Mały Człowiek i Wielkie Góry

U podstawy pasma Wielkich Gór usadowiło się małe miasteczko. Domy przyklejone do skalistego gruntu, wąskie, kręte uliczki, niewielkie przestrzenie pomiędzy zabudowaniami.

Zegary wolniej niż w innych miejscach przesuwały swoje wskazówki. Mieszkańcy nie śpieszyli się nigdzie, gdyż wszędzie było blisko, a czasu wystarczająco. Raz w tygodniu lokalny jarmark zakłócał powolny i leniwy rytm pozostałych dni. Dwa razy w roku, w pełni lata i zimy, miasteczko przekształcało się w centrum turystyczne całej najbliższej okolicy. Mieszkańcy ożywiali się i biegali w pośpiechu, usiłując jak najszybciej i jak najlepiej zadowolić napływających z innych stron turystów. Lokalne sklepiki, zwykle wymarłe, stawały się zatłoczone, ulice gwarne od rozmów, śmiechów i pokrzykiwań. W restauracjach o typowych porach posiłków trudno było znaleźć miejsce.

Większość turystów zaczynała i kończyła swój pobyt spacerując po wąskich ulicach miasteczka i podziwiając widok Wielkich Gór z tej odległości. Niektórzy udawali się na dłuższe spacery, poza ostatnie zabudowania. Ale byli też tacy, którzy szybko przechodzili pomiędzy turystami i podążali zdecydowanie w kierunku starego domu, położonego w odległości dwóch kilometrów od centrum. Miejsce potocznie nazywano „Budą”, co zupełnie nie odzwierciedlało ani jego wyglądu, ani przeznaczenia. To prawda, że dom był stary, ale solidny. Zbudowany z potężnych drewnianych bali, wewnątrz otynkowany na biało. Okna, niezbyt duże oraz drzwi wejściowe oprawione były w dębowe framugi. Drewniane podłogi nieznacznie skrzypiały pod stopami przechodzących. Wewnątrz stoły, ławy i krzesła zapewniały wygodne miejsce do spożywania posiłków, dla wielu osób jednocześnie. W stojących wzdłuż ścian szafach mieściło się wszystko, co było potrzebne do nakrycia stołów.

Za jedną z szaf, tuż nad podłogą, prawdopodobnie z niedopatrzenia budowniczego, była szpara. Nikt jej nigdy nie zauważył z powodu wielkości i umiejscowienia. Nikt również nie wiedział, że w nocy kiedy w pomieszczeniach słychać było tylko głębokie oddechy zmęczonych turystów, ze szpary wyłaniał się Mały Człowiek.

Początkowo chodził pomiędzy sprzętami ostrożnie, w obawie żeby nie sprowokować hałasu kryjącego się w zakamarkach wielkiej sali. Po kilku tygodniach Mały Człowiek nabrał wielkiej odwagi. Wyszedł ze swojego ukrycia podczas dnia. Od dawna przysłuchiwał się rozmowom toczącym się przy stołach, na temat wspinaczek, przygotowań do nich, ryzyka z tym związanego, wymaganych predyspozycji i doświadczeń. Zapragnął zobaczyć na własne oczy jak wyglądają autorzy usłyszanych zdań, opinii i przekonań. Niepewnie wyjrzał zza szafy i postąpił kilka kroków w kierunku najbliższego stołu. W tym samym momencie kelnerka zbliżyła się z tacą, z zamówionymi potrawami. Przeszła szybkimi krokami obok niego, ustawiła talerze i szklanki na stole i równie szybkimi krokami oddaliła się w kierunku kuchni. Mały Człowiek wspiął się na ławę, gdzie siedzieli ludzie a z niej na blat stołu, na którym leżała mapa Wielkich Gór. Czerwona linia biegnąca od miejsca, gdzie się znajdowali, wspinała się na szczyt jednej z gór. Siedzący przy stole głośno i z wielkim zaangażowaniem dyskutowali na temat kolejnej wspinaczki. Palce wodzące od czasu do czasu po linii zatrzymywały się w jej różnych miejscach. Mały Człowiek przysiadł na brzegu mapy, nadal nikt z dyskutujących nie zwrócił na niego uwagi. Przysunął się jeszcze bliżej, zajmując pozycję na szczycie góry. Wymiana zdań toczyła się dalej a jego obecność pozostała w sferze nieobecności.

- Czy mogę zadać pytanie? – zawołał Mały Człowiek.

