The concert will take place on:

Wednesday, June 22nd, 2022 - 7:30 p.m.
Saint Hyacinth Roman Catholic Polish Church (map)
201 Lebreton St. N, Ottawa.

Jadwiga Domańska was born in Poland in 1907 and after graduating from the National Drama School in Warsaw appeared in many theaters throughout Poland. Her career was interrupted by the Second World War during which time she served as a secret courier for the Polish Armed struggle. Arrested by the Soviets, she spent almost two years in a Siberian prison. Upon her release she joined the Polish Army under General Anders where she organized the Polish Drama Theater. Anders’ Army, as it was known, marched through the Middle East – Iran, Iraq, Palestine, Egypt and fought in the battle of Monte Casino in Italy. Mrs. Domańska travelled this entire route with the army and staged plays for the troops and Gen. Anders whenever and wherever she could. At the end of the war she was able to re-unite with her husband, Lutek, and daughter, Bożeną, in England. The family then came to Canada in 1960 and she immediately began to promote Polish culture by directing dozens of theatrical plays and setting up academies for teaching and preserving Polish artistic achievements. For instance, in Ottawa Mrs. Domańska served two terms as President of the Polish Women’s Federation, Chapter 8; was active with the Polish Combatants Association; was in charge of the Polish Television Program for seven years and even started up a Poetry and Prose Recitation contest. For 30 years, beginning in 1966, she was director of the Ottawa Polish Theater Club with the help of her beloved husband Lutek. Mrs. Domańska received many honours for her work in the field of culture among them the prestigious Officer’s Cross, Polonia Restituta. It is through her tireless dedication, boundless energy, iron clad determination and overall talent that the Theater Club continues to operate today and even thrive.  And in her memory and honour, the name has been changed to Jadwiga Domańska Ottawa Polish Theater.

Luba Sluzar (aka Luba Bauer and Luba Sluzar-Pope) - concert pianist, humanitarian and collector of beauty. It is intended that those who knew and loved her, whose lives were enriched by her, her students, colleagues and friends will gather to remember her and to honour her life's work. One of the music world’s most talented and giving musicians died September 10, 2014 in Ottawa, Ontario, Canada. Well-known concert pianist and music teacher Luba Sluzar Pope filled her life and the countless lives of others with the joy of music. Born in Montreal to Reverend Volodymyr and Leonia Sluzar, Luba began playing the piano at the age of four on a piano that was donated to the family by one of her father’s parishioners. She studied music in Vienna alongside Zubin Mehta. Maestro Arturo Benedetti Michelangeli, Italy’s most famous pianist, upon hearing Luba play at a summer music camp, invited her to be his student which she was for several years. At Wellington School Board in Guelph she took to new heights the music program for over 50 schools. She mentored the Canadian Brass. As a volunteer she created pre-concerts at the National Arts Centre, developed a music series at the Museum of Nature and National Gallery of Canada. For years Luba took under her wing piano students who shared her love of music, including many adults. A highlight of her career was helping a senior citizen reclaim her life through music. Luba was awarded the 1995 "Women of Distinction Award / Prix femmes de mérite" for her outstanding contribution to Arts and Culture in Ottawa. I invite you to visit the Friends of Luba Sluzar Facebook page is https://www.facebook.com/groups/LubaSluzar

