|
Wrażenia widza po
obejrzeniu
polskiego
filmu "Kos"
Recenzja,
na podstawie
opinii własnej
i informacji z
Internetu.
Polski film
"Scarborn"
(Kos) został
wyświetlony w
ramach
Festiwalu
Filmów Unii
Europejskiej w
Ottawie. Film
wyświetlony
zostanie w
innych
kanadyjskich
miastach.
Jak
reklamowany
jest ten film:
Step back into
the spring of
1794 with
Scarborn, a
powerful
historical
drama that
follows the
journey of
General
Tadeusz "Kos"
Kościuszko
(Jacek
Braciak) as he
returns to his
homeland to
ignite a
rebellion
against
Russian
oppression.
A captivating
historical
drama,
Scarborn
triumphed at
the 2024
Polish Film
Awards,
winning six
awards,
including Best
Director.
Mamy 230. rocznicę Powstania Kościuszkowskiego, film
historyczny o
tym Bohaterze
Narodowym,
więc
koniecznie
trzeba pójść
na ten film.
Na „film o
Kościuszce”
(który nie
jest filmem o
Kościuszce) z
pewnością
wybierze się
niejeden
prostoduszny
Polonus, i
może jeszcze
namówi swego
kanadyjskiego
znajomego.
Wyszedłem z
tego filmu
bardzo
zniesmaczony.
To nie jest
film o
Kościuszce, to
nie jest kino
historyczne.
Kościuszko,
jest właściwie
postacią
drugoplanową.
„Kos” Pawła Maślony to nie jest – jak sugerowałby tytuł
– film o
Tadeuszu
Kościuszce ani
też o
insurekcji
kościuszkowskiej.
Niby tytuł filmu nazwany za Tadeuszem Kościuszką, ale
tak naprawdę
to jest on
tylko gościem
w historii
pewnego
bękarta, który
uciekając
przed rodziną
napotyka
szykującego
się do walki z
Moskalami
generała.
O wiele
ważniejsza dla
fabuły okazuje
się być postać
Ignaca Sikory
–
pańszczyźnianego
chłopa,
szlacheckiego
bękarta,
walczącego o
poprawę
swojego losu.
To on posuwa
fabułę do
przodu i to na
nim skupia się
akcja filmu.
Nie jest to
oczywiście
wada sama w
sobie, jednak
trzeba
przyznać, że
promocja filmu
może zmylić
widza.
W prologu
"Kosa" Pawła
Maślony dwóch
szlachciców
ściga konno
zbiegłego
chłopa, a gdy
już go złapią,
to nie ma
zmiłuj –
batożą w
złości i bez
litości.
Ochleje w
kontuszach rwą
się do walki,
choć ledwo
widzą na oczy,
zardzewiałe
pistolety
rozpadają się
w dłoniach,
mur
resentymentów
wydaje się nie
do skruszenia.
Film to
wyjątkowy okaz
estetyczno-
intelektualnej
demolki.
Po
ochłonięciu,
postanowiłem
zainteresować
się osobami
reżysera i
scenarzysty.
Co kierowało
nimi, żeby
stworzyć takie
"dzieło
historyczne".
Opowieści
Henryka
Sienkiewicza o
gotowych oddać
swe życie za
Ojczyznę
szlachcicach
zrobiły przez
wiele pokoleń
prawdziwych
Polaków-patriotów.
Filmowe
adaptacje tych
powieści
krzepiły serca
kolejnych
pokoleń. Dziś
już nie czas
na krzepienie
serc. Dziś
czas na
wyrwanie z
tych serc
polskości i
napełnienie
ich
nienawiścią do
szlachty, do
narodu, do
Kościoła.
Film Pawła
Maślony
reklamowano
jako obraz o
Tadeuszu
Kościuszce.
To nie jest
film o
Kościuszce. To
kolejna
dekonstrukcja
tego, co do
tej pory
symbolizowało
Polskę. Paweł
Maślona zdał
ten test
znakomicie –
stąd zachwyty
salonu nad
jego filmem.
Nic dziwnego,
że wkrótce po
premierze
dziennikarze
antypolskich
mediów nie
byli w stanie
powstrzymać
zachwytów. Nie
da się jednak
nie zauważyć,
że film
powstał w
odpowiedzi na
wznieconą
przez
środowiska
lewicowe iskrę
narracyjną,
według której
ci, którzy
stanowili
naród Polski
wieki temu nie
robili nic
innego jak
wyłącznie
gnębili
chłopów.
W myśl lewicowej narracji, Polska po prostu musi być
piekłem na
ziemi – dziś
pozostaje
piekłem kobiet
i grup LGBT,
niegdyś
stanowiła
piekło
chłopów. Żeby
podnieść rangę
i wagę tego
filmu, został
on finansowany
również z
pieniędzy
polskich
podatników
przez Polski
Instytut
Sztuki
Filmowej. Taki
duży, drogi
"historyczny"
film fabularny
może stać się
dla niejednego
widza istotnym
źródłem wiedzy
historycznej.
A jaką to
wiedzę otrzyma
Polak, który
uda się na
„Kosa”?
Otóż nie dowie
się nic o
Powstaniu
Kościuszkowskim,
ale za to
dowie się, że
wszystko co do
tej pory widz
odnajdywał w
swym kodzie
kulturowym o
szlachcie jest
nieprawdą.
