Wędrówki Losu

„Ziemia to skarb drogi, jeśli jej masz choć trochę, nie czujesz się ubogi”.
       Przysłowie ludowe

Na peryferiach małego miasteczka, jest droga. Jednopasmowa, asfaltowa, prosta. Po obu stronach drogi domy, domy, pola, farmy i domy. Pomiędzy nimi kawałek ziemi, mogący pomieścić małe osiedle domów jednorodzinnych. Na tym kawałku ziemi, równolegle do drogi pas lasu, po nim wspinająca się lekko pod górę łąka, za nią znów las. Linie ścieżek wycięte w soczystej wiosennej zieleni, przecinają łąkę ze wschodu na zachód, inne podążają granicą lasu. W lesie drzewa w pełni dojrzałe, inne zaledwie wynurzające się z gruntu.

Zapach ziemi wilgotnej od porannego deszczu, rozgrzane powietrze unoszące się nad łąką w południe i chłód nadchodzącego wieczoru wysuwający się z lasu. To mój kawałek ziemi – myśli człowiek chodzący pomiędzy lasem, łąką i lasem. To świadek mojego cierpienia, niemego krzyku z prośbą o pomoc, nadziei i zwątpienia, rezygnacji i akceptacji, wiary w zmiany, spokoju i radości.

Człowiek zamyka oczy i słucha. Szumu lasu zapisanego na pięciolinii natury, pojedynczych nut świergotu ptaków, brzęczenia owadów i bicia ludzkiego serca. Melodia zastyga w powietrzu. Cisza przejmuje pałeczkę dyrygenta na moment i człowiek czuje jak staje się częścią tego kawałka ziemi. Poczucie przynależności do czegoś co trwa poza wymiarem czasu, jest jak dotyk kojący ból, zasklepiający rany, dający poczucie ukojenia a jednocześnie uniesienia. Otwiera oczy i kieruje się w stronę lasu. Na jego skraju siedzi postać bez twarzy i wyraźnie zdefiniowanego kształtu.

- Kim jesteś i co robisz na moim kawałku ziemi? – pyta człowiek.

- Jestem LOS i idę z daleka, podążam za tymi, którym podarowałem cenny przedmiot i chcę się przekonać, czy opiekują się podarkiem troskliwie.

Człowiek tylko kiwa głową na znak zrozumienia, słowa zatrzymały się w przełyku, nie nadążając za myślami. LOS wstaje z wysiłkiem i idąc za człowiekiem dodaje:

- Jeśli masz czas i chęć wysłuchania mojej historii, mogę ci ją opowiedzieć.

- Jestem dziś bardzo zajęty, przyszedłem tylko na chwilę, odwiedzić mojego przyjaciela – ten kawałek gruntu, na którym stoimy.

LOS przesunął wzrokiem po lesie, łące, lesie i po postaci człowieka.

- W takim razie jesteś właściwą osobą, która powinna mnie wysłuchać. Jeśli nie masz za wiele czasu dzisiaj, pozwól mi choć rozpocząć moje opowiadanie. Mogę je przerwać jak tylko dasz mi znak, dalsze słowa zabiorę ze sobą i pójdę w dalszą drogę.

- No dobrze, niech już i tak będzie, skoro ci tak na tym zależy – odpowiada człowiek.

LOS rozpoczyna opowieść...

W poczekalni życia siedzi człowiek. Wiek nieokreślony, pochodzenie nieznane. Czeka…

LOS dotyka jego ramienia, chodź, już czas. Wyprowadza człowieka na skraj lasu.

- Odtąd już będziesz szedł sam – mówi.

- Oto podarunek ode mnie – dodaje, podając człowiekowi kryształową kulę - w tej kuli jest twój skarb, strzeż go nieustannie, nie strać go na długiej drodze życia. To jest najcenniejszy dar, jaki ci mogę ofiarować.

Człowiek wyrusza w drogę. Wspina się cierpliwie pod górę, potyka się i upada, podnosi i idzie dalej. Przygląda się kryształowej kuli, przykłada ucho do zimnego jej ciała, zaczyna wyodrębniać słowa i ustawiać je w kolejności przed sobą: pamięć, liczby, kalkulacje.

Człowiek – Naukowiec – rozpoczyna życie. Pierwsze etapy są łatwe. Dzieciństwo, szkoła, egzaminy, dojrzałość. Niesie kryształową kulę ostrożnie i z uwagą. Praca i kariera, rodzina. Ale kariera zawodowa nie przebiega zgodnie z oczekiwaniami Naukowca. Postępy w studiach nie są wystarczające, pisanie pracy naukowej przychodzi z trudnością. Oczekiwane sukcesy nie nadchodzą tak szybko jak były planowane.

