Lucie

Lucie to uosobienie szczerości, otwartości, ciepła i oddana dla idei, w którą wierzy od dziecka. Jest pielęgniarką, pracuje na zmiany. Do pracy dojeżdża kilkadziesiąt kilometrów, bez względu na porę roku, czy pogodę. Jej drugie życie zaczyna się po powrocie do domu, po kilku godzinach niezbędnego snu i kubku gorącej kawy. Mieszka na obrzeżach małego miasteczka. Drogą prowadzącą do jej domu tylko od czasu do czasu przejeżdża samochód, a za domem rozległe pole snuje się aż po horyzont. Wizja tego miejsca pojawiła się w istnieniu Lucie, gdy mając 16 lat zasypiała w przytułku dla bezdomnych. Leżąc na twardym materacu, przykryta szorstkim wełnianym kocem rozpoczęła podróż w przyszłość. Podróż trudną i niepewną, nastroszoną przeciwnościami, zwątpieniami i bólem zmęczonego ciała.

Jest dzieckiem wielkiego miasta, dobrze zna jego gwar, pośpiech samochodów i przesuwający się po chodnikach sznur ludzki. Pamięta, że dla niektórych jest to jedyne miejsce, gdzie czują się dobrze, dla innych tylko konieczność bycia gdziekolwiek. W rodzinie jest drugim dzieckiem, bez względu w jakiej kolejności je wymienimy, czy od strony najstarszego brata, czy od strony najmłodszej siostry. Matka Lucie była pielęgniarką. Może to pod jej wpływem ona również wybrała ten zawód. Matka nauczyła ją jak opiekować się ludźmi, nakładania opatrunków i zrozumienia dla ludzkiego cierpienia. Ojciec urzędnik przywiązywał duże znaczenie do edukacji dzieci. Nie mając możliwości skończenia studiów wpajał im przekonanie, że uzyskanie wyższego wykształcenia uczyni ich życie pełniejszym a także bardziej dostatnim. Starszy brat Lucie, spokojny, zrównoważony i odpowiedzialny, został inżynierem. Młodsza siostra nauczycielką a ona sama pielęgniarką. Ale to jej nie wystarczyło. Od dziecka miała umiejętność wypatrywania bezdomnych kotów, potrzebujących opieki czy pomocy psów. Wracając ze szkoły rozmawiała z kotami i psami sąsiadów. W kieszeni kurtki lub swetra nigdy nie miała zatrzymanych na później herbatników czy cukierków, ale smakołyki dla futrzanych przyjaciół. W najbliższej okolicy z łatwością rozpoznawała większość bezdomnych kotów a z psami mogła prowadzić długie dyskusje. Koty przyzwyczaiły się do niej i często wychodziły ze swoich kryjówek na odgłos jej kroków, dźwięk głosu. Wielokrotnie Lucie prosiła rodziców, aby pozwolili jej przynieść do domu potrzebującego schronienia kota. Rodzice nigdy nie wyrazili na to zgody. Mieszkali w wynajętym mieszkaniu i obawiali się, że kot może podrapać framugi lub drzwi i będą zmuszeni za szkody zapłacić.

Początkowo Lucie zgadzała się ze stanowiskiem rodziców. Z czasem stała się bardziej krytyczna w stosunku do ich argumentów, w konsekwencji odrzuciła je całkowicie. Tyle zwierząt potrzebowało pomocy. Dlaczego rodzice byli tak nieczuli na ich krzywdę? Szczególnie matka, która pracując w szpitalu i widząc cierpienie ludzkie powinna ją zrozumieć. Jaka jest różnica pomiędzy cierpieniem człowieka a cierpieniem zwierzęcia? Czy taka istnieje?

Stopniowo Lucie zaczęła odsuwać się od życia rodzinnego. Uczestniczyła tylko pozornie we wspólnych rozmowach czy wycieczkach za miasto, będąc myślami w tym drugim niedostępnym dla rodziny świecie.

