Wspomnienie z dzieciństwa

Któż z nas nie pamięta modlitwy czy opowieści o postaci opiekuńczego anioła pochylającego się nad dzieckiem idącym samotnie przez życie. Z wyrazem dobroci na twarzy, uśmiechem cierpliwości na wargach. Czuwającego nad każdym krokiem dziecka, gotowym do ostrzeżenia przed nadchodzącym niebezpieczeństwem.

Mój anioł pojawił się w słowach matki, która zapewniała mnie o stałej jego niewidzialnej obecności. Rosłam w przekonaniu, że otacza mnie, dla mnie tylko odczuwalna delikatna, mglista tkanina ochraniająca mnie gdziekolwiek jestem. Poczucie bezpieczeństwa, że jest obecna tuż za mną podążająca dobroć, skierowana w moją stronę budowało pewność moich kroków, aż do ostatniego westchnienia mojego istnienia.

Przyszedł czas na podarowanie innym tego co otrzymałam w darze. Historia o opiekuńczym aniele, tym razem podążającym o krok za dorosłym człowiekiem rozpoczęła się ponownie w domu Drwala mieszkającego do tej pory samotnie, w pewnym oddaleniu od małego miasteczka. Do drzwi domu zbudowanego z potężnych bali, zapukała uboga kobieta. Prosiła o kawałek chleba i wodę a może i chwilę odpoczynku na progu domu. Drwal usiadł obok niej, gdy w pośpiechu jadła zupę i chleb jakie jej przyniósł. Starannie wytarła brzegi miski skórką od chleba i również w pośpiechu wypiła kubek chłodnej, zaczerpniętej ze studni wody. Drwal nie potrafił określić jej wieku, była zmęczona, zaniedbana i brudna. Warstwy ubrań nałożonych jedna na drugą, całkowicie pozbawiały ją kształtu ludzkiego ciała. Pomimo tego było w niej coś czego Drwal nie potrafił nazwać. Spokój, dostojeństwo, harmonia oplatały ją jak warkocze oplatały głowy mieszkanek małego miasteczka. Nie mówiła skąd i dokąd idzie, z jakiego powodu zatrzymała się przed jego domem. Powiedziała mu tylko swoje imię: Gelisa.

Nadchodził wieczór, zmęczony całodzienną pracą Drwal pragnął udać się na spoczynek. Zaproponował kobiecie, aby weszła do izby, gdzie na szerokiej ławie wyścielonej wełnianą narzutą może spokojnie przenocować. W odpowiedzi na jego słowa Gelisa tylko przecząco poruszyła głową i wskazała na budynek stodoły. Rozeszli się bez słowa. Drwal nie zamknął drzwi domu na skobel, jak to czynił każdej nocy, na wypadek, gdyby kobieta zmieniła swoje postanowienie. Zasnął natychmiast otoczony spokojem przybyłym z kobietą.

Rankiem nie zastał jej w domu, nie było jej też przed domem. Przez otwarte drzwi stodoły zobaczył ją karmiącą konia. Obok wiadro wypełnione wodą, uprząż wyczyszczona i zawieszona na haku a klepisko starannie zamiecione potwierdzały, że osoba, która to zrobiła przyzwyczajona była do pracy na gospodarstwie. Drwal nie miał czasu na głębsze zastanawianie się, kim była Gelisa. Dzień jego bowiem zapowiadał się pracowity. Kolejna wycinka lasu powinna być wkrótce zakończona. Do domu wróci dopiero na kolację. Pospiesznie zjadł śniadanie, do szmacianej torby włożył chleb, kawałek wędzonego boczku zawinięte w płótno a do cynowej kanki nalał zimnej wody. Przygotował konia i sprzęt potrzebny mu do pracy i spojrzeniem pożegnał Gelisę siedzącą na progu.

Gdy wrócił do domu, strudzony całodzienną pracą przywitał go zapach dymu unoszącego się cienką smugą z komina, nakryty stół i miednica wypełniona ciepłą wodą, aby mógł umyć twarz i ręce przed posiłkiem. Kobieta siedziała na progu jak poprzedniego dnia, ale wstała, gdy tylko nadszedł. Wzięła z jego rąk lejce i odprowadziła konia do stodoły. Wyglądała inaczej, jasne długie włosy miała zaczesane do tyłu, pozbawiona brudu twarz, jasna cera i pogodnie patrzące oczy czyniły ją młodszą niż myślał. Czyste, skromne ubranie otaczało jej smukłą sylwetkę. Nie pytał, czy ma zamiar zostać na dłużej czy odejść wkrótce. A ona również nie prosiła go o nic.