Nikt nawet nie skierował wzroku w jego kierunku.

- Czyżbym był niewidzialny i niesłyszalny? – zastanowił się Mały Człowiek – jeśli tak, nie muszę się już więcej ukrywać. Mogę przysłuchiwać się rozmowom, a nawet wyrażać swoje zdanie na dyskutowany temat. Ostatnie stwierdzenie nie było zbyt rozsądne, z oczywistego powodu niesłyszalności jego autora.

Po południu zamiast naczyń i obrusów, na stole pojawiły się liny, śpiwory, namioty w różnych konfiguracjach swoich elementów. Każda rzecz została starannie obejrzana, sprawdzona i umieszczona w przepaściach plecaków. Dyskusja nie była już tak spontaniczna a głosy mówiących spokojne i przyciszone. Wiele słów dotyczyło wyboru odpowiedniego dnia na wyruszenie na wspinaczkę. Pogoda była najistotniejsza, ale równie ważna była opinia Ducha Gór, czuwającego nad bezpieczeństwem alpinistów. Mały Człowiek zauważył, że ci ostatni w porze zachodu słońca wyszli z domu i udali się w kierunku okazałego głazu, znajdującego się tuż za boczną ścianą „Budy”. W ciszy usiedli na gładkiej jego powierzchni i zastygli w pozycji oczekiwania. Przymknięte powieki i skupienie na twarzy oznaczały głęboką zadumę. Mały Człowiek nie wiedział, że alpiniści zapytują Ducha Gór, czy będzie czuwał nad nimi podczas wspinaczki. Najpewniej odpowiedź była pozytywna, gdyż po powrocie do wnętrza ustalili pobudkę na godzinę czwartą, następnego ranka.

Mały Człowiek nie spał tej nocy. Czuwał, aby nie przeoczyć chwili, gdy alpiniści będą wyruszać w drogę. Jak tylko zjawili się ponownie w sali jadalnej z plecakami w rękach, Mały Człowiek bez zastanowienia ukrył się w bocznej kieszeni jednego z nich. Po chwili poszybował niespodziewanie w górę i zawisł wraz z plecakiem na ramionach jednego z dwóch alpinistów. Ciągłe chybotanie się plecaka wprowadziło go w stan pomiędzy czuwaniem a drzemką, kiedy rzeczywistość nabiera mglistej szarości, a czarny sen wkrada się na jej miejsce.

Ocknął się w momencie, gdy chybotanie plecaka ustało nagle. Wyjrzał na zewnątrz. Był piękny, słoneczny dzień, pora na pierwszy odpoczynek i posiłek. Alpiniści spożywali go w ciszy, tylko od czasu do czasu wymieniali uwagi dotyczące dalszej wspinaczki. Planowali zatrzymać się dopiero wieczorem, rozbić namiot, przygotować coś ciepłego do jedzenia.

Tym razem Mały Człowiek nie ukrył się w kieszeni plecaka, nie tylko obserwował otaczającą przyrodę, ale też każdy krok i ruch alpinistów. Im wyżej się wspinali po czerwonej linii wyznaczonej na mapie, tym ostrożniej stawiali kroki, przytrzymywali się krawędzi skał. Wydawało się, że proces planowania i przewidywania jest ciągły, niekończący się i płynny. Kiedy dzień rozpoczął ustępować nocy, plecak ponownie dotknął ziemi i odzyskał równowagę. Namiot natychmiast został rozstawiony a zapach grzejącej się na kuchence potrawy otoczył ciepłem ludzi.

Następny dzień w swoim rytmie były prawie identyczny do poprzedniego. Natomiast przyroda wzdłuż szlaku zmieniała się dynamicznie. Mijali teraz tylko pojedyncze drzewa, karłowate, wygięte od wiatru, skurczone często tuż nad skalistym gruntem. W zamian za to niskie krzewy falowały elastycznie na nieustannie wiejącym wietrze. W nocy niebo przybliżało się do nich, z osadzonymi w ciemności gwiazdami. Ostatecznie roślinność ustąpiła miejsce skałom i ostrym kamieniom, pomiędzy którymi białe kożuchy śniegu znalazły schronienie przed penetrującym przestrzeń wiatrem. Zimno przenikało przez kieszeń plecaka, krępowało Małego Człowieka swoim uściskiem.