Wracając ze szkoły w dzień 16 urodzin zauważyła kryjącego się pod schodami kota. Gdy podeszła bliżej kot nie poruszył się, patrzył na nią bezradnie z rezygnacją, ale jakby jej nie widząc. Był brudny i chudy. Dotykając go Lucie czuła pod palcami jego zmierzwione futro. Położyła przed nim okruchy jedzenia dla kotów jakie miała w kieszeni kurtki, ale kot nie wydawał się nim zainteresowany. Dopiero po podaniu mu jedzenia z ręki zaczął zachłannie jeść. Kiedy skończył Lucie przesunęła dłoń przed jego oczami, kot prawie nie zareagował.

- Czyżby był niewidomy - zastanowiła się - jeśli tak, czy jest możliwe, żeby przetrwał na ulicach wielkiego miasta, bez pomocy człowieka? Dziś są moje urodziny, zabiorę kota do domu, to będzie mój prezent, rodzice na pewno się zgodzą. Jest oczywiste, że kot potrzebuje natychmiastowej pomocy.

Delikatnie uniosła kota i przycisnęła go lekko do siebie. Nie protestował, jakby wiedział, że nic złego nie może go spotkać. W mieszkaniu byli już wszyscy. Matka kończyła przygotowywania do urodzinowego obiadu. Lucie zatrzymała się na granicy korytarza i kuchni, niepewna jak rozpocząć rozmowę. Matka czując wzrok na plecach odwróciła się w jej stronę. Przesunęła oczami po jej twarzy, kurtce i kocie.

- Mamo - szepnęła Lucie - pozwól mi go zatrzymać. Ten kot jest niewidomy, potrzebuje opieki, domu, bezpiecznego miejsca do spania. Dziś są moje urodziny, zrób wyjątek.

Matka niezdecydowanie popatrzyła na córkę. Wyjątki często przekształcają się w regułę, pomyślała z niepokojem.

- Możesz go zatrzymać na noc, ale jutro rano idąc do szkoły zabierzesz go z sobą.

- Proszę mamo, zrób ten jeden wyjątek, tylko ten jeden - powtórzyła prośbę Lucie, patrząc na matkę szklanymi oczami.

- Nie - odpowiedziała matka - to moja ostateczna decyzja.

Kot został w domu na noc. Wszystko co było dla niego potrzebne pożyczyła Lucie od sąsiadki z przeciwka, wspominając o tym, że następnego dnia rano musi odnieść kota w miejsce, gdzie go znalazła. Zasypiając czuła w nogach jego drobne ciało i słyszała cichy pomruk zadowolenia. Nie miał poczucia przyszłości, istotna była tylko teraźniejszość.

Kiedy rano wychodziła do szkoły z kotem w ramionach, sąsiadka czekała na nią na klatce schodowej.

- Nie zostawiaj go na ulicy, tu jest adres miejsca, gdzie przyjmują bezdomne koty, niedaleko od twojej szkoły. Tam się nim zaopiekują i przygotują do adopcji. Może nie natychmiast, ale na pewno ktoś go przygarnie.

Tego dnia Lucie nie wróciła do domu. Po skończeniu zajęć szkolnych poprosiła koleżankę czy może u niej spędzić kilka dni. Rodzice koleżanki po wysłuchaniu chaotycznej, poszarpanej w strzępy relacji, nasączonej żalem do rodziców, poczuciem głębokiego niezrozumienia i odrzucenia, wyrazili zgodę, aby została przez pewien czas u nich w domu. Czuli, że dziewczyna potrzebuje okresu separacji od rodziny, na ostudzenie emocji i odzyskanie równowagi. Przekonali rodziców Lucie, że jakkolwiek przykre wydaje się takie rozwiązanie, jest ono najkorzystniejsze dla wszystkich stron. Lucie nie wiedziała co zrobi potem, ale czuła, że nie jest w stanie wrócić do domu. Z jednej strony była świadoma, że odmowa matki na jej prośbę zatrzymania kota nie jest wystarczającym powodem, żeby uzasadniać jej zachowanie, ale poczucie zawodu przysłaniało wszystkie racjonalne argumenty.

