Historia Czerwonej Róży

Niedziela, godzina ósma trzydzieści wieczorem, nawijanie czasu na kłębek dnia dobiega końca. Dzień Matki, dla jednych szczególny, dla innych jeszcze jedna okazja, aby skusić nas do kupna kwiatów, czekoladek i kart okolicznościowych. Nawet w dzisiejszej rzeczywistości nadal są też tacy co uważają, że święto to należy obchodzić każdego dnia a nie tylko przez jeden dzień w roku.

Na telefonie wyświetlona wiadomość: Czy możemy porozmawiać? Zwykle o tej porze nie dzwonimy do siebie, my przyjaciele i znajomi. Prawdopodobnie zdarzyło się coś wyjątkowego lub nagłego. Odpowiadam: Oczywiście.

- Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam – mówi Aldona, przyjaciółka od wielu lat – chcę ci opowiedzieć co mi się przydarzyło. Jeszcze dzisiaj, jutro historia będzie brzmiała inaczej.

- Oczywiście – powtarzam ponownie.

- Dziś byłam w tym domu, no wiesz dla ludzi starszych. Chciałam tam być właśnie w Dzień Matki. Przygotowując się do wyjścia nie opuszczała mnie myśl, raczej pytanie. Czy wszystkie matki odwiedził ktoś z najbliższych a może znajomych? A jeśli jest jedna której nikt nie odwiedził, nikt nie złożył jej życzeń nie zabrał do domu na kilka godzin? Jest za późno, żeby kupić kwiaty, czy drobny upominek. Rozejrzałam się po mieszkaniu. Na półce zdjęcie oprawione w stylową ramkę. Fotografię dostałam od znajomego, ramkę przypadkowo kupiłam na wyprzedaży. Reszty dokonała intuicja. Nie zastanawiając się dłużej włożyłam fotografię do torby z ubraniem na zmianę. Drzwi otworzyła mi Gaby, dziś odpowiedzialna za przygotowanie posiłków. Karolina przywitała mnie z uśmiechem. Jestem znacznie przed czasem, mogę pomóc. Przerwana moim wejściem rozmowa toczy się dalej, jest na temat kwiatów, przypomina mi o fotografii jaką zabrałam ze sobą. Pokazuję ją koleżankom, potakują głowami z aprobatą.

Słuchając przyjaciółki zastanawiam się w jakim kierunku podąża jej historia, dramatycznego czy szczęśliwego zakończenia. Domyślam się, dlaczego popołudnie zdecydowała się spędzić pomiędzy ludźmi, których prawie nie zna. Jej rodzina rozpadła się jak struktura zbudowana z klocków lego, której nie można złożyć ponownie w całość. Nie wszyscy członkowie są zainteresowani a niektórzy stanowczo przeciwni do powrotu do tego co było. Zdrada ze strony rodziny poddała pod wątpliwość wszystko w co wierzyła. Ci co powinni protegować ją zranili ją najdotkliwiej. Prawdopodobnie nigdy nie zdadzą sobie sprawy z ich roli w jej bólu, nie zaproponują przeprosin na jakie zasługuje. Wiele czasu zajęło mi utwierdzenie jej w przekonaniu, że to nie ona, ale oni, to nie dotyczy jej wyborów, ale tych drugich. Robiąc wszystko co można było nie była w stanie zmienić tego jak ją traktowali. Zdrada nigdy nie była odbiciem jej wartości, ale odbiciem ich ran, niemożliwości kochania w sposób na jaki zasługiwała. Niektórzy owinięci we własnych niedoskonałościach emanują ból z tym związany na najbliższych. Będąc w zaklętym kręgu, w niemożności przerwania go. Nie powinna obwiniać siebie za to, gdyż nie można nikogo zmusić do traktowania innych z respektem, dobrocią i łaskawością. Po wielu miesiącach nabierając dystansu do cierpienia odważyła się na wybranie siebie ponad nimi. Dokonując najtrudniejszego czynu, wymagającego odwagi, rozpoczynającego następny etap, leczenie zranionego serca. Przystanek pod nazwą wybaczenie, w kierunku odzyskania spokoju bez dźwigania bólu nigdy więcej. Kierunek - zawarcie pokoju z przeszłością. Niektórzy nie zmienią się, nigdy nie wezmą odpowiedzialności za szkody jakie poczynili. Operując z pozycji odrzucenia, manipulowania i samolubstwa a jej wybaczenie im, niczego nie zmieni. Wybaczenie nie oznacza otwarcia drzwi dla tych co zranili, nie muszą, nie powinni należeć do jej życia. To okrutny akt konieczny do zachowania respektu i szacunku do samej siebie.

