• Wyborca oddaje głos, używając znaku "X".
• Znak "X" tp co najmniej dwie linie, które przecinają się w obrębie kratki.

Mentzen mówi jasno: nie widzę żadnego powodu, by głosować na Rafała Trzaskowskiego

https://www.youtube.com/watch? v=LVCQJwJcyw4

Od czasów Stalina, których nie pamiętam, ale poznaję jako historyk, nie było takiego poziomu kłamstwa, łajdactwa, zakłamania, jakie reprezentuje Donald Tusk i jego ekipa.
Ci ludzie są zdolni do kłamstwa, które pozwoliłem sobie nazwać 13 lat temu "sowieckim kłamstwem" - to znaczy dokładnym odwróceniem rzeczywistości. To ludzie, z Tuskiem i Sikorskim na czele, którzy zrobili więcej niż jacykolwiek inni politycy w Europie środkowej i wschodniej, żeby pomóc Putinowi w jego agresji - mam na myśli ich politykę w latach 2007-2014, co wielokrotnie, na bieżąco opisywałem (m.in. często w "Rzeczpospolitej").
Poziom moralny i umysłowy R. Sikorskiego pokazały dobitnie - pozyskane nielegalnie, to wiem, ale niewątpliwie autentyczne i nie zanegowane przez tegoż Sikorskiego nagrania z restauracji. Te „rozkoszne” rozważania o "niespuszczaniu stewardessy z czubka ..." I ten człowiek, który na łamach "Wyborczej" posunął się do najbardziej obleśnego aktu wazeliniarstwa wobec Putina przed hołdem złożonym mu przez Donalda Tuska 1 IX 2009 na Westerplatte, razem z tymże swoim szefem, odpowiedzialnym za oddanie wszystkich materiałów dowodowych w sprawie katastrofy smoleńskiej w ręce prokuratorów Putina (speców od sprawy Litwinienki i Bieriezowskiego) jest wybierany przez Polaków na ich reprezentanta?

W tym nie widzi Pani zagrożenia?

Pana Nawrockiego znam od kilku lat z posiedzeń Kolegium IPN, głosowałem za jego wyborem na prezesa nie dlatego, że tak mi ktoś kazał, ale dlatego, że przekonał mnie do swojej kandydatury i zrezygnowałem z innego kandydata, którego pierwotnie bylem skłonny poprzeć. Potem poznałem jego rodzinę. Mało znam lepszych, piękniejszych, szlachetniejszych rodzin. Niech Pani zastanowi się, jaką krzywdę tej rodzinie, żonie i dzieciom pana Nawrockiego robi kampania kłamstwa onetu.

O tym dlaczego pan Nawrocki rezygnuje z trybu wyborczego w pozwie, chyba Pani wie. ale na wszelki wypadek powtórzę:

postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20.04.2020 r., sygn. akt I Ns 9/20:

„Materiał prasowy, którego treść kwestionuje wnioskodawca, zdaniem Sądu, nie stanowi materiału wyborczego w rozumieniu powołanego przepisu. Artykuł dotyczy wprawdzie wyborów na Prezydenta RP i zawiera informacje mogące w społecznym odbiorze być odebrane jako negatywne dla kandydatury wnioskodawcy, nie propagują one jednak żadnego innego kandydata, w szczególności stawiając wnioskodawcę w negatywnym porównaniu z jakimkolwiek innym kandydatem. Gdyby bowiem uznać tego typu materiały prasowe za materiały wyborcze, to każdy krytyczny artykuł opisujący postępowanie innych kandydatów, w tym urzędującego Prezydenta RP, w tym również ocenę ich działań i wypowiedzi należałoby uznać za materiały wyborcze”.

Chyba zdaje sobie Pani sprawę, jak wygląda system sądownictwa w Polsce, po czyjej stronie znajduje się bardzo silnie motywująca wyroki sympatia zdecydowanej większości sędziów?