Minął jeden dzień, drugi i kolejny. Pod koniec tygodnia stało się oczywiste, że pobyt Luci w domu koleżanki dobiega końca. W piątkowe popołudnie wychodząc ze szkoły Lucie zatrzymała się niezdecydowanie na rogu ulicy. Nadal nie była gotowa wrócić do domu a może jeszcze mniej gotowa niż poprzednio. Przypomniała sobie koleżankę matki, którą odwiedzała od czasu do czasu. Może u niej będzie mogła zatrzymać się na dłużej. Było trochę za wcześnie na wizytę. Koleżanka matki wracała zwykle do domu późnym popołudniem. Idąc w kierunku metra zatrzymała się na w antykwariacie. Przeglądając książki nie zauważyła, że zrobiło się późno. Zbliżał się wieczór, kiedy doszła do stacji metra. Na platformie nie było nikogo. Po chwili po schodach zszedł mężczyzna, wydawał się starszy niż jej ojciec. Z zainteresowanie spojrzał na Lucie. Rozpoczął rozmowę, pytając, dokąd jedzie, co ciekawego było dziś w szkole. Był bardzo uprzejmy i przyjazny. Lucie czuła, że jest zbyt przyjazny. Smuga chłodnego niepokoju na granicy strachu spłynęła wzdłuż jej pleców. Z przeciwnej strony platformy nadeszła kobieta. Lucie z ulgą zwróciła wzrok w jej kierunku. Nie była już sama.

- Mówiłam ci przecież żebyś nie wychodziła po mnie do metra. Chodź idziemy do domu, ojciec czeka - powiedziała nieznajoma i lekko ujęła ją pod rękę.

Bez pośpiechu skierowały się do wyjścia. Lucie załkała żałośnie, bezradnie, po dziecięcemu zatrzymując się na chodniku.

- Nie jestem w stanie wrócić do domu - powiedziała poprzez spływające po policzkach łzy - nie mogę, potrzebuje czasu.

- Rodzina na pewno martwi się o ciebie a może i szuka - powiedziała nieznajoma.

- Nie mogę, nie jestem gotowa, może jutro.

- Dobrze, pokażę ci miejsce, gdzie możesz bezpiecznie przenocować. Dziś nikt nie będzie cię o nic pytał, ale jeśli wrócisz tu ponownie jutro, otrzymasz kwestionariusz do wypełnienia.

Kobieta zatrzymała się przed dwuskrzydłowymi, na czerwono wymalowanymi drzwiami i skinęła na pożegnanie głową. Lucie weszła do środka. Przy wejściu na krześle siedziała starsza kobieta. W milczeniu podała jej wełniany koc.

- Pewnie jesteś głodna - stwierdziła - kuchnia jest jeszcze otwarta, dadzą ci gorącej zupy z obiadu. Jutro rano o godzinie siódmej musisz wyjść. Na końcu korytarza są łazienki i sale do spania. Znajdź wolne łóżko. Śpij spokojnie, tu nic ci nie grozi.

Przed godziną siódmą Lucie była gotowa do wyjścia. Ta sama kobieta, która przyjęła ją poprzedniego dnia wieczorem odebrała koc z jej rąk.

- Nie wracaj tu jutro, to nie jest miejsce dla ciebie. Czeka cię inna przyszłość. Skoncentruj się na drodze jaką chcesz obrać, żeby przejść przez życie, nie na przeszkodach, które na niej spotkasz.

W mieszkaniu był tylko ojciec, siedział zamyślony przy kuchennym stole. Uśmiechnął się na widok córki.

