Dzień Dziesiątego Lipca

Wydarzenie dziesiątego dnia lipca nie zostało do końca nazwane ani też wyjaśnione. Domniemania dotkniętych nim osób, spekulacje postronnych obserwatorów i konsekwencje dla bezpośrednio zainteresowanych zawisły w atmosferze kompani, powracając nieoczekiwanie w mniej oficjalnych rozmowach. Sentyment do wspomnień, czy konieczność zamknięcia rozdziału? A może potrzeba odnalezienia prawdy?

Michał automatycznie spojrzał na taflę telefonu. Bezgłośna wiadomość informowała o nadawcy. Wyświetlony numer był częścią jego przeszłości, iskrząc sprzeczne emocje. Dreszcz niepokoju przebiegł wzdłuż kręgosłupa, ciepło na twarzy i drgająca bez kontrolnie powieka. Niecierpliwie sprawdził ostatnie notyfikacje pozostawione poprzednio. Nie znajdując nowej, nieco uspokojony odłożył telefon na biurko.

Spotkanie rady nadzorczej dobiegało końca. Zebrani nadal prowadzili kurtuazyjne rozmowy, ale większość sprawdzała powiadomienia pozostawione w międzyczasie na telefonach. Michała telefon wyświetlał kilka. Żona przypominała o odebraniu syna z przedszkola, matka o nadchodzących urodzinach ojca. Ostatniej nie miał odwagi wysłuchać. Sprawdzę wieczorem po kolacji albo trochę później – pomyślał.

- Nie powinieneś tego odkładać – podpowiedział mu głos rozsądku. Nie będziesz spał spokojnie, wyobraźnia podpowie ci wiele scenariuszy i roznieci niepokój.

Michał i Łukasz znali się od dawna. Mieszkając w niewielkiej liczebnie miejscowości uczęszczali do tej samej szkoły podstawowej i średniej, jedynej w najbliższej okolicy. Po jej ukończeniu okresy utrzymywania ścisłych kontaktów przeplatały okresy odosobnienia. Studiując na uniwersytetach daleko od siebie położonych spotykali się głownie podczas przerw świątecznych lub podczas wakacji. Łączyły ich zainteresowania, dzieliła wizja moralnych drogowskazów. Pracowitość, rzetelność i prostolinijność myślenia i działania Łukasza łatwo mogły być spostrzegane jako naiwność. Michał widział to jako cechy, które sprzyjały koledze w pozyskiwaniu przyjaźni i respektu. Zarodek zazdrości początkowo wielkości ziarna maku w miarę upływu czasu nabierał niekontrolowanych rozmiarów. Zmieszany z pewnym odcieniem admiracji w pewnym punkcie znajomości narósł do rozmiarów problemu. Łukasz ze swojej strony spostrzegał element niepewności, przygody i ryzyka jaki wnosił Michał, jako cechy, których mu brakowało. Delikatne łaskotanie odmienności było jednocześnie przyjemne jak i niepokojące.

Dla obu czasy studenckie i pierwsze lata pracy minęły niepostrzeżenie. Nabierając doświadczeń w praktyce, odczuwali pozytywne i negatywne aspekty wybranych zawodów. Frustracje i niepowodzenia, sukcesy i plany na przyszłość, były częścią codzienności. Każdy z nich pracując dla innych rozważał możliwość bycia na tak zwanym własnym.