Oddalenie pozwu w trybie wyborczym dałoby oczywiście tylko nowy materiał do tezy przez onet i inne media służące D. Tuskowi ogłoszonej, że oto mamy w ten sposób niezbity dowód racji zarzutów anonimowych świadków tego szkalującego materiału.
Na tym polega mistrzostwo tego ruchu zła.

Ale, wie Pani, na końcu i tak wygrywa Chrystus. Niekoniecznie w wyborach. Ale na końcu wygrywa.

I tego warto się trzymać.

Profesor Andrzej Nowak

Przewodnik na Życie

Ubrane na biało postacie pojedynczo wchodziły do obszernej sali. Trudno było je odróżnić na tle białych ścian. Wymalowana również na biało podłoga i sufit zacierały poczucie głębokości i wysokości pomieszczenia. Metalowe krzesła ustawione w rzędach stanowiły jedyny punkt odniesienia. Po tym jak wszystkie miejsca zostały zajęte, z głośników odezwał się głos:

- Przy wejściu każdy z was otrzymał kartkę papieru. Na niej w dziesięciu punktach zapisane są rady. Po przeczytaniu, jeśli przyłożycie ją do czoła treść zostanie zapisana w pamięci, a jeśli dotkniecie nią tam, gdzie bije serce pozostanie w jego wnętrzu. Możecie zostawić ją tutaj lub zabrać ze sobą. Nie musicie się spieszyć, niech każdy z was przekroczy granicę życia, kiedy będzie gotowy.

Większość zgromadzonych zostawiła kartki na siedzeniach krzeseł, wychodząc śpiesznie przez otwarte drzwi. Dwie osoby Proletariusz i Kapitalista nadal siedziały w zamyśleniu, czytając ponownie i ponownie Przewodnik na Życie:

1. Nie trać czasu każdy dzień może być ostatni.

2. Bądź odporny na sugestie innych, podążaj drogą jaką dyktuje ci rozum i serce. To co jest uznane za prawdziwe dzisiaj może być nieprawdziwe jutro. Wyrażaj swoje opinie jasno i precyzyjnie. Słuchaj uważnie przeciwników, możesz się wiele od nich nauczyć.

3. Nie jest ważne jaką pozycję zajmujesz i co posiadasz. Ważne jest co sobą reprezentujesz.

4. Szanuj starszych, są źródłem wiedzy i mądrości. Broń najmłodszych i słabych, nie są w stanie zrobić tego sami.

5. Lojalność do rodziny, troska o jej dobro to twój obowiązek i przywilej. Nie każdemu jest to dane.

6. Życz innym tego samego co życzysz sobie samemu.

7. Pamiętaj krzywda wyrządzona innym wróci do ciebie ze zdwojoną siłą. Nie grzesz, kto grzeszy popada w chorobę.

8. Nie jest możliwe bycie nieuczciwym w stosunku do innych bez bycia nieuczciwym w stosunku do samego siebie.

9. Przeszłość jest zapisana na kartach czasu a głęboka odpowiedzialność leży w uznaniu tej prawdy. Popełnione błędy niech będą źródłem wiedzy dla ciebie. Znajdź ich rdzeń, nazwij je, określ odmienne postępowanie i użyj je w przyszłości, będąc jednocześnie łaskawym i wyrozumiałym dla samego siebie.

10. Nigdy nie jest się za starym, aby zacząć od początku ani za młodym, aby zmienić świat.

Pierwszy zdecydował się wyjść Kapitalista, wkrótce po nim Proletariusz przekroczył drzwi. Obaj urodzili się tego samego dnia.

Cela pięć kroków na siedem kroków, zakratowane okno zawieszone pod sufitem, betonowa podłoga i napisy wyskrobane w szarym tynku. Tak zwana izolatka. Najsurowsza kara, dla najniebezpieczniejszych przestępców. Czas pobytu kilka dni, po tym okresie stan zdrowia fizycznego i psychicznego podlega gwałtownej degradacji.

