Pani Natalia, czyli nieszczęścia nie chodzą parami

Niektóre małe miasteczka mają swoisty urok. Czy jest to z powodu układu ulic, czy wpływa na to architektura zabudowań, a może to jego mieszkańcy przyczyniają się do tego?

Będąc osobą urodzoną i wychowaną w dużym mieście, przemieszczającą się wielokrotnie z miejsca na miejsce, z jednego kraju do drugiego, z kontynentu na kontynent, nigdy nie podejrzewałam, że zamieszkam w jednym z takich małych miasteczek. Nie piękno czyniło to miejsce szczególnym, ale jego specyficzny charakter. Położone na kilku niewielkich wzniesieniach, spacerującym po ulicach mieszkańcom dawało poczucie przestrzeni i perspektywy. Jednocześnie domy w wielu miejscach stłoczone a otoczone ogrodami na przodzie i z tyłu budynków, sprawiały wrażenie kolorowych enklaw. Stare drzewa rozpościerające konary ponad trawnikami i jezdniami, formowały ramy zieleni i cienia w gorące dni lata. Liczne elementy dekoracyjne, z czasów, kiedy każdy nowo powstający dom różnił się drobnymi detalami od domów sąsiadów, wzbudzały zainteresowanie przechodniów. Samochody przesuwały się po jezdniach powoli, dając pierwszeństwo pieszym. Łatwo zauważalne urząd pocztowy, bank, czy lokalna apteka, położone były wzdłuż głównej ulicy. Częstokrotnie nie samochód był środkiem lokomocji, ale rower lub nogi mieszkańców. Komfort bliskości miejsc niezbędnych do codziennego życia, uwalniał petentów od pośpiechu. W takich miejscach prawie wszyscy znają się od dziecka lub od wielu lat, z wyjątkiem przybyszów jak ja. Pojawiających się z niewiadomego kierunku bez zapowiedzi.

Zwykle w tego typu miasteczkach jest jedna lub dwie szkoły podstawowe. Rano i po południu autobusy cyrkulują ulicami przewożąc dzieci w kierunku szkoły i w kierunku domów, wczesnym popołudniem. Populacja uczniów nie jest bardzo liczna, a budynki szkolne niezbyt duże. Nauczyciele najczęściej znają dzieci od najmłodszych, do tych opuszczających szkołę.

Panią Natalię, dyrektorkę jednej ze szkół podstawowych, poznałam całkiem przypadkowo. Niewielkiego wzrostu, z włosami zwykle w nieładzie, zawsze uśmiechnięta, entuzjastyczna, gotowa do nowych projektów i oddana sprawom dzieci i młodzieży.

Będąc reprezentantką jednej z organizacji działającej w miasteczku i najbliższej okolicy, nawiązałam z nią kontakt przy organizowaniu pomocy dla dzieci pochodzących z rodzin o niskich dochodach. Pomoc miała polegać na zbiórce książek przeznaczonych na prezenty świąteczne. Moim zadaniem było koordynowanie działalności pomiędzy różnymi instytucjami czy organizacjami wyrażającymi zainteresowanie w partycypowaniu w tej inicjatywie. Lista potencjalnych uczestników była dość długa, ze wszystkimi nawiązałam kontakt a niektórych miałam sposobność odwiedzić.

Podczas pierwszej rozmowy telefonicznej z Panią Natalią ustaliłyśmy termin mojej wizyty w szkole. Gdy zjawiłam się w zaplanowanym czasie, zastałam ją krążącą po korytarzach, pomiędzy uczniami i nauczycielami, podczas przerwy w zajęciach obowiązkowych. Towarzyszyłam jej przez pewien czas, wdychając specyficzny zapach szkolnych pomieszczeń, oddychając atmosferą ciągłego nieładu poruszających się wokół mnie dzieci. Dawno zapomniane poczucie przynależności do tego unikalnego organizmu jakim jest szkoła wróciło do mnie nieoczekiwanie. Organizmu, który żyje swoim własnym życiem pod skorupą szkolnych murów tylko wtedy, gdy jego dwa podstawowe składniki, dzieci i nauczyciele są obecne. Podczas dni wolnych, czy wakacji ten dziwny twór zamiera w bezruchu i ciszy, w cierpliwym oczekiwaniu na powrót tych którzy podtrzymują jego istnienie.