Od tego czasu współistnieli razem w cichym zrozumieniu jeden drugiego, bez zbędnego posługiwania się słowami, zatrzymując je tylko do wyrażania myśli i uczuć ważnych dla ich obojga. Gdy szli do lasu, do pracy, Gelise podążała kilka kroków za Drwalem dając mu wskazówki lub ostrzeżenia. Czyniła to w taki sposób, że Drwal był pod wrażeniem, że to on wyważa każdą decyzję. Nabrał pewności siebie, spokoju i wewnętrznej cichości. Początkowo wyjątkowa sytuacja z czasem przekształciła się w stan normalności, do którego tak się przyzwyczaił, że przestał zauważać obecność Gelise. Nabierając przekonania, że jest zbędna a nawet mu przeszkadza. Nikt z pracujących z nim drwali nie miał tak specyficznego towarzysza. Zaczął odczuwać swojego rodzaju niezadowolenia a nawet niechęć do niej. Właściwie, dlaczego ciągle za nim podąża, czemu nie kontynuuje swojej wędrówki, z jakiej przyczyny zajmuje się nim? Najlepiej jakby poszła tam skąd się pojawiła. Myślom dawał wyraz nie tylko w słowach, ale i w postępowaniu. Odmawiał, żeby chodziła z nim do lasu, nie chciał z nią spożywać posiłków, zamykał drzwi izby, gdzie sypiał, aby nie czuwała nad jego snem. Gelise cierpliwie i ze zrozumieniem wysłuchiwała słów Drwala, nigdy nie przerywając mu ani nie wyrażając swojej opinii. Co jeszcze bardziej go rozdrażniało. Pewnego dnia, gdy jak zwykle narzekał na jej ciągłą obecność a Gelise wysłuchiwała go w milczeniu, w porywie złości wyszedł z domu z hałasem zamykając drzwi za sobą. Pracując w lesie rozmyślał nad swoim postępowaniem a po zakończeniu pracy postanowił porozmawiać z nią, wyjaśnić swoje postępowanie. W domu jednak nie zastał nikogo, w stajni również. Wrócił w miejsce ostatniego wyrębu drzew, spodziewając się, że zastanie kobietę czekającą na niego.

- Geliso, Geliso - zawołał w przestrzeń pomiędzy drzewami - gdzie jesteś? Proszę wróć do mnie. Nie odchodź.

Ciężko opadł na trawę, plecami wsparł się o najbliższe drzewo. Wokół niego szum liści, skrzypienie gałęzi na wietrze, nawoływania ptaków i monotonny gwar owadów zmieszał się z cichym szeptem:

- Nie zostawiaj mnie samego, wróć…

Mijały dnie, Drwal ponownie był sam. W nocy budził się kilkakrotnie wołając imię kobiety, szukając ręką otaczających go niewidzialnych skrzydeł. Pracował jak zawsze długo i wytrwale, ale nie czuł radości zmęczonych mięśni, kiedy wracał do domu. Nikt nie czekał na niego.

Deszczowego, jesiennego dnia sąsiad odwiedził go późnym wieczorem. Stare drzewo rosnące tuż obok domu niebezpiecznie przechylało się w jedną stronę. Należało je ściąć przed zimą, zanim silne wiatry je przewrócą. Drwal zgodził się przyjść następnego ranka, nie był zbyt zajęty o tej porze roku. Zaraz po świcie przygotował narzędzia i udał się do sąsiada. Drzewo w istocie pochylone było tak mocno, że konarami opierało się o ziemię. Postanowił najpierw podciąć niektóre konary. W momencie, gdy miał uderzyć siekierą po raz pierwszy poczuł na ramieniu dotyk ręki. Gelise stała tuż za nim.

- Nie rób tego, zastanów się, obejrzyj drzewo z drugiej strony.

Podążając za jej radą Drwal obszedł drzewo kilkakrotnie i postanowił zrobić inaczej. Gdyby nie ostrzeżenie kobiety, gałęzie rosnące powyżej mogły by przygnieść go swoim ciężarem.

Drwal nie wiedział, że Gelise nigdy go nie opuściła, z oddali czuwała nad jego bezpieczeństwem, podążając za każdym jego krokiem, każdą myślą i zamiarem. Gotowa ostrzec go w porę.

Jest wewnątrz nas takie miejsce, taki punkt wrażliwy jak lustro na promień światła, który monitoruje wszelkie decyzje jakie podejmujemy. Niektórzy nazywają to intuicją inni dodatkowym zmysłem, wyczuciem albo opatrznością. Mechanizm wysyłający informacje zwrotną, pierwsza, naturalna reakcja na zmiany wokół nas. Czy jest to może opiekuńczy anioł powstrzymujący naszą rękę na moment przed podpisaniem ważnego dokumentu, nakazujący nam jeszcze raz spojrzeć w tylne lusterko przed wykonaniem kolejnego manewru samochodem, kładący nam rękę na usta zanim słowa raniące drugiego spłyną po naszych wargach? Często ignorowany, niezauważany, odtrącany podąża cierpliwie za każdym z nas pod postacią przyjaciela, członka rodziny lub przypadkowo spotkanej osoby.