|
Jesień
Foto:
Kaszuby Canada
Na obrzeżach małego miasteczka, w domu z
niewielkim gankiem mieszkała Jesień.
Większość mieszkańców miasteczka nie
zdawała sobie sprawy kto zamieszkuje w
domu położonym daleko od głównej drogi,
na końcu wijącej się alei, po obu
stronach której stare, sędziwe drzewa
rozpostarły swoje ramiona.
Jesień nie mieszkała sama. Jej wiernym
towarzyszem zwykłych i świątecznych dni
był kot Salomon.
Tego dnia Jesień obudziła się wcześniej
niż zwykle z przeświadczeniem, że ma
wiele spraw do załatwienia. Podczas
śniadania przejrzała listę zadań,
spisaną na skrawkach papieru. Lista nie
była długa. Zawierała hasła, które tylko
dla niej miały znaczenie. A więc:
malowanie, wysyłanie upomnień, sianie i
zapasy. Po porannej kawie Jesień
założyła swój roboczy kitel, wzięła
paletę z farbami, pędzle i wyszła przed
dom. Ruszyła w kierunku rosnących
dookoła drzew i rozpoczęła pracę.
Mieszając ze sobą kolory czerwony,
żółty, pomarańczowy pokryła farbą liście
drzew i okolicznych krzewów. Z bocznej
kieszeni kitla wyjęła kłębek mgły i
rozpostarła ją nad drzewami. Słońce
uparcie przebijało się przez delikatną
pajęczynę, padało na krople rosy
zawieszone na cienkich nitkach.
Opadające z drzew kolorowe liście
pokryły ziemię barwnym dywanem. Po
chwili na palecie pojawił się kolor
szary i biały. Jesień wyciągnęła rękę z
umoczonym w farbach pędzlem daleko jak
tylko mogła sięgnąć i dotknęła nim
nieba. Białe chmury poczęły przesuwać
się ze wschodu na zachód a za nimi szare
smugi nadchodzącego deszczu.
Z roztargnieniem potoczyła wzrokiem
dookoła, jakby czegoś szukała lub o
czymś zapomniała. Wróciła do domu.
Salomon spał na jej ulubionym fotelu.
Nie, Jesień nie szukała kota, wiedziała,
że nie lubi wychodzić z domu wczesnym
rankiem. Podeszła do biurka i z szuflady
wyjęła podłużne pudełko. Uniosła wieko,
rozchyliła brzegi flaneli i wyjęła flet.
Ponownie wyszła na dwór i zagrała na
flecie. Po chwili zza domu wyłonił się
Wiatr. Okrążył las, łąkę i ogród.
Potrząsnął gałęziami drzew, krzewów,
główkami przekwitłych kwiatów. Na ziemię
posypały się nasiona różnej wielkości i
kształtu. Zaczątek nowego życia na
wiosnę, kontynuacja dziedzictwa
przodków.
Nagle Jesień poczuła się zmęczona i
głodna. Był czas na posiłek. Na stole
pojawiła się ciepła zupa, świeżo
upieczony chleb i masło. Za oknem
dojrzewał dzień. Ptaki powoli szykowały
się do odlotu. Jesień usiadła za
biurkiem i zaczęła pisać list: „Proszę
natychmiast przygotować się do wyjazdu.
Nadchodzą chłodne dni, za niedługo może
być za późno”. Starannie złożyła kartkę
papieru, włożyła do koperty i napisała
adres: Północ. Podała ją Wiatrowi, nie
musiała nic więcej mówić, zrozumiał ją
bez słów. Na północy wciąż przebywały
ptaki, które powinny odlecieć do
ciepłych krajów. Czekała je długa i
niebezpieczna podróż, do której należało
przygotować się starannie żeby sprostać
trudom.
Foto:
Kaszuby Canada
Jesień spojrzała na listę, którą
zostawiła na kuchennym stole. Co jeszcze
zostało z niej do zrobienia? Ach,
prawda, jeszcze to... Musiała po raz
kolejny wyjść na zewnątrz. Tym razem
skierowała się w stronę najstarszego w
lesie drzewa. Potężny niegdyś dąb wciąż
dawał schronienie okolicznym wiewiórkom.
Jesień przybliżyła się do niego i
zaczęła szeptać. Tylko ona i mieszkańcy
drzewa słyszeli jej słowa.
Foto: Kaszuby
Canada
|
Poniedziałek, 19 października 2020