- Usiądź przy mnie - poprosił - chcesz porozmawiać?

Lucie opowiedziała mu o tym co spowodowało, że wyszła z mieszkania i nie była w stanie wrócić, jak początkowo nie umiała opanować chaosu myśli i uczuć, o tym jak wyłoniła się z niego wizja jej życia, pomagania ludziom i zwierzętom.

Ojciec słuchał z uwagą w milczeniu, nie zadając pytań ani nie przerywając. Kiedy zamilkła powiedział:

- Wiele lat temu ktoś kogo spotkałem przelotnie kulejąc w rozterce i niepewności, podał mi rękę mówiąc: Celuj wysoko, pracuj ciężko i wytrwale, w rozmowie starannie dobieraj słowa, bądź wdzięczny za to co życie ci ofiaruje. Teraz ja przekazuję ci te słowa, dodając: Jestem po twojej stronie, wierzę, że możesz osiągnąć to co zaplanowałaś i ta wiara nigdy mnie nie opuści.

Matka wróciła do domu z nocnej zmiany nad ranem, ale wyszła z sypialni w momencie, gdy Lucie wychodziła do szkoły. Nie było gniewu na jej twarzy, ale wyraz troski matki o dziecko. Lucie przylgnęła do niej gwałtownie, z całą mocą prośby o wybaczenie. Stały tak przez kruchy moment bycia jednym, bez słów, łez, gestów. Matka i córka.

W skrzynce na listy, pomiędzy kilkoma kopertami leżała kartka papieru. Ktoś w imieniu lokalnego schroniska dla psów i kotów organizował zbiórkę pustych butelek i puszek. Pieniądze zgromadzone po ich sprzedaniu miały być przeznaczone na jedzenie dla zwierząt, lekarstwa i opiekę weterynaryjną. Na dole kartki wydrukowany był numer telefonu. Zadzwoniłam następnego dnia, nikt nie odebrał telefonu, zostawiłam wiadomość z prośbą o oddzwonienie. Chciałam dowiedzieć się, gdzie należy dostarczyć zgromadzone puszki i butelki. Nikt nie oddzwonił ani tego dnia ani następnego ranka. Spróbowałam ponownie, tym razem z drugiej strony słuchawki doszedł do mnie cichy, zaspany głos. Lucie powoli rozpoczynała swoje drugie życie po powrocie z nocnej zmiany w szpitalu. Nasza pierwsza rozmowa kilkakrotnie dobiegała końca i ożywiała się na nowo, jak przyjaciół, którzy po latach ciszy nagle odnaleźli się ponownie.

Był okres przedświąteczny, czas dzielenia się z innymi. Gdy Lucie stanęła przed drzwiami frontowymi mojego domu w korytarzu czekały na nią kartony wypełnione przeczytanymi książkami, dekoracjami, niepotrzebnymi już poduszkami dla psów. Zgodnie z jej planem z wiosną miały znaleźć innych właścicieli i zmienić się w kwoty pieniężne a te w możliwości zakupu wszystkiego co potrzeba bezdomnym kotom i psom.

W grudniowe przedpołudnie wraz z kilkoma innymi osobami uczestniczyłam w akcji zbierania produktów żywnościowych dla rodzin potrzebujących pomocy. Przed stołem ustawionym przed sklepem spożywczym, a na którym ustawione były torby z różnorodnymi produktami zatrzymał się samochód. Kobieta szeroko otworzyła jego boczne drzwi i po krótkim przywitaniu rozpoczęła opróżnianie przestrzeni pomiędzy siedzeniami. Duże torby z jedzeniem dla psów, nieco mniejsze dla kotów. Torby z makaronami, puszkami, papierem toaletowym a na koniec torba wypełniona bawełnianymi podkoszulkami i skarpetami, tak ja prosili potrzebujący pomocy.

- Lucie - zawołałam radośnie - jak miło cię znowu zobaczyć.