Proletariusz liczył dni, każdy dzień to linia wyryta końcem łyżki w tynku. Pierwsze dni były najtrudniejsze. Rozum nie nadążał za zmianami rzeczywistości a wskazówka emocji wahała się nieustannie z jednej skrajności do drugiej. Nie mogąc spać powtarzał wielokrotnie dawno usłyszane słowa: „Żadna z negatywnych myśli nie może mnie dotknąć bez mojego emocjonalnego i intelektualnego pozwolenia. Nie zgadzam się, aby sprowadziły mnie na drogę lęku. W moim wnętrzu jest bowiem głęboki, spokojny ocean pokoju.” Potem nastąpiła rutyna. Ćwiczenia fizyczne trzy razy dziennie. Ćwiczenia pamięci, odtwarzanie wszystkich dat z rodzinnego i społecznego życia, z historii i opowieści rodzinnych. Wieczorem wspomnienia dotyczące najbliższych, rodziców, żony i co najboleśniejsze dzieci. Żona nigdy nie robiła mu wymówek, gdy wychodził z domu późnym wieczorem a wracał często nad ranem. W nocy szeptem tłumaczył jej, że to co robi może przynieść zmiany na lepsze. Nie tylko dla nich, ale przede wszystkim dla dzieci. Może będą miały szansę na skończenie szkoły a nie jak oni zaledwie trzech pierwszych klas. Nie zadawała pytań, zasypiając z głową na jego ramieniu. Po długim dniu pracy każda godzina snu była istotna, dając możliwość odzyskania sił do pokonania następnego dnia.

Dziś był dzień 152, powinna być już wiosna. Czas nadziei, odnowienia, zapowiedź zmian. Nie dostał obiadu o zwykłej porze. Wieczorem strażnik otworzył drzwi i kazał mu zabrać rzeczy. Długi korytarz z szeregiem metalowych drzwi wydawał się nie mieć końca. Bez słowa przeszli do następnej sekcji budynku. Ten sam korytarz, te same drzwi, jedyna różnica odległość pomiędzy nimi. Cela numer 119. Dwa łóżka, półka nad umywalką i kulawa szafka na drobiazgi. Spoza drzwi i ścian dochodził bez przeszkód hałas więziennego życia. Metaliczny klekot kroków strażników, brzęk kluczy zawieszonych przy pasie, głośna wymiana zdań a od czasu do czasu i nerwowy śmiech. Pomimo zmiany kontynuował ten sam rytm każdego dnia. Wyjątki stanowiły sobota i niedziela. Te dnie przeznaczał na wspomnienia związane z przyjaciółmi i tym co wspólnie próbowali zrobić w ostatnich dwóch latach. Wielu z nich znał od dzieciństwa co dawało podstawę do głębszego zaufania i łatwiejszego rozumienia się. Mimo wszystko brakowało mu czegoś, czego nie umiał nazwać. Analizował przebieg spotkań i ustalenia jakie na ich zapadły. Wysnuwał wnioski i planował kroki na przyszłość. Wtedy zauważył, że struktura ich organizacji nie jest kompletna. On będący samotnie na czele jako główny silnik napędzający, mówca i koordynator nie jest w stanie poradzić wszystkiemu. Grupa członków, egzekutorów jego decyzji powiększyła się znacznie. Konieczna była obecność osoby stojącej kilka kroków tuż za nim, słuchającej krytycznie jego wypowiedzi, obserwującej w jakim stopniu trafiają do słuchaczy, może bardziej wykształconej niż on sam.

Późnym popołudniem dnia 198 drzwi celi otworzyły się gwałtownie. Strażnik silnym ruchem popchną do wnętrza zgiętą w pół postać i tak samo gwałtownie zamknął drzwi za sobą. Kiedy ucichły kroki na korytarzu, Proletariusz zbliżył się do leżącego na podłodze człowieka. W odpowiedzi na lekkie dotknięcie ramienia mężczyzna jęknął boleśnie.