Ojciec Ryszard Kosian, OMI (1932 – 2017) Urodził się 14 stycznia 1932 roku w Trawnikach, województwo opolskie, w rodzinie Sykstusa i Gertrudy z d. Polak. Naukę w Niższym Seminarium Duchownym w Lublińcu rozpoczął w 1947 roku, nowicjat odbył w Markowicach na Pomorzu a studia teologiczno-filozoficzne w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze. Swięcenia kapłanskie przyjął 22 czerwca 1958 roku. Posługę kapłańską sprawował w parafiach w Gorzowie Wielkopolskim, Zieleńcu i Ulimie. Do Kanady przybył w 1969 roku. Pracę duszpasterską sprawował w parafiach: św. Różańca (Edmonton, 1969-1972), św. Stanisława Kostki (Toronto), św. Kazimierza (Toronto), św. Jacka Odrowąża (Ottawa) i Matki Boskiej Nieustającej Pomocy (St. Catharines). W ostatnim okresie swojego życia był rezydentem w parafii św. Stanisława Kostki w Toronto. Oprócz pracy duszpasterskiej Ojciec Kosian podejmował się wielu innych obowiązków. Uczestniczył w przygotowaniach do spotkania Polonii kanadyjskiej z Ojcem Świętym Janem Pawłem II i przewodniczył temu spotkaniu na stadionie CNE w Toronto, podczas pielgrzymki papieskiej do Kanady w 1984 roku. Do Ottawy przybył w październiku 1982 roku. Z jego inicjatywy zostały wprowadzone zmiany w wystroju kościoła św. Jacka. Posługa kapłańska Ojca Kosiana w Ottawie przypadła na czas stanu wojennego w Polsce i związaną z tym falą nowej emigracji, zwanej solidarnościową. Pomagał nowo przybyłym z wielką życzliwością, a parafia była miejscem, gdzie otrzymywano konkretną pomoc i dobrą radę. Ojciec Ryszard Kosian opuścił Ottawę w 1994 roku. Był miłośnikiem muzyki i malarstwa. Pisał sztuki teatralne i wiersze. Pierwszy ich tomik opublikował w 1997 roku, a dochód z niego przeznaczył w całości na budowę Kolegium Jana Pawła II przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Zmarł 14 marca 2017 roku w Toronto. Więcej informacji o O. Ryszardzie można znaleźć na stronie: http://halecki.org/wybitni-polacy-w-kanadzie/ojciec-ryszard-kosian-omi

Zapraszamy na powitanie biegaczy przed Ottawa City Hall,
          czwartek, 23 czerwca, godz. 17:00 (5 PM)!

Trasa biegu:
17.06.22 pt      Oak Brook START HONOROWY 1 mila
18.06.22 sob   Chicago – Windsor (przejazd)
19.06.22 nd     Windsor – London 194 km
20.06.22 pon   London – Hamilton 128 km
21.06.22 wt      Hamilton – Toronto 68 km
22.06.22 śr       Toronto – Kingston 262 km
23.06.22 czw   Kingston – Ottawa 174 km
24.06.22 pt       Ottawa – Montreal 200 km
25.06.22 sob    Montreal 174 km
Suma: 1026km

Dorchester Lions Club
TD Canada Trust
Account Number 23602-0040339-0492007
4206 Catherine St, Dorchester, Ontario
N0L 1G0

eTransfers:   liondanarmstrong@gmail.com

Wizerunek prawdy

We współczesnych czasach elektronicznego przekazywania informacji, wydawcy papierowej wersji gazet borykają się z różnego rodzaju problemami. Poczynając od finansowych a kończąc na trudnościach dobrania odpowiedniego personelu. Dziennikarstwo jako zawód stracił na popularności w momencie, gdy niezależne głosy obiektywizmu i bezstronności zostały stłumione przez trendy tak zwanej poprawności językowej, obyczajowej, moralnej i wielu innych. Selekcja do zawodu stopniowo została pozbawiona możliwości dobierania kandydatów według kryteriów istotnych do jego wykonywania na rzecz predyspozycji do przestrzegania pewnych narzuconych wzorców.

Szczególnie w małych miasteczkach pozyskanie do grona lokalnych dziennikarzy osoby młodej, utalentowanej i zmotywowanej, myślącej postępowo i niezależnie było bardzo trudne lub wręcz niemożliwe. Redakcji jednej z trzech lokalnych gazet udało się zakończyć proces rekrutacji nowego członka zespołu w sposób wręcz niespodziewany. Po opublikowaniu ogłoszenia na otwierającą się pozycję asystenta naczelnego redaktora aplikacje złożyło kilka osób.