Zbliżyli się ponownie podczas przyjęcia ślubnego kolegi. Dzieląc się wrażeniami kilku minionych lat szybko doszli do porozumienia otworzenia wspólnego biznesu. Michał z dyplomem inżyniera oraz specjalnością w zarządzaniu w funkcji menadżera. Łukasz dyplomowany inżynier z ukończonym fakultetem księgowości i marketingu jako odpowiedzialny za sprzedaż i administracje. Z początkowo luźniej rozmowy wykiełkował znacznie większych rozmiarów zarys wspólnie prowadzonej firmy. Pierwsze lata entuzjazmu i wysokiej energii działania przekształciły się w utarte procedury spokojniejszej znacznie codzienności. Łukaszowi nie przeszkadzała pewna monotonność dni, urozmaicając ją bogatymi kontaktami z pracownikami dającymi mu wiele satysfakcji. Wdzięczny Losowi za otrzymaną sposobność, odpłacał mu najwyższej jakości wytrwałą i rzetelną pracą. Półśrodki nie były brane przez niego pod uwagę. Michał nie unikając wysiłku i nie dbając za wiele o kontakty z podwładnymi, rozważał inne potencjalne scenariusze odwrotu (tak na wszelki wypadek, ale będąc tylko sam ze sobą). W skrytości myśląc o samodzielnym prowadzeniu kompani, będąc jedyną osobą, do której wszyscy będą referować. Los nie był tak samo szczodry dla niego jak dla Łukasza, wzbudzając jego duże niezadowolenie i pretensje.

- Nie rozumiem, dlaczego nie traktujesz mnie tak samo? – wołał ze złością.

- Dlaczego jesteś zły? – odpowiedział pytaniem na pytanie Los – jeśli byś postępował adekwatnie uśmiech by był na twoich wargach. Owszem pracujesz ofiarnie, ale nie dajesz z siebie wszystkiego co byś mógł. Pozwoliłeś swojej ciemnej stronie dojść do głosu. Ale nie tylko, zawarłeś z nią porozumienie. W zamian oczekujesz takiej samej nagrody? Nieuczciwość wkradła się do twoich myśli nie działasz poprawne. Chce tobą zarządzać, musisz ją pokonać.

Michał nie wysłuchał zostawionej na telefonie wiadomości przez kilka następnych dni. Wolał towarzystwo niepokoju niż ujawnienie treści.

- Co mnie powstrzymuje? – pytał sam siebie.

- To ja, wewnętrzna siła nieustannie głodna, odżywiająca się twoim strachem. Usiłująca utrzymać dominującą pozycję opartą na zatrzymywaniu cię przed zrobieniem tego co powinno być zrobione – powiedział Opór.

- To ja – Prokrastynacja – odezwał się drugi nieco słabszy głos. Zwlekanie, odkładanie na później to moja specjalność.

Nadawca nie ustępował. Kolejna wiadomość pojawiła się na ekranie telefonu. Michał miał wrażenie, że jest starą zardzewiałą rurą o coraz bardziej ograniczonym przepływie. Groźba całkowitego zablokowania stawała się realna. Wewnętrzna wojna jaką toczył sam z sobą pozbawiała go energii do pracy, entuzjazmu dla życia rodzinnego. Im bardziej się bał, tym bardziej zadowolony był Opór. Postanowił zdobyć się na odwagę i spojrzeć w jego twarz.

Klawisze wspomnień odtworzyły wydarzenia lipcowego dnia. Dzień był wyjątkowo pracowity dla wszystkich, dodatkowo piątek. Myśl o nadchodzących dniach wolnych od pracy wysączała resztki energii z pracowników firmy. Michał uznał, że jest to doskonały moment do wprowadzenia jego zamiarów. Na biurku w chaosie leżały formularze zamówienia jakie należało rozesłać jeszcze tego dnia. Każdy wymagał podpisu trzech osób. Pracownika wypełniającego formę. Jego samego jako głównego menadżera i Łukasza odpowiedzialnego za sprawy finansowe. Michał często sprawdzał sumy, aby przyspieszyć formalną procedurę. Z reguły wzrokowo, bez dokonywania operacji matematycznych zauważał błędy odsyłając formę do skorygowania. Na jednej z nich totalna kwota była zbyt niska w porównaniu z kwotami na nią się składającymi. Nie zagłębiając się w szczegóły zakwalifikował ją jako zaaprobowaną, nie składając podpisu. W tym przypadku czas był krytyczny i należało pismo wysłać przed zakończeniem dnia pracy – usprawiedliwił sam siebie. Polecił sekretarce zanieść dokumenty do Łukasza a sam pośpiesznie opuścił biuro mówiąc, że niektóre podpisze nieco później. Natomiast Łukasz w natłoku spraw poinformowany, że wszystko zostało sprawdzone przez partnera podpisał dokument wydając dyspozycję natychmiastowego przesłania do kontraktora.