Naukowiec zaniedbuje się w pracy, nie dotrzymuje terminów, unika spotkań z przełożonymi i kolegami. Po pracy zamiast udać się do domu, przebywa w barze, na początku tylko raz w tygodniu. Z czasem coraz częściej. Do rodziny wraca niechętnie, żona zadaje za dużo pytań, dzieci są uciążliwe i hałaśliwe. Przesiaduje samotnie do późna w nocy, a żeby poczuć się lepiej sprawia sobie przyjemność kieliszkiem wina. Tylko ten jeden raz, gdy czuje się bardzo rozgoryczony, niedoceniony. Po pewnym czasie poczucie osamotnienia nie opuszcza go ani po jednym kieliszku wina, ani po kilku. Wino nie jest wystarczająco mocne, tłumaczy sobie Naukowiec, potrzebuję czegoś silniejszego, bardziej pokrzepiającego. Tylko ten jeden raz, tylko tego wieczoru.

Tymczasem coraz trudniej jest mu się obudzić rano, być w pracy na czas, doczekać do popołudnia, żeby można było zatrzymać się w pobliskim barze. W domu żona zarzuca go pretensjami lub prowadzi, jak to on nazywa, inwestygację, aby dotrzeć do przyczyny zmian w jego zachowaniu. Dzieci nie lubią się z nim bawić, gdyż krzyczy na nie i jest niecierpliwy. Pokojowe początkowo rozmowy z żoną, przekształcają się w głośne dyskusje, wzajemne wytykanie popełnionych błędów. Żona próbuje nakłonić go do wizyty u lekarza, specjalisty, szukania pomocy poza zaklętym kręgiem rodziny. Naukowiec odrzuca propozycję zdecydowanie, nie jest gotowy na tego typu krok. Nie dla niej, nie dla dzieci. Łzy towarzyszą każdej rozmowie, na zmianę z oczywistymi, również dla niego argumentami, że to co robi jest ze szkodą dla niego i rodziny, że może ucierpieć na zdrowiu i utracić najbliższych. Naukowiec nie ugina się ani pod widokiem nabrzmiałej od płaczu twarzy żony, szeroko otwartych oczu dzieci, obudzonych głośną wymianą zdań rodziców. Słowa, gesty, prośby i łzy przesuwają się obok niego, odpływają powolnie, aż zalega całkowita cisza. Nie ma nikogo, jest sam.

Z domu znikają meble, wartościowe przedmioty, potrzeba ukojenia zawiedzionych oczekiwań domaga się zaspokojenia. Koledzy początkowo usiłują pomóc, doradzić, ale zniechęceni brakiem rezultatów, odsuwają się w nieobecność.

W tym momencie LOS przerywa opowiadanie, spogląda pytająco na człowieka.

- Proszę mów dalej, zmieniłem zdanie, mogę jeszcze trochę czasu spędzić z tobą – stwierdza człowiek - chcę usłyszeć każde słowo jakie jeszcze masz do powiedzenia.

- Jeśli jesteś pewien, że tak wolisz, będę kontynuował – mówi LOS.

Lawina kolejnych wydarzeń jest gwałtowna i niekontrolowana. Utrata pracy, co oznacza brak środków do życia, do tego kłopoty ze zdrowiem. Bezsenność, ciągłe zmęczenie, niemożność myślenia o niczym innym, jak tylko o tym w jaki sposób zdobyć pieniądze na choć jeden kieliszek wina.

Naukowiec postanawia przenieść się z dużego miasta, do małego miasteczka. Jest taniej, może uda mu się znaleźć pracę, choć na pewien czas. Potrzebuje przecież pieniędzy, nie żeby odkładać na przyszłość, ale żeby ukoić ból domagającego się alkoholu ciała.

Miejsce do życia jakie wynajmuje, jest skromne. Wypakowuje rzeczy zgromadzone w jednej walizce. Ubranie wiesza w szafie, kilka książek ustawia na jedynej w pomieszczeniu półce. Niewiele jest tego, jeszcze tylko fotografia dzieci. Czegoś mu brakuje, sprawdza kieszenie spodni, kurtki i po raz kolejny walizkę. Bez rezultatów. Gdzieś zapodziała się kryształowa kula, podarunek LOSU. Czyżby zostawił ją w poprzednim miejscu? W portfelu jest kartka z numerem telefonu nowych właścicieli domu. Niestety nikt jej nie widział.

Naukowiec jest głęboko zawiedziony. Przez tyle lat strzegł kryształowej kuli, troskliwie niosąc ją przez życie. Do tego ciało drży od nadmiernego zmęczenia i emocji, domaga się pokarmu potrzebnego do przetrwania nocy.

Naukowiec rozpoznał już wystarczająco małą miejscowość. Wie, że lokalny sklep z alkoholem jest bardzo mały, zatłoczony półkami i kartonami z butelkami. Jednoosobowa obsługa nie jest w stanie śledzić ruchów każdego klienta. Wydaje się, że łatwo będzie wsunąć butelkę lub dwie w wewnętrzne kieszenie kurtki.