- Chyba potraktowali cię gorzej niż mnie – powiedział sam do siebie i do leżącego jednocześnie. Pomogę ci wstać i położyć się na łóżku. Okłady z zimnej wody złagodzą nieco ból. Niewiele więcej mogę zrobić.

Pierwsza wspólna noc przypominała mu czas, kiedy wstawał do dzieci zaraz po powrocie żony ze szpitala a powtórzyło się to trzy razy jak do tej pory. Kolejne dni też nie były łatwe. Współwięzień dotkliwie pobity z trudem odzyskiwał siły. Pod koniec drugiego tygodnia nabrał apetytu i z zainteresowaniem obserwował to co otaczało go dookoła. Z nieufnością patrzył na Proletariusza, ale nie protestował, gdy ten obmywał mu rany na plecach i karmił go jak dziecko.

- Kim jesteś, jak się nazywasz i za co siedzisz? Jak długo tu jesteś? Ile lat dostałeś? – zasypał go pytaniami.

Proletariusz pokrótce opowiedział mu swoją historię, unikając tych szczegółów, które mogły by być wykorzystane przeciwko niemu. Stopniowo przyzwyczaili się do siebie, do faktu nieustannego dzielenia terytorium i czasu. Kapitalista był bardziej i bardziej zainteresowany rozmową.

- Jaką szkołę skończyłeś? Co robisz? Gdzie mieszkasz? – dopytywał się.

- Skończyłem tylko kilka klas szkoły powszechnej. Pracuję przy naprawie maszyn do szycia. A mieszkam tam, gdzie mieszkają wszyscy robotnicy. Na obrzeżach miasta.

- Nie chciałeś się uczyć, nie byłeś zdolny?

- Musiałem pomóc rodzicom w utrzymaniu rodziny, nie miałem wyboru.

Kapitalista zamyślił się głęboko. – Nigdy nie byłem w tej części miasta, nie miałem potrzeby.

- To nie wiesz, jak wygląda ludzka bieda i nędza, głód i choroby. Poczucie bezużyteczności i odrzucenia. Bycia na łasce.

- Mam kolegę, lekarza, on bywa w dzielnicach o których mówisz. Rozmawiamy często jak tam jest i jak można to zmienić.

- To nie to samo. Opowiem ci historię zasłyszaną, kiedy jeszcze byłem dzieckiem. Posłuchaj:

„W pewnym królestwie rządy sprawowała młoda królowa. Z powodu braku doświadczenia przy podejmowaniu decyzji często kierowała się zdaniem grona doradców. Mimo tego obywatele niewielkiego królestwa nie byli z jej rządów zadowoleni. Każdą wiadomość poddając surowej krytyce. Pewnego dnia zgnębiona powtarzającymi się niepowodzeniami, udała się do komnaty opiekunki z czasów jej dzieciństwa, prosząc o radę. Starsza kobieta patrząc jej w oczy odpowiedziała: Zrzuć piękne suknie, zdejmij pierścienie i złoty naszyjnik. Załóż odzienie jakie noszą kobiety w twoim królestwie. Zarzuć chustę na głowę, weź do ręki wiklinowy kosz i w dzień targowy udaj się na miejski rynek. Przemierz go dwa razy we wszystkich kierunkach. Słuchaj uważnie co mówią kupujący i sprzedawcy. Zakup dla mnie bochenek dobrze wypieczonego, żytniego chleba, tuzin jaj, główkę czerwonej kapusty i kilka buraków. Używaj prostego i zrozumiałego języka. Nikt nie zwróci na ciebie uwagi. Wielu bowiem jest przejezdnych w mieście w dzień targowy. Królowa uczyniła dokładnie tak jak poradziła jej staruszka. Prosto z targu udała się do komnaty opiekunki niosąc w koszu zakupione produkty. Siadając przy niej na niskim stołku, wzięła w swoje młode dłonie pomarszczone ręce staruszki u ucałowała je z szacunkiem. Nie potrzebowała rad, wiedziała jak miała postąpić.”

