Maria
M. - W pewnym małym miasteczku...
Czy
jesteś pewien?
W
pewnym małym miasteczku, w małym domu na przedmieściu
trzyosobowa rodzina żyła zgodnie i spokojnie. Miu był
jedynym dzieckiem jakie przyszło na świat po wielu
latach oczekiwania. Rodzice darzyli je głębokim uczuciem
zachowując prawidłowy balans pomiędzy zdrowym rozsądkiem
a miłością. Nie definiowali przyszłości w kategoriach:
nasz syn zostanie lekarzem albo prawnikiem, to
zagadnienie było zagadnieniem drugorzędnym, ale
obserwując syna dostrzegali jego potencjał intelektualny
a nawet i artystyczny. Nie było więc istotne jaki zawód
Miu będzie wykonywał w przyszłości, ale wiara w jego
możliwości dawała im poczucie pewnego rodzaju
bezpieczeństwa, że osiągnie powodzenie w wybranej przez
siebie dziedzinie.
Miu
rozwijał się prawidłowo i był silnym i zdrowym chłopcem.
W miarę upływu czasu rodzice zauważyli, że mimo wielu
edukacyjnych zabawek, interesujących książek, które
powinny stymulować rozwój dziecka Miu nie był nimi
zainteresowany. Modele LEGO były za bardzo
skomplikowane, puzzle składały się ze zbyt wielu części
a czytanie książek przyprawiało go o ból głowy. W wyniku
tego zainicjowali zwyczaj wspólnych, rodzinnych zabaw
popołudniowych, podczas których na zmianę czytali głośno
książki, rozwiązywali rebusy lub układali puzzle. Tak
długo jak długo rodzice lub jedno z nich towarzyszyło
Miu w zajęciach, chłopiec pracował sprawnie, wydajnie i
w miarę szybko. Pozostawiony sam sobie stawał się
apatyczny, bez zainteresowania przeglądał książki lub po
prostu nie robił nic. Może myśli lub planuje przyszłość,
podejrzewali rodzice a może bardziej mieli nadzieję, że
tak jest.
-
Na pewno brakuje mu kontaktów z rówieśnikami -
stwierdziła pewnego razu matka Miu - dzieci w młodszym
wieku szkolnym potrzebują towarzystwa innych dzieci.
Jedna
ze znajomych matek zasugerowała wspólne wypady do
lokalnej biblioteki. Inna zaproponowała klasy rysunku na
jakie uczęszczał jej syn. Krąg współpracujących rodziców
przekształcił się w grupę, którą łączyła zażyła
znajomość czy przyjaźń. Rodzice nie tylko zaczęli się
częściej spotykać, ale odwiedzali się regularnie i
wzajemnie zapraszali dzieci znajomych do swoich domów.
Miu wypożyczał książki z biblioteki, skończył kilka
kursów rysunku, potwierdzając swoje zdolności w tym
kierunku, ale prawdziwy entuzjazm wzbudziło w nim to
czego rodzice absolutnie nie oczekiwali.
Ulubionym
zajęciem chłopca stały się gry komputerowe. W oparciu o
tą obserwację rodzice zabrali syna do muzeum techniki.
Oprócz różnych ciekawostek technicznych, modeli
instrumentów sprzed stuleci, ale też tych nowoczesnych
były dostępne dla zwiedzających dzieci stanowiska
komputerowe, gdzie można było rozwiązywać proste
problemy techniczne. Niestety Miu nie był zainteresowany
ani eksponatami, ani komputerami. Wizyta w muzeum
zmęczyła go tak bardzo, że odmówił zdecydowanie
jakichkolwiek następnych tego typu aktywności.