Od tego momentu pomiędzy alpinistami wiła się lub naprężała lina, łącząc ich w jedno ciało, myśl i działanie. Na zmianę też padały komendy: „Możesz iść” lub „Chodź”. Nikt nie zadawał pytań, nie kwestionował komendy, wiara i zaufanie w słuszność podjętej decyzji nie była poddawana ocenie. Plecak często pokonywał odległość posuwając się płynnie po linie, zawieszony w powietrzu pomiędzy punktem, który już opuścił a tym, do którego jeszcze nie dotarł.

Mały Człowiek poczuł wtedy lęk. Przed czym? Nie umiał tego nazwać, ani opisać. Przed nagłą utratą stabilności pod stopami, przed możliwością niespodziewanego spadku w nieograniczoną przestrzeń pod nim?

- Czy alpiniści też odczuwają strach? - zastanawiał się w takich momentach. Jeśli tak, to czy potrafią go pokonać?

Po kilku dniach wspinaczki kroki alpinistów sprawiały wrażenie bardziej pewnych i stabilnych. Znajdowali się bowiem na grani, skalnym grzbiecie pomiędzy jedną głębią przepaści a drugą. Szli powoli, koncentrując się na każdym ruchu, będąc na linii istnienia i wiecznej ciemności.

Ostatni odcinek czerwonej linii wspinaczki był stromy lecz krótki a następnie stanęli w miejscu, gdzie wszystko co opuścili zostało poniżej. Nie można było iść dalej. Dookoła, w którymkolwiek kierunku skierowali wzrok, otaczało ich tylko niebo.

Mały Człowiek miał wrażenie, że może dotknąć chmur przesuwających się wokół nich. Osiągnęli bowiem szczyt, cel wspinaczki, rezultat wysiłku i poprzedzających go przygotowań.

Partnerzy uśmiechnęli się do siebie. Zadowolenie z doskonale zrealizowanego planu, satysfakcja z osiągnięcia celu i potwierdzenie prawidłowo zachowanej równowagi, pomiędzy właściwą oceną trudności a możliwościami, tego doznawali jednocześnie. Ponad tym na zawsze połączyło ich absolutne, wzajemne zaufanie, stan niekwestionowanej, transparentnej i zbalansowanej partnerskiej relacji.

Mały Człowiek nie pamiętał drogi powrotnej do „Budy”. Zasnął głęboko , śniąc niekończący się sen, widoku roztaczającego się ze szczytu góry. Obudziły go głosy spacerujących po ulicach małego miasteczka turystów. Patrzył na nich spod przymrużonych powiek. Czuł, że Mały Człowiek, który opuścił miasteczko kilka dni temu, nie jest tą samą osobą co Mały Człowiek powracający do domu.

_____

Opowiadanie zainspirowane pięknem górskiego krajobrazu, wspomnieniami z tym związanymi oraz ważnością zaufania w relacjach i więziach międzyludzkich.

Kraj piękny, ludzie – jak wszędzie – borykający się z wyborami między dobrem a złem; a nam na co dzień trzeba czasem więcej niż anielskiej cierpliwości.

Mamy coraz więcej samotnych kobiet, dla których praca w pracowni jest często szansą na przeżycie każdego dnia. Roczny pobyt w pracowni tkactwa to nie tylko sama praca. Jest czas na refleksję: tzw. Przygotowanie do życia w rodzinie, i na życzenie dziewcząt - nauka francuskiego.

Życie na misjach, chociaż zaburzone, dzięki odwadze i determinacji misjonarzy, powraca do stanu, gdzie zapał i zapatrzenie w Jezusa mobilizuje do działania. My tu, jako pomoc misjom, też musimy się zorganizować lepiej by móc dalej pomagać. Pracujący tam w buszu, w małych miasteczkach i w dużych ośrodkach mają wciąż swoje ważne zadania – uczyć, uzdrawiać, karmić i leczyć.