Od tego momentu rozmawiali ze sobą szeptem, siedząc obok siebie na podłodze pod oknem. Biedny i bogaty, dyskutowali, jak znaleźć wspólny mianownik na życie. Obaj zgadzali się, że jądro problemu nie polega na tym, że jedni mają więcej a drudzy mniej, zgadzając się, że to jest nie do uniknięcia i popycha rozwój i postęp. Wadliwa jest dystrybucja. Dopóki ci co posiadają najmniej traktowani są jako obciążenie sytemu w desperacji będą szukać poczucia wartości gdzieś indziej. Chcą czuć się potrzebni, bo to daje sens, godność oraz wartość ich egzystencji. Natomiast posiadając mniej i mniej, nie mając nic do stracenia stają się podatni na każdy rodzaj sugestii zmierzającej do ułudnego zrównania wszystkich do jednego poziomu. Kształtując system pozbawiający posiadających więcej tego co mają, czyniąc ich bardziej i bardziej biedniejszymi nieuchronnie zmierzają do jego upadku.

Słysząc kroki zbliżającego się do celi strażnika każdy z nich kładł się na łóżku odwracając się do współwięźnia plecami.

Po porannym obchodzie więzienia Naczelnik wezwał do siebie Strażnika.

- Co nowego w celi 119? Czy więźniowie się komunikują, rozmawiają? – zapytał.

- Zgodnie z moimi obserwacjami rozmawiają sporadycznie, najczęściej leżą na łóżkach odwróceni do siebie plecami – odpowiedział Strażnik.

- Bardzo dobrze, to była słuszna decyzja umieścić ich razem. Czy jesteś na dyżurze jutro w nocy?

- Tak jestem panie Naczelniku.

- Dobrze, dobrze. Podejdź bliżej dam ci instrukcję co masz zrobić.

Strażnik zbliżywszy się do przełożonego pochylił się nisko, aby wysłuchać zapewne poufnej informacji przeznaczonej tylko dla niego. Prostując się nie ukrywał zdziwienia i zaskoczenia.

- Żadnych pytań – powiedział Naczelnik – decyzja przyszła… - tu spojrzał wymownie w górę – rozumiecie?

- Tak jest panie Naczelniku, doskonale rozumiem – skwapliwie odpowiedział Strażnik.

- W przyszłym miesiącu dostaniesz podwyżkę. To między nami, w zaufaniu.

- Dziękuję panie Naczelniku – powiedział Strażnik z zadowoleniem.

Punktualnie o godzinie trzeciej nad ranem Strażnik otworzył drzwi celi 119 wołając głośno.

- Więzień Kapitalista, do wyjścia.

Obaj więźniowie usiedli jednocześnie na łóżkach. Nie była to typowa pora dnia a tym bardziej nocy na wypisywanie więźniów. Wręcz przeciwnie. Kapitalista nie zadając pytań, nie patrząc na Proletariusza wykonał polecenie. Proletariusz patrząc na plecy wychodzącego zastanawiał się: ostatnia myśl, ostatni oddech, ostatnie spojrzenie. Czy to strach, bunt a może zgoda na wszystko co ma nadejść?

Na otynkowanej ścianie celi linie oznaczające dni tłoczyły się, jedna obok drugiej. Tygodnie zamieniały się w miesiące aż do momentu, kiedy Strażnik w porze pomiędzy kolacją a ciszą nocną wywołał Proletariusza z celi. Przemierzając korytarz nie czuł nic, liczył kroki.

Po drugiej stronie więziennej bramy czekała na niego żona z dziećmi i Kapitalista.

Inspiracją do opowiadania jest Lew Tołstoj „Spowiedź” - krótka rozprawa.