Rodzice
często obserwowali dzieci znajomych i członków rodziny i
porównywali syna do rówieśników. Możliwe, że nie było to
najbardziej prawidłowe podejście, każde dziecko przecież
jest unikalną jednostką w wielu aspektach. W dodatku
rozwój dzieci często nie przebiega linearnie, ale
skokowo. Trudno więc wydać jednoznaczną opinię w
momencie kształtowania się osobowości. Wiele dzieci
przejawiało, jak to nazwali rodzice, chęć poznawania,
dowiedzenia czy nauczenia się. Zadając pytania,
poszukując odpowiedzi w literaturze lub po prostu na
Internecie dawały wyraz głodu informacji, potrzeby
uzyskania odpowiedzi na pytania, determinacji
rozwiązania problemu. Tych cech nie przejawiał Miu, choć
był zdolniejszy od niektórych i bez wysiłku mógłby
dokonać tego co innym zabierało czas.
W
szkole Miu nie sprawiał najmniejszych problemów swoim
zachowaniem. Podczas zajęć lekcyjnych raczej powolny w
myśleniu i działaniu wymagał dodatkowej stymulacji i
zachęty do kontynuowania zadań czy projektów. Ponownie
nie ze względu na możliwości intelektualne, ale z powodu
niechęci do podejmowania wysiłku.
Czasami
jednak Miu wykazywał się zaskakującą inicjatywą
dotyczącą modyfikacji systemu nauczania. Na lekcji
rysunku zaproponował zredukowanie używanych kolorów do
trzech: czarnego, bo takiego koloru były jego włosy,
białego, bo to kolor mleka, które bardzo lubił i
różowego, gdyż ten kolor przypominał mu ciastka z kremem
jakie dostawał po obiedzie za dobre zachowanie. Inna
propozycja dotyczyła zmian w obowiązującym systemie
metrycznym. Zamiast używania całego spektrum jednostek
począwszy od milimetrów a skończywszy na kilometrach,
Miu zaproponował wprowadzenie tylko jednej: miumeter.
W
miarę upływu lat rodzice z coraz większym niepokojem
myśleli o przyszłości jedynaka. Czy był to niepokój
uzasadniony? Nie wszyscy przecież muszą lub powinni być
inżynierami czy nauczycielami. Nie to jednak było
przedmiotem ich wieczornych rozmów. Dysproporcja
pomiędzy możliwościami syna a uzyskiwanymi rezultatami z
roku na rok była większa i większa. Potencjał dziecka
nie miał odbicia w ocenach jakie uzyskiwał. Większość
czasu spędzał przed ekranem komputera zatopiony w
magiczny, nierealny świat gier elektronicznych.
Dlatego
też stopniowo i systematycznie rodzice przygotowywali
chłopca do samodzielnego życia. Po ukończeniu 14 roku
zasugerowali, aby Miu podjął pracę dostosowaną do jego
możliwości i czasu jaki by mógł na nią poświecić.
Odpowiednim okresem na to były wakacje a przynajmniej
ich część. Rodzice systematycznie śledzili ogłoszenia,
dotyczące pracy dla studentów, w lokalnych gazetach. Pod
koniec maja w jednej z nich ukazała krótka notatka w
kategorii „Różne” podpisana przez właściciela lokalnej
kompanii. Niewielki, rodzinny biznes poszukiwał na okres
dwóch miesięcy pracownika do działu wysyłek. Praca nie
była fizycznie obciążająca, ale odpowiedzialna.
Kandydaci na oferowane stanowisko byli zaproszeni do
wizyty w kompanii oraz przejścia krótkiego egzaminu. W
wyznaczonym dniu i znacznie przed wyznaczoną godziną
rodzice wraz z synem zaparkowali samochód na parkingu
przed budynkiem kompanii. Kandydaci zebrani w
niewielkiej sali otrzymali do wypełnienia krótki
formularz i do wykonania kilka zadań praktycznych.
Jedno z nich polegało na dokładnym zmierzeniu pudełka i
wpisaniu jego wymiarów w odpowiednie rubryki. Miu
odpowiedział na wszystkie pytania bez większego wysiłku
i przystąpił do pomiarów pudełka. Instrukcja zalecała
podać wymiary jak najdokładniej to było możliwe, ale
ponieważ chłopiec był już znużony nie doczytał jej do
końca. Taśma miernicza pokazywała 17 centymetrów i 7
milimetrów, ależ po cóż aż tak dokładnie wzruszył
ramionami Miu czy nie lepiej 17 i 5, tak jest prościej.