Wczesne godziny ranne dnia dziesiątego lipca przebiegały w kompani bez zakłóceń. Około dziesiątej sekretarka swoim zwyczajem otwierała korespondencję roznosząc do zainteresowanych osób. Jak zwykle ze względu na funkcję Łukasz otrzymał faktury od dostawców i kontraktorów. Jedna z nich zwróciła jego uwagę. Nie pamiętając dokładnie końcowej kwoty był pod wrażeniem, że jest stosunkowo za wysoka w porównaniu do wartości zamówienia jakie składał. Różnica była niepokojąca. Sprawdzając wewnętrzne dokumenty kompani szybko zauważył popełniony błąd. Na piśmie zatwierdzającym dokument były tylko dwa podpisy, pracownika dokument przygotowującego i jego własny. Nie zwlekając poinformował Michała o zaistniałej pomyłce, biorąc na siebie całą odpowiedzialność. Pozornie sytuacja została ustabilizowana, ale tylko pozornie. Co prawda kompania przełknęła z bólem straty finansowe, pomyłka Łukasza spotkała się z dużym zrozumieniem ze strony pracowników a Michał nie powracał do niej przy żadnej okazji. Łukasz natomiast nie odnajdywał się w ulubionym miejscu pracy, poczucie, że COŚ dzieje się poza jego plecami towarzyszyło mu każdego dnia. Trzy miesiące później oznajmił Michałowi swoją rezygnację znajdując zatrudnienie w sąsiedniej miejscowości. Tuż po nim sekretarka pracująca od momentu powstania firmy podążyła jego krokami.

Nikt z pracowników nie zdawał sobie sprawy ze związku tych dwóch wydarzeń. Wkrótce po niefortunnym incydencie sekretarka poprosiła Łukasza o spotkanie poza godzinami pracy przedstawiając mu wydarzenia dziesiątego dnia lipca.

Poziom satysfakcji z samodzielnego prowadzenia firmy nie był dla Michała zadowalający. Wyniki finansowe były doskonałe, pracownicy nie sprawiali żadnych problemów a jednak …

W chwilach zwątpień i załamań pytał ponownie Los o źródła niezadowolenia.

- Usunąłeś ze swej drogi cel do jakiego dążyłeś. Czego możesz się spodziewać? Co ci pozostało to nicość i pustka. Zamiast pojednania wybrałeś rewanż co przygniata cię mocniej niż możesz udźwignąć – odpowiedział Los.

Snując myśli na temat rozmowy odbytej z sekretarką Łukasz zrozumiał, że widząc siebie jako winnego pomyłki był jednocześnie ofiarą sekretnego planu partnera. Wierząc w prawidła rządzące relacjami ludzkimi oczekiwał próby nawiązania kontaktu z jego strony. Może nawet więcej, formy przeprosin za to co się stało. Nie zdawał sobie sprawy, że w sytuacji poszkodowany – krzywdzący sporadycznie krzywdzący pierwszy wychodzi z wyciągniętą ręką pojednania. Ten kto skrzywdził zwykle nie zrobi tego pierwszy z różnych powodów. Może nie zdawać sobie sprawy ze szkód jakie zrobił, odczuwa wyrzuty sumienia lub wstydzi się swoich czynów, albo nie wie jak ma podejść do sytuacji.

Po wielu tygodniach bezowocnego oczekiwania zdecydował przejąć inicjatywę. Potrzeba zamknięcia pewnego rozdziału życia, odzyskanie wewnętrznego spokoju i balansu stały się ważniejsze niż znane mu reguły kontaktów interpersonalnych. Dodatkowo Łukasz nie chciał wpaść w pułapkę innego mechanizmu ludzkich relacji. Bardzo często osoba widząca siebie jako pokrzywdzoną, ma tendencje przekształcania się w osobę krzywdzącą a ta z kolei zaczyna spostrzegać siebie jako ofiarę. Wierząc, że wyjście poza obramowanie własnego ja nie oznacza słabości ani porażki, ani przyznania się do winy, a jest aktem wybaczenia i pojednania.