Koniec i początek

List Pierwszy - Wspomnienia.

Tego ranka deszcz zadźwięczał na szybach: „Dzień dobry”. Mgliste godziny kołaczą się leniwie na cyferblacie zegara. Przestawiałeś wskazówki na jego srebrnej tarczy, gdy biegły za szybko, abyśmy mogli dłużej być razem.

- Czas - mówiłeś - należy do nas, cała wieczność minut i godzin. Czas nie ma wymiaru, jak ocean jest nieskończony, to my, tylko my jesteśmy realni. My wyznaczamy początek i koniec wszystkiego co nas dotyczy.

Nie mogę iść do parku na spacer. Mokro i zimno. Pójdę do biblioteki pod arkadami. Pragnę czytać, ale nie dostrzegam słów, litery rozsypały się jak korale z zerwanej nitki. W otwartej książce, leżącej na dębowym stole czytelni strony są jak białe prześcieradła wysuszone wiatrem. Ich zapach przepleciony promieniami słońca, uwięzionymi pomiędzy nitkami tkaniny jest słodki i ciepły. Kładę na nich głowę obolałą wspomnieniami, zatrzymuję czas.

Dziś wczesnym popołudniem przeszłam alejami pałacowego parku. Na klombach obramowanych zielenią bukszpanów powitały mnie tulipany. Żółte, czerwone, żółte. Poruszały się delikatnie wachlowane powiewem wiatru, szepcąc słowa dawno usłyszane:

- Zostań z nami, nie odchodź, pozostań jeszcze chwilę.

Krążyłam pomiędzy nimi kilkakrotnie, zachłannie wsłuchując się w ich głosy. Głos zazdrości, miłości i zazdrości.

- Czyja ręka dokonała ich wyboru, ogrodnika czy losu – myślałam – a może one same zdecydowały?

Zapytałam kamiennej twarzy z otwartymi ustami, zastygłej w napięciu na spełnienie swojego przeznaczenia, wypełnienia fontanny wodą. Spoglądała niemo z wyrazem oczekiwania na dokonanie się.

Pałac bez wyrazu przeszłości, postukiwał nieśmiało okiennicami na wietrze. Ślepe nic niewidzące okna, pozbawione szklanych tafli patrzyły w moim kierunku. Skierowałam się w stronę samotni, szukając odpowiedzi, nie miałam odwagi powiedzieć: Szukając śladów naszych kroków.

List drugi - Nadzieja.

Piątek, poszłam na spacer ulicą wielkiego poety, ruch pojazdów zmęczył mnie, zmieniając kierunek kroków w stronę uliczek wąskich i krętych. Przy domu z niebieskimi okiennicami pod rozłożystym drzewem, tuż obok płytkiej sadzawki, brunatno – szary kształt zamarł na trawie. W zamyśleniu przeszłam obok, peryferiami wzroku rejestrując jego przesunięcie. Nie to nic skostniałego, brunatno–szara kaczka, przekolebała się dostojnie. Zatrzymała się niepewnie patrząc na mnie i zagłębiła się w trawie w oczekiwaniu. Uważnie rozejrzałam się dookoła.

- Gdzie jest twój towarzysz, moja droga, co z nim się stało? Mam nadzieję, że cię nie opuścił. A może spotkał go nieszczęśliwy wypadek?

Ptak tkwił nieruchomo pod drzewem, spokojnie czekając.

- Co będzie, kiedy oczekiwanie przemieni się w nieskończoność? Jak długo pozostaniesz w tym miejscu?

Kaczka nie odpowiedziała na moje pytania, zastygła w bezruchu. Oddalałam się powoli z głuchym klekotaniem niepokoju w sercu. Obejrzałam się za siebie, zza rozłożystego drzewa wysunął się barwny kształt. Kaczka nie była sama.

- Obdarz mnie spokojem i pewnością oczekiwania jaką posiadła natura. Wiarą, w niezmienność i kolejność tego co ma się zdarzyć – poprosiłam cicho.

Nie lubię sobotnich wieczorów. Samotność zasiada tego dnia w fotelu przy oknie i śledzi przechodniów, spieszących do domu, na spotkanie, do wyznaczonego miejsca. Wychodzę, ale zabieram ze sobą twój parasol, tak do towarzystwa, a może mnie osłoni, gdy będzie padało. Jesień tego roku jest kapryśna, pogodna i złośliwa na zmianę. Jest pora kolacji, odczuwam głód, może bardziej potrzebę bycia wśród ludzi. W oknie restauracji „Nad schodami” lampa ustawiona na parapecie okiennym zaprasza ciepłym światłem do wnętrza. Nasz stolik po prawej stronie, przy ścianie nie jest zajęty. Nie potrzebuję przeglądać menu, znam jego wszystkie tajemnice. Odczuwam pragnienie, proszę o szklankę wody a potrawy wybiorę później. Niewielka sala wypełnia się głosami i śmiechem. Wibrujący dźwięk owija mnie drażniącą nicią, krępuje ramiona. Mam poczucie bycia motylem na moment przed wyzwoleniem się z ciasnego kokonu. Wstaję gwałtownie, oplatająca, włóknista tkanina wokół mnie - pęka. Wychodzę poza jej lepkość, poza obramowanie ciężkich drewnianych drzwi. Przytulony do poręczy schodów rower stoi w pozycji oczekiwania. Na skwerze za rogiem kasztanowiec wysypał kolczaste dary. Zielone, częściowo pęknięte skorupy odsłaniają koloru twych włosów wnętrze. Wkładam kilka do kieszeni, zabieram w podróż, tylko kilka ulic dalej. Na kryształowym talerzu układam klejnoty natury, moje wspomnienia, moją nadzieję.