Nasza rozmowa odbyła się w gabinecie dyrektora szkoły. Był to gabinet raczej z nazwy jedynie, gdyż oprócz biurka i regałów z książkami nic więcej się w nim nie mieściło. Po krótkim kurtuazyjnym wstępie z obu stron przedstawiłam zarys projektu. Pani Natalia zadała kilka pytań dotyczących jego przebiegu, jak również zasygnalizowała praktyczne sugestie dotyczące jego realizacji. Ustaliłyśmy datę ponownego spotkania za tydzień, aby omówić ostatnie detale.

Bardzo często przy okazji tego typu spotkań, rozmowa dotyka również spraw personalnych osób w nim uczestniczących. Pani Natalia wspominała pierwsze lata pracy w szkole, gdzie teraz pełniła funkcje dyrektora. Okazało się, że po kilku latach pracy postanowiła z mężem kupić dom w jej pobliżu. W międzyczasie dwie córki po skończeniu szkoły podstawowej i średniej wyprowadziły się do większych miast, w celu kontynuowania edukacji. Małżeństwo przetrwało nieco dłużej, ale obecnie Pani Natalia samotnie zamieszkuje w domu, który oczywiście jest za obszerny dla jednej osoby, ale przyzwyczaiła się do miejsca tak bardzo, że decyzję o jakiejkolwiek zmianie odkłada z roku na rok. Typowo na początku września obiecuje sobie, że na wiosnę wystawi dom na sprzedaż. Minęło już wiele wrześniowych obietnic i wiosennych terminów a Pani Natalia nadal mieszka przy ulicy Parkowej numer 24.

Ja ze swojej strony opowiedziałam jej pokrótce co spowodowało, że zamieszkałam w jednym z okolicznych małych miasteczek. Nadmieniłam również o pewnym okresie mojego życia, kiedy to moja kariera zawodowa dotykała szkolnictwa. O uczuciach jakich doznałam wchodząc do szkoły, pierwszy raz po wielu latach i o wspomnieniach, których nie wywoływałam od dawna.

Na dzień przed wyznaczonym spotkaniem Pani Natalia zadzwoniła do mnie prosząc o przeniesienie go na inny termin. Niespodziewane zmiany w jej codziennej rutynie wymagały podjęcia natychmiastowych kroków. Brzmienie jej głosu oraz treść wypowiedzi były dość zagadkowe, ale ponieważ znałyśmy się tylko na płaszczyźnie zawodowej, nie zadając pytań zaproponowałam abyśmy po prostu przesunęły spotkanie o tydzień. Zapisałam w kalendarzu właściwą notatkę i będąc zajęta innymi sprawami wkrótce zapomniałam o naszej rozmowie.

Jak zwykle w niedzielne przedpołudnie przeglądałam lokalne gazety. W jednej z nich zdjęcie o szczególnej wymowie zwróciło moją uwagę.

