Dzień 21 października 2025 dla nas spacerowiczów
zapisujemy
złotymi
zgłoskami, a
to z powodu
przepięknej pogody,
kolorystyki
jesieni
i nas samych,
będących w
doskonałej kondycji,
uśmiechu i
humorze
! Obrany
kierunek to
Aylmer.
A tak to się zaczęło;
Sam przejazd przez most ottawskiej rzeki, dla
większości z
nas
przebiegał bez
większych problemów.
Jednak, dwóm
Paniom z
naszej grupy
spacerowiczów
przytrafiła się
niespodziewana
przygoda... !?
Dawniej
przejazd przez
most lub
drogę,
wiązał się
z opłatą,
tzw Myto. Rogatki
stanowiły
granicę.
Dzisiaj, nasze
panie zajęte
dyskusją,
zapomniały
spojrzeć na
licznik
szybkościomierza,
który wskazał
o kilkanaście
%
przekroczenie
dopuszczalnej
prędkosci...
Ups!!! Nie
była to
prędkość
zawrotna, na
poziomie
wyścigów
Formuły 1.
Panie nie
miały nic
do oclenia,
dokumenty
również OK, to
jednak ich
jazdę
wyceniono na
ponad $300.00.
Wszystko to
działo się już po
drugiej
stronie rzeki.
A więc
mając dozę
wyobraźni,
można tą
przygodę
właśnie
porównać do
pobrania Myta oraz Rogatek.
Można rzec,
najkosztowniejszy
spacer w
historii
niezłomnych spacerowiczów.
Po współczuciu i słowach otuchy, przez nas
kierowanych w
stronę
pechowczyń,
Monika jak
przystało, na
szefową
przejęła stery
w swoje ręce,
omawiając dzisiejszą
trasę, oraz
edukowała
nas z
historii
Aylmer.
W 1847 r.
powstaje
centrum
handlowe w
takich
dziedzinach
gospodarki,
jak rolnictwo
i przemysł
drzewny. To
pomaga w
szybkim
rozwoju i
znaczeniu
osady.
Aylmer to nazwa pochodząca od nazwiska Lorda, bardzo
zasłużonego w
rozwoju osady,
który w
1931 roku
otworzył
między innymi
urząd
pocztowy.
Zainteresowanych szczegółową historią miasta
odsyłam do
odpowiednich
źródeł.
Monika ze szczególną troską zadbała o dossier
tematycznie
związane z
miastem i jego
okolicą.
Prezentacja
odbyła się z
wielkim
znawstwem,
swobodą
wypowiedzi a
zarazem
skromnością.
Brawo Monika,
dziękujemy!
W
podzięce,
wręczyliśmy
mały bukiecik
z
jakże zmysłowymi jesiennymi i
bogatymi
zapachami. Z
ostatnich
doniesień
wiemy, że te
nutki
zapachowe
wypełniają biurową
przestrzeń
Moniki.
Następnie przeszliśmy wzdłuż portu z
zacumowanymi
żaglówkami. W
tym momencie
zakwitła w
nas myśl
żeglugi po
ottawskiej
rzece,
włącznie z
odwiedzeniem
znanej nam
Britannia Beach.
No bo tak: na
wyciągnięcie ręki
mamy
zacumowane
żaglówki,
chętni są,
mamy
wśród nas
( wprawdzie z
czasów PRL-
u ), ale
zawsze to
sternik, wód
słodkowodnych!
Mamy
też załogantów,
nawet balast
też mamy.
A czego nie
mamy: kapoków,
pagai,
nawet foka
też nie
mamy (
żeglarze wiedzą
o czym mowa ),
no i te
żaglówki,
jakieś takie
podrapane...
wiatr
wiejący do
brzegu, trzeba
by halsować !
Więc
nie ma sensu
życzyć sobie,
stopy wody pod
kilem, bo i
jej niewiele.
Byliśmy gotowi
podjąć ryzyko,
wsiąść do
łódki typu
"Opty " L.
Teligi. Przy
tego typu
przeciwnościach,
nasza ochota
się zmyła.
Przecież nie
jesteśmy w
Kanie
Galilejskiej,
by cokolwiek
zmienić.
Nasze zamysły
pilnie
rejestrowane
były przez
kamerki
naszych
paparazzi.
Janusz, ze
spokojem i
taktem, nie
miał problemów
z
łapaniem nas
w kadr,
obojętnie, czy
to oddolnie,
czy z lotu
ptaka. Były
zdjęcia pozowane,
ale i z
ukrytej
kamery. Janusz
dzięki, od
dzisiaj
zwracamy się do
Ciebie,
MISTRZU!
Aby rozkoszować się dalszym smakiem spaceru,
przeszliśmy dalsze
setki metrów,
by na pełnym
wdechu podjąć
ćwiczenia
gimnastyczne,
typu skłony,
skręty,
podskoki czy
rozciągania.
Każdy z
nas
demonstrował
swoje ulubione
wygibasy a my
chętnie
wykonywaliśmy zadane nam
ćwiczenia.
I tu
słowa uznania
dla nas
wszystkich za
twórczość,
bronienie
swoich
propozycji
ćwiczeń.
Jolantę, za
ambicję,
stanowczość,
determinację i
prawie
profesjonalizm.
Stefana, jak
przystało na
inżyniera, za
ćwiczenie, w
którym
dało się odczytać,
matematyczne
działania,
oparte na
trwałych podwalinach.
Nie mówiąc o
zawadiackim
wąsiku,
którego,
mógłby
pozazdrościć,
sam
Zagłoba!
Monika
"ukryta"
gdzieś z
boku, jakby
chciała powiedzieć
- tutaj jestem
i też mam coś
do
zaproponowania!!!
Marianna, z
uśmiechem na
twarzy,
podejmowała
każde
wyzwanie, no i
te
opowieści o
wnukach -
zasłużyła sobie
na
odznakę "Wzorowa
Babcia".
Halina zademonstrowała swoje talenty m.in. w
pokazie,ćwiczeń gimnastycznych.
Również, jak
się później
okazało,
wyszukała
maleńką
taką
"kiut ",
taką
zmysłową
kawiarenkę, w
której zakończyliśmy nasz
spacer. To
był iście majstersztyk!!!
Małgosia zaprezentowała kilka figur na
parkowej
równoważni,
jej gracja i
wdzięk powalała na
kolana.
Katarina Witt
powinna
się jeszcze
długo uczyć.
Andrzej, przy
zachowaniu
odpowiednich
proporcji, to
taki swojski
Kadłubek, tu
coś zobaczy,
tam
podsłucha i
jeszcze
coś wydłubie.
Możliwości są
znaczące, by
poukładać te
słowne puzzle.
Tym bardziej,
że podobno
język polski
dysponuje
ponad 150
tysiącami słów.
Ojciec
polskiej
literatury M.
Rej
powiedział,
cytuję: "A niechaj narodowie wżdy postronni znają,
iż Polacy
nie gęsi, iż
swój język
mają".
Względy obiektywne wyeliminowały ze spaceru
Basię, Anetę,
Ewę,
Marzenę i
Elę z
Bogdanem,
notabene Ci
ostatni noszą
zaszczytny
tytuł,Komunikatów Ottawskich,
jakim jest "
Człowiek
Roku".
Czasami mówimy sobie: "żeby mi się tak chciało, jak
mi się nie
chce". My
spacerowicze,
już wiemy,
że "nam się
bardziej chce
niż
nie!!!
Do zobaczenia na szlakach turystycznych .
JAW
Niedziela, 26
października 2025
Stowarzyszenie Polskich
Seniorów
“OGNISKO”
