Kopciuszek – Historia Współczesna

Podróżni opuszczający małe miasteczko, a udający się na zachód mijali budynek położony na niewielkim wzniesieniu. Dwupiętrowy, otynkowany na jasno żółty kolor, zwracał uwagę. Centralna część budynku, nieco wysunięta do przodu, kwadratowa w swoim obrysie, dodawała mu specjalnego charakteru.

Budynek był otoczony przestronnym parkiem. Pomiędzy okazałymi drzewami huśtawki, drabinki i ślizgawki dodawały kolorów do otaczającej zieleni, a płynąca nieopodal rzeka urozmaicała krajobraz.

Na frontowej ścianie budynku, po prawej stronie drzwi wejściowych zamocowana była tablica. Na czerwonym tle, białe litery odcinały się wyraźnie. Od strony drogi nie można było odczytać napisów, ale można było się domyśleć, że w budynku mieści się instytucja państwowa.

Bardzo często gromada dzieci bawiąca się pod czujnym okiem opiekunów, przykuwała uwagę zarówno przejeżdżających, jak i przechodniów.

Prawe skrzydło budynku przeznaczone było dla dzieci młodszych, lewe dla nieco starszych. W części środkowej mieściła się klatka schodowa a na parterze jadalnie, sale do nauki i ćwiczeń. Na ścianie na wprost drzwi wejściowych nieznany artysta namalował drzewo jabłoni. Zamiast różnobarwnych jabłek do namalowanych gałęzi drzewa przypięte były fotografie dzieci.

Zarówno dzieci jak i opiekunowie tak bardzo przyzwyczaili się do tego „malowidła”, że nikt z nich nie zwracał specjalnej uwagi na pojawiające się nowe zdjęcia. Z wyjątkiem jasnowłosej dziewczynki, która okrągłymi i niebieskimi oczami z zachwytem, z odrobiną zazdrości i nadziei, analizowała podobiznę każdego dziecka.

Od czasu do czasu dziewczynka nie pojawiała się na placu zabaw albo w sali ćwiczeń. Początkowo wywoływało to zaniepokojenie wśród personelu. Po pewnym czasie jednak wszyscy przyzwyczaili się, że można ją było odnaleźć stojącą na prost namalowanej na ścianie jabłoni.

Przed zaśnięciem dziewczynka często pod zaciśniętymi mocno powiekami widziała swoje zdjęcie umieszczone na jednej z gałęzi. Dzieci miały róże wytłumaczenie dlaczego wizerunki ich kolegów lub koleżanek zostały wyeksponowane na widok publiczny. Jedni twierdzili, że dzieci zostały uprowadzone przez kobietę i mężczyznę, którzy zabrali je taksówką w nieznane. Natomiast inni byli przekonani, że dzieci opuściły na żółto otynkowany dom, aby na zawsze zamieszkać w swoim własnym, z oczywiście z własnymi rodzicami. Ta wersja najbardziej przemawiała do jasnowłosej dziewczynki i pod jej zamkniętymi powiekami pojawiała się wizja jej samej wychodzącej po raz ostatni, przez ciężkie drzwi wejściowe w towarzystwie kobiety i mężczyzny.

W małym miasteczku położonym na zupełnie innym kontynencie, Kobieta i Mężczyzna siedzieli przy kuchennym stole. Było wczesne, sobotnie popołudnie i jak zwykle o tej porze czas na poobiednią kawę.

- Byłam wczoraj z wizytą u specjalisty, aby dowiedzieć się o wynikach ostatnich badań – powiedziała cicho Kobieta.

Iskry nadziei zabłysły niespodziewanie w oczach Mężczyzny.

- Niestety – kontynuowała Kobieta – lekarz powiedział, że nie ma już nic więcej do zaproponowania.

Plecy Mężczyzny pochyliły się nagle, głowa przekrzywiła się na bok, jak zawsze kiedy miał jakieś zmartwienie. Przez chwilę zaległo pomiędzy nimi milczenie.

- Chodźmy na spacer – zaproponował Mężczyzna – tak pięknie jest w parku, odpoczniemy trochę. Porozmawiamy o tym później.

Kobieta bez słowa uniosła się, odstawiła kubek z niedopitą kawą. Nie wiedziała jak pocieszyć męża, sama oczekiwała współczucia i wsparcia. Żadne z nich nie odczuwało nic więcej niż żal i rozgoryczenie.

O tej porze dnia w pobliskim parku nie było prawie nikogo. Ławki ustawione w półokręgu zapraszały Mężczyznę i Kobietę do odpoczynku. Tak naprawdę żadne z nich nie było aż tak bardzo zmęczone, ale park przyciągał ich mocą dziecięcych głosów, nawoływaniem rodziców, nieustannym gwarem i bezładnym bardzo często ruchem. W miarę upływu czasu z okolicznych ulic zaczęli napływać rodzice, dziadkowie lub inni opiekunowie. Towarzyszyły im oczywiście dzieci. Często biegnące tuż przed dorosłymi, śpieszyły się aby zająć jak najlepsze pozycje na ślizgawkach, huśtawkach, czy w piaskownicy.

Cisza zamieniła się w strumienie słów, śmiechów a od czasu do czasu i dziecinnego płaczu. Dramaty rozgrywały się na placu zabaw na poziomie odpowiednim do wieku zainteresowanych uczestników. Na ławkach nie było już prawie miejsca dla przypadkowych przechodniów. Od strony huśtawek powolnym krokiem nadeszła Znajoma, kierując się w stronę ławki, na której siedzieli Kobieta i Mężczyzna. Obok Kobiety było jeszcze wystarczająco miejsca. Znajoma usiadła z wysiłkiem jakby spacer za bardzo ją męczył. Jej ciało wydawało się być pozbawione energii życia, ale oczy patrzyły z zainteresowaniem i ożywieniem, a ciepły uśmiech nie opuszczał jej twarzy.