Wstępna selekcja zredukowała tą liczbę do trzech kandydatów. Każdy z nich pokonał próg wstępnej rozmowy z redaktorem naczelnym i oczekiwał na spotkanie z tak zwaną komisją, składającą się z dwóch osób, samego redaktora naczelnego i osoby odpowiedzialnej za kontakty z czytelnikami. Pierwszy z kandydatów z kilkuletnim doświadczeniem pozyskanym podczas pracy w redakcji gazety o podobnym profilu został zdyskwalifikowany. Miał dość jasno sprecyzowaną wizję prowadzenia zespołu redakcyjnego, która niestety odbiegała znacznie od stylu pracy gazet w małych miasteczkach. Dwóch pozostałych młodych mężczyzn wydawało się być na podobnym poziomie spełniania oczekiwań, ale jeden z nich posiadał niewielką przewagę. Pochodził bowiem z małego miasteczka, miejsca siedziby lokalnej gazety. Po skończeniu studiów uniwersyteckich pragnął wrócić i osiedlić się w pobliżu. Personalnie znał wielu mieszkańców młodszej i starszej generacji. Historia przynależenia jego rodziny do lokalnej społeczności sięgała kilku pokoleń. Ostatni z kandydatów równie uzdolniony jak i silnie zmotywowany do pracy w redakcji pochodził z wielkiej miejskiej aglomeracji. Otarł się o problemy związane z życiem mieszkańców wieloetnicznych, wielokulturowych środowisk. Zdobyte doświadczenia zamierzał przenieść na środowisko znacznie mniejsze, w przeświadczeniu, że rdzeniem każdej większej społeczności są drobne ziarna małych miasteczek. Skąd często wywodzą się znani politycy, naukowcy albo biznesmeni. Wychowani w bezpiecznej atmosferze niewielkiej grupy społecznej, ukształtowani zgodnie z prostymi zasadami odpowiedzialności za innych, wzajemnej współzależności, świadomości bycia niezależną jednostką a jednocześnie częścią zespołu.

Termin ostatniego i decydującego spotkania wyznaczono dla obu kandydatów tego samego dnia. Dla pierwszego w godzinach przedpołudniowych, dla drugiego wczesnym popołudniem. Po czym następnego dnia członkowie komisji rozpoczęli proces podejmowania decyzji. Ani redaktor naczelny ani towarzysząca mu w tym procesie osoba nie byli w stanie podjąć decyzji natychmiast. Każdy z kandydatów miał wiele zalet i spełniał większość wymogów niezbędnych do objęcia pozycji asystenta redaktora naczelnego. Odsunęli więc podjęcie decyzji do następnego tygodnia. Redaktor naczelny intuicyjnie skłaniał się do zaakceptowania kandydatury drugiego kandydata, ale z praktycznego punktu pierwszy kandydat wydawał się bardziej odpowiedni. Podobnie myślał jego współpracownik. Kiedy po kilku dniach usiedli ponownie w niewielkiej sali konferencyjnej redakcji i przedstawili każdy swoje stanowisko, stało się oczywiste, który z kandydatów zostanie członkiem zespołu redakcyjnego.

Po pierwszych trzech miesiącach próbnych, pracując pod ochronnym parasolem redaktora naczelnego, Edward został mianowany na pełnoprawnego pracownika redakcji. Jego pozycja wymagała dostarczenia kilku felietonów i wywiadów do tygodnika, jakim była gazeta, w której pracował. W wyniku tego odnowił wiele znajomości z czasu, kiedy należał do społeczności lokalnej, ale również nawiązał nowe, głównie w kręgu lokalnych polityków. Właśnie zbliżała się kampania wyborcza do władz o jeden stopień powyżej władz lokalnych. Każda z kandydujących partii zabiegała intensywnie o pozyskanie jak największej ilości głosów. Reprezentanci partii spotykali się regularnie z wyborcami, rozdawali w popularnych sklepach ulotki z informacją o proponowanym programie, rozwieszali plakaty w miejscach uczęszczanych przez mieszkańców. Przewodniczący najbardziej popularnej partii zaproponował opublikowanie serii ogłoszeń w lokalnych gazetach. Jedna z nich wyraziła zgodę na pokrycie kosztów publikacji ogłoszeń gotówką a nie jak to było wymagane czekiem lub inną rejestrowaną metodą płatniczą. Po zakończeniu kolejnego ze spotkań z wyborcami, na którym był również Edward, prowadzący zasugerował, aby Edward zaproponował redaktorowi naczelnemu podobną transakcję. Następnego dnia rano Edward natychmiast udał się do biura redaktora, z przekonaniem prezentując usłyszaną dnia poprzedniego propozycję. Redaktor naczelny wysłuchał jej z dużym zaciekawieniem, spojrzał na młodego pracownika sponad okularów i udzielił najkrótszej odpowiedzi jaką kiedykolwiek Edward usłyszał, a brzmiała ona:   - Nie.

