Mały Człowiek i Wielkie Góry

U podstawy pasma Wielkich Gór usadowiło się małe miasteczko. Domy przyklejone do skalistego gruntu, wąskie, kręte uliczki, niewielkie przestrzenie pomiędzy zabudowaniami.

Zegary wolniej niż w innych miejscach przesuwały swoje wskazówki. Mieszkańcy nie śpieszyli się nigdzie, gdyż wszędzie było blisko, a czasu wystarczająco. Raz w tygodniu lokalny jarmark zakłócał powolny i leniwy rytm pozostałych dni. Dwa razy w roku, w pełni lata i zimy, miasteczko przekształcało się w centrum turystyczne całej najbliższej okolicy. Mieszkańcy ożywiali się i biegali w pośpiechu, usiłując jak najszybciej i jak najlepiej zadowolić napływających z innych stron turystów. Lokalne sklepiki, zwykle wymarłe, stawały się zatłoczone, ulice gwarne od rozmów, śmiechów i pokrzykiwań. W restauracjach o typowych porach posiłków trudno było znaleźć miejsce.

Większość turystów zaczynała i kończyła swój pobyt spacerując po wąskich ulicach miasteczka i podziwiając widok Wielkich Gór z tej odległości. Niektórzy udawali się na dłuższe spacery, poza ostatnie zabudowania. Ale byli też tacy, którzy szybko przechodzili pomiędzy turystami i podążali zdecydowanie w kierunku starego domu, położonego w odległości dwóch kilometrów od centrum. Miejsce potocznie nazywano „Budą”, co zupełnie nie odzwierciedlało ani jego wyglądu, ani przeznaczenia. To prawda, że dom był stary, ale solidny. Zbudowany z potężnych drewnianych bali, wewnątrz otynkowany na biało. Okna, niezbyt duże oraz drzwi wejściowe oprawione były w dębowe framugi. Drewniane podłogi nieznacznie skrzypiały pod stopami przechodzących. Wewnątrz stoły, ławy i krzesła zapewniały wygodne miejsce do spożywania posiłków, dla wielu osób jednocześnie. W stojących wzdłuż ścian szafach mieściło się wszystko, co było potrzebne do nakrycia stołów.

Za jedną z szaf, tuż nad podłogą, prawdopodobnie z niedopatrzenia budowniczego, była szpara. Nikt jej nigdy nie zauważył z powodu wielkości i umiejscowienia. Nikt również nie wiedział, że w nocy kiedy w pomieszczeniach słychać było tylko głębokie oddechy zmęczonych turystów, ze szpary wyłaniał się Mały Człowiek.

Początkowo chodził pomiędzy sprzętami ostrożnie, w obawie żeby nie sprowokow