Owszem,
szlachcice w
„Kosie” noszą
takie same
kontusze jak w
Hoffmanowej
trylogii i
używają
podobnych słów
co bohaterowie
Sienkiewicza,
ale są kimś
zupełnie
innym. Nie są
pobożnymi,
rycerskimi
patriotami,
ale bandą
pijusów z
bożego nakazu
nienawidzących
chłopstwa i
wyżywających
się na tej
warstwie
społecznej w
każdy
najgorszy z
możliwych
sposobów.
Dziś już te
same kolorowe
stroje, te
same fryzury,
te same
szable, które
każdemu
Polakowi
kojarzyć się
musiały z
Kmicicem,
Wołodyjowskim,
Zagłobą,
Podbipiętą i
Skrzetuskim,
nowemu
pokoleniu
kojarzyć się
mają z
brutalnością,
pijaństwem,
zezwierzęceniem,
podłością,
małością,
ohydą,
nikczemnością
i
świniowatością.
A więc z tym,
z czym salon
utożsamia
Polskę i
Polaków,
samemu nie
czując żadnego
związku z
żadnym z tych
bytów.
Oto nie
znajdziemy w
„Kosie” ani
jednego
porządnego
szlachcica.
Myślą oni tam
wyłącznie o
jedzeniu i
pieniądzach,
chłopów biją,
gwałcą
chłopki,
strzelają do
nich dla
zabicia nudy,
a gdy już
nawet chcą
razem zrobić
coś dla dobra
wspólnego,
zabierają się
do tego jak
skończeni
idioci.
Celem filmu
było zabicie
natury
kościuszkowskiego
mitu o naszym
Narodowym
Bohaterze.
Kościuszko
staje się na
ekranie nie
tyle symbolem
bohatera co
nieudacznika.
Bohater z
podręcznika,
który został
ziomkiem-nieudacznikiem.
Sam dobór
aktorów do
odgrywania ról
robi z
Kościuszki
jakąś "ofiarę"
a nie
generała.
Kapitan Iwan
Dunin, dowódca
carskiej
kawalerii to
inteligentny,
przebiegły,
wygadany -
diabeł
wcielony.
Przy tych
dwóch Jacek
Braciak jako
Kościuszko
jest wręcz
jakoś taki...
nijaki, bardzo
niski, niezbyt
poradny, z
nietęgą miną. Już samym wyglądem sprawia takie wrażenie, że człowiek
nie może
widzieć w nim
przywódcę
powstania.
Mówiąc
delikatnie,
nie jest to
"Kościuszko
pod
Racławicami".
No, i reżyser
ustami
Iwana Dunina
daje lekcję
Polaczkom.
Jego pytanie,
dlaczego to
Boga i Honor
stawiamy przed
Ojczyzną oraz
zapewnienie
świetlanej
przyszłości z
mateczką
Rosją, w
obliczu
narodowej
niemocy:
- Przykro powiedzieć, ale w
Polsce coraz
większy
bajzel. Sami
Polacy do tego
doprowadzili:
konstytucje,
rewolucje,
inne bajania.
Tylko mateczka
Rosja może
zaprowadzić
porządek i
bronić
mieszkańców,
którzy chcą
wyłącznie
spokoju i
Boga.
Paweł Maślona, reżyser filmu "Kos", powiedział "Gazecie
Wyborczej"
o swoim
filmie: "Kos" to mój "anty-Potop".
Reżyserowi nie
chodziło o
prawdę
historyczną
czy
patriotyzm.
Najbardziej
martwił się
tym, co robić,
żeby sceny
zabijania
wypadły jak
najlepiej:
- Poprosiłem moją asystentkę,
żeby
powycinała
sceny
mordowania z
różnych
filmów.
Chciałem mieć
przegląd
rozwiązań,
zanim
zdecyduję, kto
kogo czym
zabije.
No, i jak to by mógł być film, w którym zabrakłoby
kościuszkowskiego
kosyniera-
Murzyna!
Zgadzam się z
reżyserem tego
filmu. Tak, film "Kos" to „anty-Potop”. Absolutnie
niewarty
obejrzenia
paszkwil.
Feliks Koneczny
- polski
historyk i
historiozof,
bibliotekarz,
krytyk
teatralny,
publicysta,
twórca
oryginalnej
koncepcji
cywilizacji -
przekonywał w
jednej ze
swoich
historiozoficznych
diagnoz:
„Cała cywilizowana ludzkość
składa się na
sławę
Kościuszki.
Nie ma kultury
bez czci dla
jego imienia.
Kto nie uchyla
głowy przed
tym imieniem,
ten stoi
poniżej
poziomu
przeciętnego
cywilizowanego
człowieka.
Gdzie kończy
się kult
Kościuszki,
tam kończy się
cywilizacja” (więcej: historia.dorzeczy.pl
).
Dla zainteresowanych tematem
Powstania
Kościuszkowskiego
i postacią
gen. T.
Kościuszki
polecam Wieczór
Historyczno-
Literacki p.t.
,,Racławice"
(zobacz w
kalendarzu
powyżej), w
tym wykład
okolicznościowy
dr. M.
Jabłońskiego
zatytułowany "Tadeusz Kościuszko - Bohater Polski i Ameryki" (sobota, 7 grudnia 2024, godz. 18
w sali
parafialnej
Św. Jacka).
Czesław Piasta
Komunikaty
Ottawskie
|