Młody człowiek próbował dyskutować, przekonywać, jako argument podając fakt, że jeden z konkurentów gazety właśnie to zrobił. Po kilkunastu minutach jego monologu było oczywiste, że decyzja nie zostanie zmieniona. Zawiedziony i urażony brakiem powodzenia, Edward opuścił biuro zamykając za sobą drzwi z hałasem. Było to pierwsze skrzypnięcie w współpracy pomiędzy nim a jego przełożonym, usadowione w reprezentowanych przez obu różnych systemach wartości.

W miarę upływu czasu krąg kontaktów zawodowych i personalnych Edwarda powiększył się w sposób zauważalny. Właściciele lokalnych kompanii chętnie udzielali mu informacji dotyczących specyfiki biznesu, wyróżniających się pracowników i planów na przyszłość. W dużej mierze, w celu pozyskania tak zwanej opinii publicznej. Właściciel jednej z nich, bardzo dobrze prosperującej, zaproponował Edwardowi wydrukowanie w gazecie artykułu napisanego przez pracownika a przedstawiającego kompanię w nieco korzystniejszym niż rzeczywiste świetle. Pomysł wydał się Edwardowi bardzo oryginalny i wart przedstawienia redaktorowi naczelnemu. Uczynił to podczas rozmowy telefonicznej wracając późnym popołudniem do domu. Tym razem odpowiedź była nieco dłuższa i brzmiała:

- Nie zgadzam się.

W zdenerwowaniu Edward uderzył dłonią w kierownicę, jego czoło pokryło się rosą chłodnego potu a na policzkach pojawił się silny rumieniec. Była to jego druga propozycja odrzucona przez przełożonego w sposób zdecydowany, jednoznaczny i nie podlegający dyskusji. Powstała rysa w ich relacji miała tym razem podstawę w różnicach dotyczących przestrzegania etyki zawodowej.

Pod koniec pierwszego roku pracy Edwarda redaktor naczelny zlecił mu do napisania ciąg felietonów na temat stylu pracy lokalnych władz administracyjnych. Na podstawie informacji nadsyłanych do redakcji można było się domyślać, że nie wszystkie decyzje podejmowane przez to ciało były obiektywne i jasne. Szczególnie temat nowego osiedla mieszkaniowego jakie miało powstać na obrzeżach miasteczka powracał uporczywie. Edward dostarczył w wymaganym terminie trzy felietony i dwa artykuły, które systematycznie były opublikowane. Tuż przed pojawieniem się w druku ostatniego artykułu zadzwonił do niego przedstawiciel władz administracyjnych z żądaniem przekazania pewnej informacji do redaktora naczelnego gazety. Dotyczyła ona natychmiastowego zaprzestania poruszania drażliwego tematu na łamach gazety pod groźbą skierowania sprawy do sądu. Na zebraniu generalnym pracowników redakcji Edward przekazał wiadomość dla zespołu. Był w głębokim przekonaniu, że jak najszybciej należy wycofać się z toczącej się już dyskusji, aby uniknąć ewentualnych, nieprzyjemnych konsekwencji. Po wysłuchaniu opinii wszystkich zebranych redaktor naczelny zajął następujące stanowisko:

- Jako pracujący w tej gazecie nie jesteśmy pozbawieni uczuć lub emocji, gdy piszemy o 100 rocznicy urodzin lub o mieszkańcach potrzebujących nagłej pomocy. Ale odsuwamy nasze stany emocjonalne od siebie, gdy musimy zrobić to co w naszym zawodzie powinno być zrobione najlepiej - przedstawić prawdę. Bowiem przedstawiciele każdego zawodu zobowiązani są do prezentowania jej rzetelnie i otwarcie w oparciu o jak najszerzej dostępne dane. To odbiorca wybierze elementy dla siebie najbardziej istotne, zinterpretuje je i zbuduje na ich podstawie swoją własną opinię. Wszelka interpretacja faktów może mieć wpływ na jego poglądy.