- Podanie posiłku zabrało mniej niż zwykle czasu – kontynuuje Aldona - wielu pensjonariuszy jest nieobecnych, nie wrócili jeszcze z wizyt u rodzin. Większość pozostałych w dobrych nastojach. Witają mnie z uśmiechem kiwając przyjaźnie ręką w moim kierunku. Niektórych, których pamiętam z poprzednich wizyt nie ma a kilku jest nowych. Nikt się nie spieszy z opuszczeniem sali jadalnej, wymiana zdań i dyskusje, na temat przeszłości trwają jeszcze jakiś czas. Stopniowo postacie rozpraszają się w trzyramiennym korytarzu zmierzając do swoich pokoi. Moja dzisiejsza rola również dobiega końca. Przekroczenie wymaganego limitu czasu, nie ma znaczenia tego dnia. Rozglądam się za Karoliną, chcąc jej powiedzieć, że wychodzę. Jej postać wyłania się spoza drzwi na końcu korytarza. W zagłębieniu ręki niesie bukiet czerwonych róż.

- Jestem gotowa do wyjścia - mówię patrząc intensywnie na naręcze kwiatów. Proszę nie zapomnij o fotografii.

- Tak, tak - przytakuje Karolina - jest jedna kobieta, której nikt nie odwiedził, zrobię jej niespodziankę.

- A róże? – zapytuję z nieukrywanym zainteresowaniem.

- Kupiłam je dla pensjonariuszek, dziś jest ich święto. Trochę za dużo, przeliczyłam się. Pomyślałam, że będzie im przyjemnie.

Cóż mogę powiedzieć, pensjonariuszek jest około czterdziestu. Dla osoby na stanowisku Karoliny jest to spory wydatek. Chcesz jedną? – pyta.

Przez chwilę patrzę na nią bez słowa. Od ciebie, tak – odpowiadam ze wzruszeniem, biorąc delikatnie kwiat. Jeszcze raz spoglądam na fotografię czerwonej róży w stylowej ramce i na tą mi podarowaną. Idąc niespiesznie do domu zastanawiam się. Czym jest rodzina w naszym życiu, czym powinna być? Jaka jest jej definicja?

Przez moment jedynie cisza jest pomiędzy nami.

- Czasami rodzina to nie ludzie, do których przynależymy dzieląc DNA – odpowiadam na kilka pytań jednocześnie. Czasami jest to przyjaciel słuchający nie oceniając, nauczyciel prowadzący delikatnie lub lokalna społeczność podnosząca naszą wartość. Wybór rodziny to akt wymagający otoczenia siebie osobami wzbogacającymi nas, świętującymi nasz rozwój, honorującymi postęp. Stworzenia im miejsca, aby mogli wejść w nasze życie. Przed tobą ostatni etap. Nie pretenduj, że nic się nie wydarzyło, przeciwnie pamiętaj o tym. Co zaistniało w przeszłości nie jest przyszłością. Twoja historia nie została napisana do końca. Wybór należy tylko do ciebie.

Rodzinę tworzy miłość. Prawdziwa miłość nie zdradza, nie manipuluje lub rani. Przeciwnie proteguje, respektuje i wzbogaca nas.