Bożena Wielgosz,
mbwielgosz@yahoo.ca   613-737-0486

„Najubożsi liczą na twoją pomoc…” Madagaskar, czwarta co do wielkości wyspa świata położona jest u wschodnich wybrzeży Afryki, na oceanie Indyjskim. Zwana jest też czerwoną wyspą ze względu na kolor ziemi. Ta urzekająca swym pięknem Perła Oceanu Indyjskiego to jeden z najbiedniejszych krajów świata. I tę biedę widać dosłownie wszędzie, szczególnie zaś na wioskach i w buszu, gdzie często nie ma światła, dróg, wody pitnej, szkół… Nawiedzające wyspę co roku cyklony niosą wiele szkód: zniszczone domy, pola uprawne,drogi, połamane mosty… Jest wiele dzieci niedożywionych. Szczególnie od grudnia do marca ludzie cierpią głód. My Siostry Franciszkanki Misjonarki Maryi mamy na Madagaskarze 13 domów. Większość Sióstr to Malgaszki. Prowadzimy ośrodki zdrowia, przedszkola, szkoły, stołówki, angażujemy się w duszpasterstwo, szczególnie w katechezę, odwiedzamy biednych, samotnych, więźniów. Jak mówią nasze Konstytucje „jako misjonarki jesteśmy posłane w pierwszym rzędzie do tych, którym Chrystus nie został jeszcze objawiony, do tych, wśród których Kościół jest mniej obecny, a w szczególności do najbiedniejszych”. Szczególny nacisk kładziemy na szkolnictwo bowiem na Madagaskarze 60% ludzi to analfabeci. Chociaż na naszej wyspie szkolnictwo jest obowiązkowe, to jednak wiele dzieci, szczególnie z buszu nie chodzi do szkoły. Rodziców nie stać na minimalną opłatę szkoły, na zakup tak podstawowych przyborów jak zeszyt czy długopis. Największym marzeniem malgaskiego dziecka jest pójść do szkoły, mieć swój tornister, zeszyt, ołówek i koniecznie szkolny mundurek. Szkoła to dla wielu możliwość dostania talerza ryżu, który jest niejednokrotnie jedynym posiłkiem w ciągu dnia. Jedną z form pomocy jest tak zwana adopcja szkolna. Polega ona na daniu możliwości nauki dzieciom z rodzin najuboższych. Dzięki tej adopcji dziecko może uczyć się w szkole, dostać część przyborów, skorzystać ze stołówki szkolnej. Suma wysokości 130 Euro jest w stanie pokryć wyżej wymienione wydatki na okres całego roku. Pieniądze (równowartość 130 Euro w złotówkach) można przekazać jednorazowo lub w ratach. Jeżeli ktoś zdecyduje się na tę formę pomocy, ma okazję za moim pośrednictwem poznać bliżej sytuację dziecka „adoptowanego”. Chętnie przysyłam zdjęcie dziecka i informuję na bieżąco o jego postępach na przestrzeni całego roku. Nie ma określonego czasu adopcji. To zależy od możliwości danej osoby. Proszę tylko o poinformowanie mnie o zmianie decyzji, aby dziecko miało możliwość ukończenia przynajmniej szkoły podstawowej i nie musiało tak nagle przerywać nauki.  Inną, również bardzo istotną formą pomocy dla naszej misji jest ofiara pieniężna na zakup żywności dla dzieci (przede wszystkim ryżu) czy też na zakup pomocy dydaktycznych dla naszej misji w buszu. To prawda, że nie każdy może pojechać na misje, ale każdy z nas na mocy Sakramentu Chrztu św. jest powołany aby być tzw. misjonarzem na zapleczu. Dlatego też droga jest nam wasza modlitwa, życzliwość i wsparcie. "Jedynie prawdziwy człowiek zrozumie potrzeby drugiego człowieka    jedynie człowiek wielkiego serca wyciągnie doń pomocną dłoń.” s. Władysława Piróg (sr Slawa), fmm Madagaskar mój adres kontaktowy:  soava15@gmail.com