Właściciel
kompanii poważnie potraktował każdego z kandydatów,
niezależnie od uzyskanego wyniku. Z każdym też
przeprowadził krótką rozmowę i tak postąpił również w
przypadku Miu. Po krótkim wprowadzeniu zapytał:
-
Czy zmierzyłeś pudełko zgodnie z instrukcją?
-
Oczywiście, że tak, jak najbardziej - odpowiedział Miu
bez zastanowienia.
-
Czy jesteś pewien, że odczytałeś i zapisałeś wymiary z
największą dokładnością?
-
Myślę, że tak, chyba tak - powiedział chłopiec,
przypominając sobie jednocześnie, że nie doczytał
instrukcji do końca ze względu na zmęczenie.
-
Czy jesteś pewien? - zapytał ponownie właściciel.
Nie,
Miu nie był pewien wręcz przeciwnie był pewien, że nie
uznał tego za istotne. Milczał.
-
Posłuchaj mojej rady - kontynuował mężczyzna - gradualny
proces wchodzenia w życie dorosłe rozpocząłeś podczas
kompletowania egzaminu. Było to niewielkie zadanie i
mały krok w kierunku dorosłości. Mimo wszystko już na
tym etapie pytanie jakie ci zadałem „Czy jesteś
pewien?” jest ogromnie istotne. Gdybyś je zadał
podczas pomiarów pudełka, sprawdził jego wymiary i
skorygował, miałbyś pracę na czas wakacji. Poczucie
satysfakcji z samego siebie, zadowolenie rodziców i
niewielką kwotę pieniędzy. Dlatego jest to jedno z
najważniejszych pytań jakie warto zadać w każdej chwili
życia a szczególnie w momencie podejmowania decyzji,
wyrażania opinii, informowania innych o naszych
uczuciach, emocjach, przeżyciach. Krótki moment
zastanowienia może zmienić kształt przyszłości,
kompozycję naszego życia.
Z
uczuciem suchości w gardle Miu wyszedł na spotkanie
czekających na niego rodziców. Instynktowne rozumienie
się trojga bliskich sobie osób a może osób tworzących
rodzinę było jednoznaczne, Miu nie otrzymał pracy.
Chłopiec nie do końca zdawał sobie sprawę, dlaczego
został wyeliminowany. Nie odczuwał wystarczająco
ważności podjętych kroków i ich konsekwencji. Matka
pocieszała Miu słowami podpowiadanymi jej miłością do
syna. Gotowa natychmiast wybaczyć mu pierwsze potknięcie
na drodze do dorosłości. Ojciec milczał. Głęboka szrama
zawodu obniżyła poziom jego ojcowskiej miłości do syna o
dwadzieścia procent. Ojciec był bardzo precyzyjny i
liczbami wyrażał nie tylko dane dotyczące zużycia
energii elektrycznej, ale również stany emocjonalne,
czasami stwierdzając, że poziom jego zadowolenia lub
niezadowolenia osiągnął temperaturę wrzenia wody i
odpowiednio zmianę stanu z ciekłego na stały.
Pod
koniec wakacji przyjaciółka matki zaprosiła Miu wraz z
rodzicami na przyjęcie urodzinowe syna. Oprócz innych
zaproszonych gości była rodzina z siedmioletnią
dziewczynką. Zarówno ojciec jak i matka natychmiast
zauważyli, że jej zachowanie było różne od oczekiwanego
w stosunku do wieku. Rodzice dziewczynki cierpliwie
korygowali jej zachowanie, jednocześnie nie ograniczając
swobody poruszania się po mieszkaniu i uczestniczeniu w
zabawach z innymi dziećmi. Podczas posiłku dziewczynka
zdecydowanie odmawiała używania sztućców, spożywając
wszystkie potrawy posługując się palcami i językiem,
łącznie z ciastem tortowym z kremem.
