com/signup/44514  https://sainthyacinthparish.flocknote.com/signup/44515  https://sainthyacinthparish.flocknote.com/signup/44516

Zapisy na święcenie pokarmów w Wielką Sobotę, 3 kwietnia 2021 Święcenie pokarmów w Parafii św. Jacka odbędzie się w Wielką Sobotę, 3 kwietnia w godzinach. 11:00 do 16:00. Prosimy zapisywać się na listy dostępne w kościele przed każdą Mszą św. W związku z tym, że są ograniczenia do 30% miejsc w kościele - będziemy siedzieć w ławkach z koszykami wielkanocnymi. Święcenia będą się odbywać co pół godziny, żeby mogło skorzystać jak najwięcej osób. Najlepiej, gdy rodzinę reprezentować będzie jedna osoba, żeby umożliwić uczestniczenie większej ilości osób. Można dopisać jedno dziecko. Przepraszamy za te ograniczenia, ale są one konieczne w obecnej sytuacji. Rok temu nie mogliśmy w ogóle mieć święcenia w kościele i zmuszeni byliśmy do symbolicznego obrzędu przez internet.

• W każdą środę od godz. 18:00 do godz. 19:00.
• W pierwszy piątek miesiąca od godz. 17:00 do godz. 19:00.

SPOWIEDŹ WIELKOPOSTNA
Zapraszamy do spowiedzi 29 i 31 marca w godzinach 10.00-12.00 oraz 17.00-19.00.

Wejście jak do kościoła, bocznym wejściem, później na dół przez salę parafialną do sali multimedialnej (wejście z lewej strony sceny).

Bierzmowanie oraz I Komunia Św.
We wrześniu będziemy przyjmować zapisy do Bierzmowania  i Pierwszej Komunii Św. które odbędą się w 2022 roku.

Msza święta (Saint Hyacinth Parish Ottawa)   
https://swjacek-tv.click2stream.com/

• dni powszednie (wtorek – piątek)  godz.19:00
• niedzielne msze święte: sobota 17:00; niedziela godz. 8:30 (ang), 10:00, 12:00.
  

W celu złożenia datku "na tacę" należy kliknąć na stronie  https://swjacek.ca na "Ofiara na kościół" w prawym górnym rogu