Na tle szczątek spalonego domu stało kilka osób. Rodzice i czworo dzieci, poszukiwali miejsca zamieszkania, dostępnego natychmiast na czas właściwie nieokreślony, w domyśle do momentu odbudowy domu. W artykule zamieszczonym pod zdjęciem była pokrótce przedstawiona historia katastrofalnego w skutkach zdarzenia. Późnym wieczorem, kiedy dzieci już spały, matka postanowiła przygotować obiad na następny dzień. W międzyczasie skończyła pranie i przygotowała drugie śniadanie dla czworga dzieci. Na koniec uruchomiła zmywarkę i zapominając o włączonej kuchence i gotującym się rosole, wyszła z kuchni. Nad ranem ojciec obudził się pierwszy, zapach rozgrzanego metalu, żarzącego się w kominku drewna i topiącego się plastiku, wyrwał go z głębokiego snu. Gdy otworzył gwałtownie drzwi sypialni, natychmiast zdał sobie sprawę co się wydarzyło. Było już za późno na ratowanie pościeli, ubrań a nawet pamiątek rodzinnych, pozostało jedynie w pierwszym miejscu ratować dzieci. Kiedy wszyscy sześcioro stanęli przed domem sąsiada znajdującym się po drugiej stronie ulicy, domu już prawie nie było. Płomienie ognia pełzały jeszcze po tym co kiedyś było ścianą i dachem a reszta przeistoczyła się w chmurę ciemnoszarego dymu. Na końcu artykułu jego autor zwracał się z prośbą do mieszkańców małego miasteczka o wszelką możliwą pomoc. Rodzina w trybie natychmiastowym potrzebowała dachu nad głową.

W poniedziałek rano zadzwoniłam do redakcji lokalnej gazety, w której opublikowany był artykuł i zaoferowałam swoją pomoc.

- Bardzo dziękujemy w imieniu poszkodowanej rodziny, ale oprócz kilku drobiazgów dla dzieci właściwie nic więcej nie jest potrzebne - poinformował mnie głos młodej kobiety po drugiej stronie telefonu.

- Ale przecież nieszczęście dopiero co się zdarzyło, jak jest możliwe, że tak szybko zdołano zgromadzić wszystko niezbędne do życia dla tylu osób?

- Odzew mieszkańców miasteczka był natychmiastowy a zakres pomocy przekroczył wszelkie oczekiwania - odpowiedziała kobieta.

- A w takim razie, czy mogę jeszcze spytać, gdzie rodzina będzie mieszkać? - kontynuowałam nie chcąc ustąpić.

- Otóż jedna z mieszkanek zaproponowała rodzinie zajęcie jej posesji, na konieczny czas potrzebny do odbudowy domu, przenosząc się jednocześnie do wynajętego mieszkania - brzmiało uprzejme wyjaśnienie.

Nie miałam już więcej pytań, nie to nieprawda miałam jeszcze więcej pytań po zakończeniu rozmowy niż na jej początku. Kim jest osoba, która udostępnia własny dom dla innych w będących w potrzebie? Czy jest to członek rodziny, przyjaciel, czy ktoś zupełnie rodzinie nieznany? Czym kieruje się rezygnując z wygody mieszkania we własnym miejscu na rzecz pomocy innym w nieszczęściu?

Przez pewien czas przeglądałam systematycznie wszystkie lokalne gazety, oczekując, że chociaż w jednej znajdę odpowiedź na moje pytania. Niestety żadna z nich nie powróciła już do tej historii a ja sama uznałam, że prawdopodobnie zainteresowane strony wolały nie tylko nie wracać do tej sprawy, ale również nie ujawniać żadnych szczegółów.

Tak jak było ustalone z Panią Natalią spotkałam się w jej gabinecie. Jak poprzednio przywitała mnie z uśmiechem i entuzjazmem. Omówiłyśmy wszelkie niuanse wspólnego projektu, potwierdziłyśmy terminy oraz ustaliłyśmy formy komunikacji. Na koniec rozmowy zapytałam ją czy czytała wspomniany przeze mnie artykuł o rodzinie, która w tak nieoczekiwany sposób straciła wszystko co posiadała.

- Ależ oczywiście, wszystkie dzieci z tej rodziny uczęszczają do tej właśnie szkoły - odpowiedziała - znam również rodziców.

- Jak to dobrze, że natychmiast znalazła się osoba, która udostępniła swój własny dom - powiedziałam.

- Zwykle mówimy, że nieszczęścia chodzą parami, w tym przypadku popularne powiedzenie się nie sprawdziło. Dobry uczynek mieszkanki naszego miasteczka zapobiegł temu - dodała pani Natalia z uśmiechem.