Po
powrocie do domu, gdy Miu oddalił się do swojego pokoju,
rodzice przyciszonymi głosami rozpoczęli rozmowę,
dzieląc się wrażeniami dobiegającego do końca dnia jak
również powracając do niefortunnej sytuacji poszukiwania
pracy.
-
Jaki byśmy przyjęli stosunek do syna, gdybyśmy znaleźli
się w sytuacji rodziców dziewczynki spotkanych na
dzisiejszym przyjęciu? - zadał pytanie ojciec.
-
Czy byśmy go kochali tak samo jak teraz, czy byśmy
wystarczająco okazywali mu naszą miłość i akceptację? -
zastanowiła się matka - uczucia rodzicielskie nie
powinny być uwarunkowane poziomem możliwości dziecka,
jego predyspozycjami lub dysfunkcjami, jego sukcesami
czy potknięciami a chwilowe niezadowolenie, nawet złość
dominujące w sytuacjach dla nas przykrych nie mogą być
ponad nimi.
-
Przyznaję, że zawiodłem się głęboko postawą Miu podczas
pierwszej próby podjęcia pracy. Doznałem pewnego rodzaju
wstrząsu emocjonalnego. Poczucia winy, że nie wywiązałem
się wystarczająco z roli ojca oraz poczucia lęku, że w
przyszłości syn może nie sprostać moim oczekiwaniom. Nie
powinienem odtrącić go z tego powodu, ale okazać mu
zrozumienie, udzielić wsparcia i pomocy, aby przygotować
go do następnej próby.
Czy
w „karierze rodzicielskiej” może zaistnieć moment
całkowitej rezygnacji, poddania się i chęci wycofania
się z zajmowanej pozycji matki i ojca? Z pewnością tak.
Zmęczeni i sfrustrowani rodzice, toczący ciężar procesu
wychowawczego nieustannie pod górę, krętą ścieżką wijącą
się pomiędzy sukcesami i potknięciami dzieci mogą zadać
takie pytanie.
Z
perspektywy personalnej i zawodowej nie jest mi ono
również obce. Obserwując dzieci obdarowane wyjątkowymi
darami inteligencji, zdolności artystycznych a nie
mających żadnej inklinacji do ich uruchomienia,
zadawałam sobie pytanie czy interwencja z zewnątrz, ze
strony rodziny, systemu edukacji jest tym co powinno
zaistnieć? Nie tylko dla korzyści dziecka, ale nas
wszystkich, ziaren społeczności. Czy należy się poddać,
czy przeciwnie konsekwentnie realizować kształtowanie
młodej osobowości? A może jest to kombinacja dwóch,
dania prawa wyboru i prawa podejmowania decyzji w ramach
rozumnej swobody, może wbrew logice odpowiedzialności,
ale danie również stałej pewności wsparcia, miłości,
zrozumienia i troski.
Mówiąc:
-
Idź o własnych siłach ze świadomością obecności ręki,
która jest gotowa podtrzymać, wesprzeć, pocieszyć swym
ciepłym dotykiem, bez względu na to czy odnosisz
sukcesy, czy ponosisz porażki. Zgodnie ze szwedzkim
przysłowiem:
„Kochaj mnie, gdy najmniej na to
zasługuję, ponieważ wtedy potrzebuję miłości
najbardziej.”
A gdy wchodzisz w mgłę
niepewności, zagubienia i wątpliwości zadaj pytanie:
- Czy jestem pewien?
Maria
M.
mariam7@mail.com |
Piatek, 22 lipca 2022
ppłk. rez. dr Andrzej Marian
Garlicki
W dniu 15 lipca 2022 zmarł
ppłk. rez. dr Andrzej Garlicki, znany działacz społeczny
nie tylko Polonii ottawskiej i kanadyjskiej, ale także
Polonii światowej, naukowiec, inżynier konstruktor,
Kresowiak, Sybirak, weteran II Wojny Światowej,
dżentelmen, wdowiec. Odznaczony wieloma odznaczeniami
polskimi, angielskimi, włoskimi i kanadyjskimi. 