W sklepie jest tylko kilku kupujących. Większość zdecydowanie kieruje się w stronę półek lub lodówek, wiedząc dokładnie co zamierzają kupić. Naukowiec niespokojnie chodzi po sklepie, przeszkadza mu obecność mężczyzny w szarej kurtce, który nie może podjąć decyzji, czy kupić wino czerwone czy białe. Potrzeba ciała silniej i silniej domaga się natychmiastowego zaspokojenia. Naukowiec zręcznym ruchem wsuwa butelkę pod kurtkę i sięga po następną. Niespodziewanie dłoń mężczyzny w szarej kurtce zatrzymuje jego ramię wyciągnięte w stronę półki. Poczucie strachu przesuwa się powoli wzdłuż kręgosłupa Naukowca. Czyżby został złapany na kradzieży?

Mężczyzna w szarej kurtce sięga do kieszeni, podaje mu banknot i mówi:

- Nie musisz tego robić, kup co potrzebujesz, albo przeznacz te pieniądze na inny cel – i nie czekając na odpowiedź wychodzi ze sklepu.

Banknot nie jest zbyt dużej wartości, jest chłodny i śliski. Wystarczy na zakup butelki ukrytej pod kurtką.

Naukowiec wraca do domu, nikt na niego nie czeka. Ubranie pozostawione w nieładzie, leży tak jak je zostawił wychodząc w pośpiechu, niezmyte naczynia, kartki papieru rozrzucone na łóżku, mające nadzieję być światkiem jego przemyśleń. Butelka przyniesiona ze sklepu stoi samotnie na stole. Kolorowa etykieta, błyszczące w świetle lampy szkło, zachęcają do jej otwarcia.

Wczesnym rankiem silny ból całego ciała budzi Naukowca ze snu. Chociaż szarość odchodzącej nocy nie ustąpiła jeszcze, postanawia wyjść na spacer.

Stojąca na stole butelka spogląda na niego żałośnie i pytająco. Jest nadal pełna, a przecież człowiek przyniósł ją do domu w zupełnie innym celu.

Mijają dni przeszywający ciało ból wyprowadza Naukowca początkowo na spacer, z czasem na długi wyczerpujący bieg. Zmęczenie przejmuje przewagę nad cierpieniem. Wraca potrzeba systematycznych posiłków, regularnego golenia, przeglądania ogłoszeń o pracę, niewielkich planów na przyszłość.

Jak zwykle w sobotnie przedpołudnie Naukowiec udaje się do centrum miasteczka. Zagląda do niewielkich sklepików, kupuje chleb, lokalną gazetę, kilka potrzebnych na nadchodzący tydzień drobiazgów. Przed sklepem z używanymi książkami stoi samochód policyjny. Kierowca oparty o jego karoserię prowadzi ożywioną rozmowę z człowiekiem w szarej kurtce. Naukowiec zatrzymuje się przed witryną sklepu i z wytężoną uwagą przygląda się ustawionym za szybą książkom. Zamiast tytułów obserwuje postacie mężczyzn przy policyjnym samochodzie, odbijające się w tafli szkła. Rozmowa nie trwa długo, jeszcze tylko przyjazny uścisk dłoni, samochód odjeżdża a mężczyzna w szarej kurtce przekracza pas jezdni i znika za rogiem.

Naukowiec wraca do domu. Kot ociera się o nogawki spodni, stojąca na stole butelka spogląda na niego zrezygnowanym wzrokiem – nadal jest pełna, obok kilka zapisanych kartek papieru, w otwartym drewnianym pudełku otulona serwetką leży kryształowa kula. Naukowiec dotyka delikatnie jej gładkiego ciała, pochyla się i słucha.

Zmęczony opowiadaniem LOS zatrzymuje się na środku ścieżki.

- Powiedziałeś, że śledzisz losy tych, którym podarowałeś szklane kule. Historia dopiero co usłyszana jest skończona. Dokąd więc idziesz? – zapytuje człowiek.

- Jest to jedna z niezliczonych opowieści jakie niosę z sobą, rozdałem tak wiele kryształowych kul, że żebym był pewien ich losów będę wędrował po świecie długie lata, bowiem każdy człowiek opuszczający poczekalnię życia otrzymał z moich rąk taki podarek.

Człowiek przymkną oczy i zamyślił się głęboko. To znaczy, że ja też otrzymałem kryształową kulę. Jeśli przyjrzę się jej uważnie i przysłucham wnikliwie, jakie słowa usłyszę? Czy przywiązanie do tego kawałka ziemi, wrażliwość na jego piękno i determinacja, żeby je zachować w tym magicznym stanie za wszelką cenę?

__________

Opowiadanie zainspirowane przekonaniem, że każdy z nas opuszczających poczekalnię życia otrzymuje dar wyróżniający nas spośród innych. Nie wszyscy go rozpoznają, niektórzy tracą a inni troskliwie opiekują się nim przez całe życie. Jak również rozmową o wartościach ponadczasowych, nieprzemijających, zmieniających formę, ale nie głęboką myśl jaką niosą.

Przysłowia ludowe, wywodzą się z tradycji ludowej. Ich cechą tematyczną jest ich sens moralny, są bowiem z zasady przestrogami, zakazami, nakazami i pouczeniami. Przekazywane z pokolenia na pokolenie stanowią mądrość ludową.