Po wysłuchaniu wypowiedzi przełożonego Edward podjął decyzję, opuszczenia redakcji, nie natychmiast, ale po zabezpieczeniu nowej pozycji w innym czasopiśmie lub magazynie. Tylko wnikliwy obserwator mógł zauważyć zmianę w jego zachowaniu. Na powierzchni zainteresowany i aktywny jak poprzednio, wewnątrz oporny i chłodny w stosunku do wyznaczonych dla niego zadań. Po kilku tygodniach intensywnych poszukiwań poprzez kolegów, znajomych i agenta go reprezentującego został przyjęty w grono młodych i obiecujących dziennikarzy w redakcji tygodnika wydawanego w stolicy. Natychmiast złożył wymówienie w miejscu, gdzie obecnie pracował pod pozorem zmian w życiu personalnym i związaną z tym koniecznością opuszczenia małego miasteczka. W ciągu kilku dni okazało się, że był to jedynie pretekst a Edward nie był w stanie otwarcie wyartykułować rzeczywistej przyczyny odejścia. Zgodnie z jego poglądami redakcja powinna prowadzić bardziej elastyczną i liberalną politykę dotyczącą współistnienia gazety w lokalnym środowisku politycznym, ekonomicznym i administracyjnym. Dobierając treści, statystyki i opinie sprzyjające harmonijnej współpracy ze wszystkimi uczestnikami życia społeczności, dostosowując normy i standardy do aktualnej sytuacji.

W nowym miejscu pracy Edward zaaklimatyzował się bardzo szybko, pozyskał sympatię współpracowników i uznanie przełożonych. W konsekwencji podejmował zadania coraz bardziej kompleksowe, referując głównie do redaktora naczelnego. Jednym z ostatnich poleceń jakie otrzymał było przygotowanie danych statystycznych na temat zabezpieczenia sytuacji mieszkaniowej dla mieszkańców stolicy o najniższych dochodach. Po zgromadzeniu odpowiednich danych, które przedstawiały problem jako bardzo nabrzmiały i wymagający natychmiastowego działania zaprezentował swój artykuł przełożonemu. Tekst z poprawkami wrócił do niego po upływie kliku dni. Ku zaskoczeniu Edwarda strony papieru pokryte były niekończącymi się uwagami i notatkami redaktora naczelnego. Obok wielu danych statystycznych widniały znaki zapytania i noty: skorygować, zmienić interpretację, uwypuklić pozytywne informacje, negatywne usunąć lub zignorować. Edward przeczytał tekst kilkakrotnie i wnikliwie przeanalizował uwagi i zalecenia. Dostosowując się do nich rozpoczął pracę nad nowym tekstem. W miarę postępów w wykonaniu zadania zaczął nabierać coraz większych wątpliwości czy zmierza we właściwym kierunku. W wyniku zastosowania się do uwag i zaleceń, artykuł przedstawiał omawiany problem w zupełnie innym świetle, a nawet, jak to Edward zauważył, niektóre fakty dzięki zastosowanej interpretacji podważały jego istnienie. Poprosił o spotkanie z redaktorem naczelnym w celu przedstawienia i wyjaśnienia wątpliwości.

Redaktor naczelny, z dużym doświadczeniem w zawodzie, potraktował jego uwagi z należytą uwagą i zrozumieniem, zostawiając na koniec wyrażenie swojego stanowiska:

- Drogi kolego, doskonale zrozumiem twoje obawy, ale w obecnej sytuacji przedwyborczej nie możemy sobie pozwolić na ukazywanie władz administracyjnych w świetle jakie zaprezentowałeś. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że problem istnieje i jest tematem wielu przedwyborczych dyskusji, ale sposób w jaki go naświetliłeś pogorszy jeszcze sytuację i zaogni relacje pomiędzy stronami. Potrzebujemy sojuszników a nie przeciwników, drobna korekta w interpretacji danych statystycznych będzie sprzyjała współpracy wszystkich stron. Jako praktykujący od kilu lat dziennikarz rozumiesz, że statystyka ma wiele odbić tej samej twarzy w zależności, w którym zwierciadle się przegląda.