List trzeci – Pożegnanie.

Po raz kolejny odwiedziłam dzisiaj wszystkie znajome nam miejsca. Bibliotekę pod arkadami, park dookoła pałacu. Przeszłam ulicą wielkiego poety i tą przy domu z niebieskimi okiennicami. Zajrzałam przez okno do restauracji „Nad schodami”. Twój parasol wsunięty pomiędzy stolik a ścianę oczekuje na mój powrót. Nie jest mi dzisiaj potrzebny. Słońce przegląda się w szybie okna, migoce na mosiężnej podstawie lampy. Nie szukam pozostawionego w restauracji parasola, poszukuję naszych śladów zamkniętych w przeszłości. Czas zmył je z nawierzchni ulic, starł je ze stołów i ław, gdzie zwykliśmy kłaść książki, wgniótł pod kamienie na ścieżkach naszych spacerów i porwał z wiatrem. Zmęczenie nakłoniło mnie do powrotu. Pomiędzy ceglanym murem a nawierzchnią naszej ulicy wysadzoną kamieniami samotny, przekwitły mlecz, nieoczekiwany ślad natury. Ktoś przechodząc nieuważnie złamał delikatną łodygę. Kulista głowa, będąca niegdyś kwiatem, leży nieruchomo na szarości kamieni. Podnoszę ostrożnie roślinę, nabieram powietrza i biały puch unosi się w górę. Nasze pierwsze spotkanie, wyprawa za miasto, czytanie książek, wieczorne spacery, pocałunek na dobranoc. Szybują wyżej i wyżej, moje radości, troski, cierpienie i ból, ciepło współczucia i chłód ciszy.

Nad brzegiem rzeki nie ma nikogo, nawet wytrwali wędkarze nie zjawili się tego dnia. Brunatna i gniewna woda przesuwa się pomiędzy brzegami. Drobny deszcz szlocha w powietrzu. Jeszcze jeden krok, jestem na granicy wody i ziemi. Schylam się nad ciemną, mokrą wstęgą. Na drżącej dłoni leży mój skarb, mój list. Czy będę miała odwagę oddać go w posiadanie rzeki? Czy będę miała odwagę być sama, czy przetrwam? Zamykam oczy i pozwalam, aby się zsunął. Papier tworzący kształt łódki oddala się, niespokojnie przechylając się na wodzie. Śledzę wzrokiem biały, kruchy ślad mojego życia.

Żegnaj, miej się dobrze, nurt rzeki nie pozwoli ci zawrócić, jest tylko przyszłość przed tobą. A może jej nie masz. Papier nasiąka wodą, która wsysa go w swoją głębię, tylko maszt wychyla się na moment dając mi znaki. Co chce mi przekazać, ostatnie słowa pożegnania, krzyk protestu, prośbę o pomoc, szept rezygnacji? Jeszcze tylko jedno spojrzenie, rzeka unosi to co do niej, tylko do niej należy.

- Jeśli rzeczywiście kochasz kogoś i jeśli rzeczywiście chcesz się kimś opiekować, musisz być przy nim, gdyż osoba, którą kochasz potrzebuje twojej obecności – wołam w stronę niewidocznej już papierowej łódki.

Nad brzegiem rzeki nie ma nikogo, tylko ja. Nie obawiam się pustki wokół mnie. Nie patrzę w kierunku wody, zaglądam ciekawie do wnętrza mojego „ja”. Trzy siostry spoglądają na mnie: spokój, radość i szczęście. Jestem gotowa odejść, unoszę je ze sobą.

Dążenie do posiadania więcej i więcej nie czyni nas szczęśliwym, wyzwala poczucie lęku, że możemy to co posiadamy stracić. Bycie z osobą, która nie jest w pełni z nami nie daje poczucia szczęścia, podsyca niepewność przed byciem samotnym, chociaż i tak czujemy się samotni będąc razem.

Pozwolić odejść marzeniom, planom, postawionym celom, ale i osobom, wymaga odwagi. Pokonania lęku, że pozbawieni obiektu naszych pragnień, będąc bez nich nie jesteśmy w stanie ocaleć, nie będziemy szczęśliwi. Może się jednak okazać, że ten obiekt sam w sobie jest przeszkodą do osiągnięcia szczęścia i musimy pozwolić mu odejść.

Opowiadanie jest potrójnym splotem wizerunku miasta, wizerunku uczucia i wizerunku dorastania. Miasto piękne swoją wyjątkową historią istnieje w mojej pamięci i na wizerunkach zatrzymanych kamerą fotografa. Zostawiłam w nim okruchy serca młodości a uniosłam ze sobą skrawki pamięci, zapach uniesienia i wiotkość obietnic. Niosąc je ze sobą poprzez czas i miejsca w oczekiwaniu na spełnienie, które nigdy się nie zdarzy. Wiedza życia, mądrość dorastania i głębia refleksji to drogowskazy mojego istnienia, niewidzialni doradcy podejmowania decyzji i korektorzy emocji. Mam do nich zaufanie i słucham ich rad. Jest czas, mówią, aby uwolnić się od tej części kotwicy przeszłości, która spowalnia kroki, krępuje dłonie, zamazuje wizerunek rzeczywistości, wypacza emocje. Pozwól jej (przeszłości) odejść, poczucie straty, żalu, niepewności i lęku jej towarzyszące zastąpi poczucie spokoju, ciszy i wolności.