Lucie z zaskoczeniem spojrzała w moją stronę i uśmiechając się otoczyła mnie ramionami. Nie widziałyśmy się od kilku miesięcy. Ostatni raz, gdy zawiozłam jej torby wypełnione uzbieranymi pustymi butelkami i puszkami.

- Dziękuję ci bardzo w imieniu nas wszystkich za szczodrość.

- Kiedyś będąc w potrzebie nie prosząc o nic otrzymałam wiele, dziś ja mogę pomóc innym - powiedziała poważnie.

Lucie uosobienie szczerości, otwartości, ciepła i oddana dla idei, w którą wierzy od dziecka, inspiracja opowiadania na temat…

Msza święta (Saint Hyacinth Parish Ottawa)   
https://swjacek-tv.click2stream.com/

• dni powszednie (wtorek – piątek)  godz.19:00
• niedzielne msze święte: sobota 17:00; niedziela godz. 8:00 (polska), 9:30 (ang), 11:00 i 12:30 po polsku.
  

W celu złożenia datku "na tacę" należy kliknąć na stronie  https://swjacek.ca na "Ofiara na kościół" w prawym górnym rogu 

Ontario wzmacnia obostrzenia kowidowe
Dodatkowe środki w celu spowolnienia rozprzestrzeniania się wirusa

• Restauracje, bary i inne lokale gastronomiczne i kluby ze striptizem;
• Usługi osobiste;
• Trenerzy sprawności fizycznej;
• Detaliści (w tym sklepy spożywcze i apteki);
• Centrach handlowych;
• Obiektach wykorzystywanych do zajęć sportowych i rekreacyjnych bez udziału publiczności (np. sale gimnastyczne);
• Kryte obiekty rekreacyjne;
• Kryte kluby z udogodnieniami rekreacyjnymi na świeżym powietrzu;
• Usługi wycieczek i przewodników; oraz
• Studia i usługi fotograficzne; oraz
• Mariny i kluby żeglarskie.

• Liczba osób, które mogą siedzieć przy stole będzie ograniczona do 10 osób, a klienci będą musieli siedzieć w restauracjach, barach i innych lokalach gastronomicznych, miejscach spotkań i imprez oraz klubach ze striptizem.
• Bary i restauracje, sale konferencyjne i eventowe oraz kluby ze striptizem będą musiały zostać zamknięte do godziny 23:00. Wywóz i dostawa będzie dozwolona po godzinie 23:00.
• Taniec nie będzie dozwolony, z wyjątkiem pracowników lub artystów.
• Usługi związane z jedzeniem i/lub piciem będą zabronione podczas imprez sportowych; sale koncertowe, teatry i kina; kasyna, sale bingo i inne miejsca gier; i tory wyścigów konnych, tory wyścigów samochodowych i inne podobne miejsca.
• Sprzedaż alkoholu zostanie ograniczona po godzinie 22:00. oraz spożywanie alkoholu w firmach lub miejscach po godzinie 23:00.

• Przestrzenie konferencyjne i eventowe, w tym centra konferencyjne i centra kongresowe
• Restauracje, bary i inne lokale gastronomiczne bez zaplecza tanecznego
• Usługi higieny osobistej, takie jak salony fryzjerskie, fryzjerskie, salony kosmetyczne, usługi piercingu, studia tatuażu
• Kryte obiekty rekreacyjne i obiekty wewnętrzne wykorzystywane do uprawiania sportów i rekreacji, w tym miejsca dla widzów w obrębie tych obiektów
• Kryte kluby połączone z obiektami rekreacyjnymi na świeżym powietrzu
• Kryte sale koncertowe, teatry i kina
• Muzea, galerie i podobne atrakcje
• Kasyna, sale bingo i inne miejsca gier
• Targi halowe, wystawy wiejskie, festiwale i podobne imprezy
• Organizacje religijne i miejsca kultu