- Zgadzam się, że niektóre dane można uwypuklić a inne zignorować - wtrącił Edward niespodziewanie - ale korekty sięgają znacznie głębiej i obawiam się, że mogę być postawiony pod zarzutem unikania prawideł etyki zawodowej.

- To proszę pozostawić dla mnie - powiedział redaktor naczelny - ja odpowiadam za wszystkie publikowane informacje, jestem w stanie odpowiedzieć na potencjalne pytania i odeprzeć pojawiające się ewentualnie zarzuty.

- Mimo wszystko ja jestem autorem artykułu i moje nazwisko będzie pod nim widniało - nadal argumentował Edward - jeśli ktoś z czytelników lub kolegów zechce zweryfikować podane prze ze mnie informacje, znajdzie je jako nierzetelne lub zinterpretowane niewłaściwie.

- Proszę nie zaprzątać tym sobie nadmiernie uwagi, to tylko drobiazgi i detale, powinniśmy skoncentrować się na szerszej perspektywie widzenia problemu. A teraz bardzo mi przykro, ale oczekuję na ważny telefon, do którego muszę się przygotować. Mam nadzieję, że rozumiemy się właściwie.

Edward skinął potakująco głową i opuścił gabinet. W nowym artykule uwzględnił wszystkie uwagi i sugestie i pracę dostarczył w terminie. Spotkała się z pełnym uznaniem przełożonego, milczeniem kolegów i tu Edward nie umiał dobrać właściwego słowa do określenia swojego stanowiska. Nie po raz pierwszy uznawał zdanie i poglądy redaktora naczelnego ponad swoimi własnymi, jednak tym razem było inaczej.

Zwykle sypiał dobrze, ale od momentu ukazania się artykułu w gazecie często w nocy budził się niespodziewanie. Po raz kolejny i kolejny, podążając jednym i tym samym tokiem myślenia, jak koło karuzeli obracające się wokół własnej osi:

- Przecież nie postąpiłem zgodnie z regułą podawania rzetelnej prawdy odbiorcy informacji. Zrezygnowałem z tego na rzecz zaprezentowania interpretacji faktów. Dlaczego nie byłem w stanie obronić mojego stanowiska, dlaczego powtarzam sobie, że tak powinno być chociaż zdaję sobie sprawę, że okłamuję sam siebie? Jak daleko mogę się jeszcze posunąć? W jaki sposób mam powstrzymać siebie przed ponownym, podobnym działaniem? W jaki sposób powrócić do prawidłowej relacji z prawdą?

______ 

W niewielkiej miejscowości (populacja kilkuset mieszkańców) położonej w pobliżu miejsca mojego zamieszkania wydawany jest lokalny tygodnik, znany w bliższej i dalszej okolicy jako rzetelne źródło informacji, statystyk i danych, miejsce publikowania listów mieszkańców i wyrażania ich opinii. Respektujący mimo zmieniającego się pejzażu politycznego czy ekonomicznego niezmienne stanowisko:

Jako reprezentanci mediów, niezależnie od poziomu na jakim operujemy, lokalnego czy krajowego, jesteśmy zobowiązani do powiedzenia i napisania tylko tego co jest prawdą.

Dążenie do prawdy jest jak wędrówka wąską ścieżką, biegnącą po grząskim gruncie mokradła. Należy iść powoli i ostrożnie stawiać kroki. Z wyprzedzeniem oceniając czy oprzemy stopę na uginającym się podłożu czy na twardym i stabilnym gruncie, delikatnie sprawdzając bezpieczeństwo każdego następnego ruchu. Ilekroć wykryjemy miękkość pod stopami, we wnętrzu naszego ciała zabrzmi struna ostrzegawcza, dająca znak, że nie podążamy we właściwym kierunku. Możemy go (znak) zignorować, uznać za niebyły lub skorygować nasze działania i powrócić na ścieżkę prawdy.