Milczenie otoczyło ich wątłą tkaniną. Znajoma patrząc a nie widząc siedziała w zamyśleniu. Młoda Kobieta wodziła wzrokiem za nieustannie przemieszczającymi się dziećmi, odsuwając od siebie resztki nadziei. Mężczyzna zastanawiał się jak nawiązać rozmowę po powrocie do bycia tylko we dwoje.

- Pora już na mnie – powiedziała Znajoma – robi się późno.

Kobieta i Mężczyzna również wstali z ławki i we troje wolnym krokiem wracali w kierunku domu.

- Lubię tutaj zaglądać – nawiązała rozmowę Znajoma. Przypomina mi to młode lata, kiedy staraliśmy się z mężem być w miejscach gdzie dzieci bawiły się na świeżym powietrzu. Niestety rodzicielstwo ominęło nas szerokim zakrętem losu. Zrezygnowaliśmy z tych marzeń zbyt szybko i teraz wiem, że mogliśmy zadecydować inaczej. W owym czasie było wiele dzieci, które pragnęły ciepła rodziny, ale myśmy czekali za długo na nasze własne, a potem już było za późno.

Kobieta i Mężczyzna nie wiedzieli w jaki sposób kontynuować rozmowę. Uśmiechnęli się tylko ze zrozumieniem na pożegnanie.

Milczenie towarzyszyło im przez kilka kolejnych dni. Mężczyzna parokrotnie zaczynał rozmowę, zawieszał jednak głos w pół słowa. Kobieta zdawała się go nie słuchać, zamknięta w kokonie smutku i rozżalenia. Jak zwykle wychodzili codziennie na spacer do parku, ale Znajoma nie pojawiła się już więcej.

Jednego dnia do parku przyszła kobieta z jasnowłosą dziewczynką. Dziecko początkowo bawiło się samo, ale w pewnym momencie podbiegło do Kobiety. Mała dłoń dziewczynki ukryła się w ręce Kobiety zapraszając ją w ten sposób do wspólnej zabawy. Tego wieczoru Mężczyzna powrócił do rozpoczynanej kilkakrotnie rozmowy. Jego głos cichy i spokojny przenikał serce Kobiety. Kiedy skończył szklane paciorki łez lśniły na jej twarzy. Wyciągnęła do niego rękę na znak potwierdzenia, że tak powinni postąpić.

W piątkowe popołudnia dzieci mieszkające w na żółto otynkowanym domu najczęściej oglądały filmy lub bajki. Starsze dzieci miały możliwość wyboru, za młodsze decydowali opiekunowie. Zasady demokracji jeszcze ich nie dotyczyły.

Dzieci lubiły piątkowe popołudnia będące zapowiedzią dwóch wolnych od nauki dni. Z hałasem zajmowały miejsca przed białym ekranem i z niecierpliwością oczekiwały na rozpoczęcie projekcji. Tylko jasnowłosa dziewczynka wydawała się zupełnie obojętna na tego typu urozmaicenia. Nie zajęła wyznaczonego miejsca na rozpostartym przed ekranem dywanie, ale powoli oddaliła się w stronę korytarza. Przystanęła na wprost namalowanego na ścianie drzewa jabłoni. Z przyczepionej do gałęzi fotografii patrzyło na nią jej własne odbicie.

- Jak to się stało, że moje zdjęcie umieszczone jest pośród dzieci „uprowadzonych” lub wybranych przez rodziców? – zapytała sama siebie.

Z dziecinnej, mglistej pamięci wyłoniło się wspomnienie dnia, kiedy to Kobieta i Mężczyzna pojawili się w parku otaczającym dom. Początkowo spacerowali pomiędzy drzewami, obserwując bawiące się na placu zabaw dzieci. Mężczyzna pomagał chłopcom budować zamki z piasku, skomplikowane i okazałe, które następnego dnia powracały do swojej pierwotnej formy, licznych i drobnych ziaren.

Kobieta lubiła skakać z dziewczynkami przez skakankę, czym wzbudziła duże uznanie w oczach dziewczynki. Stopniowo Kobieta i Mężczyzna częściej i częściej bawili się tylko z jasnowłosą dziewczynką. Nie zadawali wielu pytań i nie mówili o sobie za wiele.

Po niedzielnym obiedzie główna opiekunka zaprosiła jasnowłosą dziewczynkę do swojego pokoju na rozmowę.

Tej nocy dziewczynka pod zaciśniętymi mocno powiekami widziała Kobietę i Mężczyznę wychodzących z na żółto otynkowanego budynku.

- Pora już iść, taksówka czeka - to głos Kobiety obudził dziecko z zamyślenia.

Mała ręka dotknęła ręki Kobiety, druga dłoni Mężczyzny. Ciężkie drzwi wejściowe ustąpiły pod naciskiem silnego ramienia Mężczyzny. Nikt z nich trojga nie obejrzał się za siebie. Na zewnątrz czekała na nich taksówka...

____________

Tym razem tekst został zainspirowany fotografią okazałego budynku, położonego na niewielkim wzniesieniu, o przeznaczeniu zupełnie innym niż to opisane powyżej. Jak również prawdziwą historią jasnowłosej dziewczynki, która odnalazła swoich rodziców lub co jest bardziej prawdopodobne - rodzice odnaleźli swoje dziecko.