Siostra Sława Piróg, FMM Adopcja szkolna "Wtedy się prawdziwie daje, kiedy ten kto daje jest tak samo szczęśliwy, jak ten kto otrzymuje, i kiedy się zaciera granica między dawaniem a otrzymywaniem. Ten kto daje i nie spodziewa się odpłaty ma zawsze w ręku kwiat radości. Tego co się czyni z miłości nigdy się nie traci, lecz to trwa nieustannie i powiększa swą wartość". Witam i pozdrawiam wszystkich w tym Nowym Roku 2021. Niech słowa tej modlitwy będą moim, naszym życzeniem dla każdego z Was. "Panie, ocal w nas zachwyt, przymnóż zdziwienia i niech człowiek na człowieku polegać może. Oby każda chwila naszego życia była przepełniona wiarą, nadzieją i miłością". Raz jeszcze bardzo dziękuję za wsparcie i życzliwość jakiej doświadczamy od was od wielu, wielu już lat. Jedna z form pomocy jaką prowadzimy to „Adopcja szkolna”. To piękna i konkretna pomoc. Skorzystało i korzysta z niej wiele dzieci dla których możliwość nauki daje szansę na lepsze dziś i jutro. Z radością obserwuję zmianę i postęp, nie tylko u konkretnego dziecka, ale też u całej rodziny. Od czasu do czasu organizujemy spotkania i szkolenia dla dorosłych, odwiedzamy ich na wioskach i staramy się - dzięki waszej pomocy - szczególnie podkreślić czas Świąt czy zakończenia roku. Wtedy jest lepszy obiad w stołówce, skromne ale dające wiele radości prezenty, zakup ryżu i innych podstawowych produktów na czas tzw. przejściowy kiedy ludzie czekają na żniwa ryżu (od stycznia do marca). Dzięki różnorakiej pomocy mogliśmy i możemy pomóc niektórym rodzinom polepszyć ich warunki bytowe. Dziękuję Panu za dar każdego, kto pomaga nam realizować adopcję szkolną. Cieszę się bardzo z postępu i radości naszych podopiecznych. Niech ta radość będzie udziałem nas wszystkich, bo dzięki konkretnemu wsparciu możemy czynić dobro drugiemu człowiekowi. Powtórzę za św. Pawłem "Czuje się tylko rozdawcą otrzymanych darów". W realizacji programu „Adopcja szkolna" pomagają mi siostry malgaskie z mojej wspólnoty. Obecnie jestem na misji w stolicy. Dzieci objęte pomocą szkolną pochodzą z różnych regionów wyspy. W tej chwili pomagamy 160 dzieciom, ale są jeszcze i takie, które czekają na swoich Aniołów Dobroci. Przekazujemy informacje o dziecku na początku adopcji szkolnej, na koniec roku szkolnego i w okresie Bożego Narodzenia. W ciągu roku jest też możliwa korespondencja. Często dzieci same robią kartki, piszą kilka słów no i bardzo lubią dostawać zdjęcia swoich opiekunów, a także wysyłać swoje. Niektóre dzieci są tak biedne, że trzeba im kupić przybory szkolne, lekarstwa, ubrania etc. Bo rodzice nie są w stanie im tego zapewnić. Dziękuję za każdy dar, który pozwala sprawić radość, tym żyjącym na co dzień w ubóstwie dzieciom. Ileż jest roześmianych oczu na widok słodyczy, ubrań, zabawek czy też prostego mydła. Przekazuję z serca płynące "Misaotra - dziękuję" za każdy gest solidarności z nami, za nadzieję jaką niesie wasza modlitwa i życzliwość. Dziękuję za dzielenie z nami trudów misji. Nie ma małych darów. Wszystkie są cenne i wielkie. "Płomień twej świecy pozostanie tak samo jasny, chociaż udzielisz jego światła innym. Kiedy ofiarujesz komuś odrobinę szczęścia ono wraca do ciebie i pozostaje..." Za ten ogrom dobra, który dociera do nas, niech Wam dobry Bóg wynagrodzi i błogosławi każdego dnia. sr. Władysława Piróg Franciszkanka Misjonarka Maryi, Madagaskar soava15@gmail.com „Człowiek jest wielki nie przez to co posiada lecz przez to czym się dzieli z innymi.” św. Jan Paweł II Nasza Marie Kanto z przedszkola zawsze wita nas swoim uśmiechem i okazuje radość ze spotkania. To mi przypomina życzenia, które kiedyś przeczytałam: „Życzę, abyś zawsze był komuś potrzebny. Życzę tej radości, gdy czyjaś twarz rozjaśnia się na twój widok. MISAOTRA – DZIĘKUJEMY!

Formy płatności na konto Komitetu Pomocy Polskim Misjom przy kościele św. Jacka Odrowąża w Ottawie Wpłaty poprzez stronę Canada Helps (kliknij na logo lub poniższy link): https://www.canadahelps.org/en/charities/st-hyacinth-mission-fund Czeki wystawione na St. Hyacinth Mission Fund Wysłane na adres:     ST. HYACINTH MISSION FUND     PO BOX 46089     2339 Ogilvie Rd.     GLOUCESTER, ON          K1J  9M7 W celu wpłaty na adopcje szkolną, zaznacz na czeku lub w liście "adopcja szkolna". Kontakt: Bożena Wielgosz  mbwielgosz@yahoo.ca   613-737-0486 Grażyna Rogulska grazyna.rogulski@gmail.com