Wspólny projekt jakiego podjęłyśmy się kilka tygodni temu dobiegał końca. W wyniku współpracy, nie tylko z panią Natalią, ale również z innymi lokalnymi organizacjami udało się zgromadzić wiele książek dla dzieci z rodzin w trudnej sytuacji. Wszystkie trafiły do nich w postaci świątecznych prezentów.

Minęło kilka miesięcy, może około roku od kiedy pierwszy raz spotkałam Panią Natalię. Widywałyśmy się co prawda kilkakrotnie przy okazji partycypowania w różnych innych projektach, ale nigdy nie miałyśmy okazji, żeby ze sobą porozmawiać. Pewnego razu będąc w lokalnej bibliotece zauważyłam ją pomiędzy regałami wypełnionymi książkami.

- Dobry wieczór - powiedziałam przyciszonym głosem.

Pani Natalia spojrzała na mnie nie widzącym wzrokiem, zanurzona w stronach książki jaką trzymała w ręce. Po chwili uśmiechnęła się do mnie, rzeczywistość zaistniała ponownie w postaci mojej osoby.

- Ah, doby wieczór, co za niespodziewane spotkanie. Właśnie wybieram książkę do przeczytania na dzisiejszy wieczór - odpowiedziała, wyraźnie ucieszona z niespodziewanego spotkania.

Opuściłyśmy z bibliotekę w tym samym czasie. Byłam ciekawa co nowego, jeśli było to coś nowego, zdarzyło się w jej szkolnym i prywatnym świecie.

- Właściwie nic specjalnego - stwierdziła pogodnym tonem - może tylko tyle, że przeprowadziłam się z powrotem do mojego domu.

Spojrzałam na nią z zaciekawieniem. Cóż mogło oznaczać to stwierdzenie?

- Rok temu udostępniłam swój dom rodzinie, która w nieoczekiwany sposób straciła dach nad głową, z powodu pożaru. Rodzice z czwórką dzieci nie mieli, gdzie zamieszkać. Zaproponowałam, żeby zamieszkali u mnie a ja na czas odbudowy ich domu przeniosłam się do wynajętego mieszkania. Jestem sama, nie potrzebuję wielu wygód, a rodzina pomimo niefortunnych okoliczności powinna funkcjonować prawidłowo. Dzieci zasługują na dogodne warunki do nauki a rodzice na wygodne miejsce do odpoczynku. Kilka dni temu moi „lokatorzy” przenieśli się do własnego domu a ja wróciłam do siebie. Z jednej strony rok to długi okres czasu, z innej to tylko moment naszego życia.

Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że odnalazłam odpowiedź na jedno z moich pytań, jakie zadałam sobie po przeczytaniu dramatycznej historii jednej z rodzin naszego miasteczka.

Osobą, która udostępnia własny dom dla innych, będących w potrzebie była Pani Natalia, głęboko zaangażowana w sprawy małego miasteczka, gotowa pomóc w każdej chwili potrzebującym, z włosami w nieładzie, zawsze pogodna i uśmiechnięta. Zaistniała w moim życiu niespodziewanie jako osoba nieznana a jednocześnie jako przyjaciel dawno zagubiony i spotkany ponownie. Dopiero po upływie pewnego czasu od naszego spotkania, dowiedziałam się o przebiegu wydarzeń jaki przedstawiłam w opowiadaniu, o jej dobrym uczynku, który zapobiegł dopełnieniu się popularnego powiedzenia - nieszczęścia chodzą parami

Msza święta (Saint Hyacinth Parish Ottawa)   
https://swjacek-tv.click2stream.com/

• dni powszednie (wtorek – piątek)  godz.19:00
• niedzielne msze święte: sobota 17:00; niedziela godz. 8:30 (ang), 10:00, 12:00.
  

W celu złożenia datku "na tacę" należy kliknąć na stronie  https://swjacek.ca na "Ofiara na kościół" w prawym górnym rogu