Maria M. - W pewnym małym
miasteczku
Mistrz i Uczeń, Epizod Pierwszy
Ulica była
prosta i wąska. Po jednej stronie wysoki żywopłot po
przeciwnej sznur latarni. Kto je zaprojektował, nie
wiadomo. Ich kształt przypominał wygiętą szyję
łabędzia zakończoną odwróconym do góry nogami talerzem
do zupy. Im dłużej się nim przyglądało tym bardziej
piękne i oryginalne się wydawały. Dla mijających je
przechodniów nie miały specjalnego znaczenia, ale dla
Mistrza i Ucznia – tak.
Wracając do domu późnym wieczorem
podążali wzdłuż zawieszonych, ciepło świecących kul
latarnianych żarówek. Dom, w którym mieszkali
zbudowany został w pewnej odległości od ulicy dla
zachowania prywatności mieszkańców. Główne wejście
osłaniał od deszczu trójkątny daszek podparty dwiema
kolumnami. Tylko dwa okna patrzyły w stronę ulicy,
pozostałe nasycały się widokiem ogrodu otaczającego
dom.
Wnętrze urządzone było raczej skromnie,
a nawet można zauważyć – ubogo. Proste drewniane
sprzęty, kilka kilimów na ścianach i starych obrazów
wprowadzały wchodzącego do pomieszczenia w atmosferę
zatrzymanego w przeszłości czasu. Mistrz i Uczeń
żyli na granicy przeszłości i teraźniejszości nie
interweniując bezpośrednio w przyszłość, ale w
niejakim zakresie ją kształtując. Najistotniejsza,
twierdził Mistrz, jest teraźniejszość. Być teraz, w
danym momencie pozwala na odwołanie się do
przeszłości a jednocześnie formułuje przyszłość. Z
punktu teraźniejszości można powrócić do przeszłości
i nadać jej nowy kształt. Każda akcja podjęta teraz
ma wpływ na to co zdarzy się jutro. Zgodnie ze
stwierdzeniem: Moje czyny to jest jedyne co do mnie
naprawdę należy. Nie mogę uciec przed ich
konsekwencjami. Moje czyny to grunt, na którym
stoję.
- Mistrzu, a jeśli grunt jest chwiejny,
grząski lub śliski? – zapytał Uczeń.
- Mistrzu, a czy do czynów należą
również dzieła malarzy i utwory poetów? – zadał
następne pytanie.
Mistrz nie odpowiedział. Zamyślony
głęboko, pochylony nad książką leżącą na kolanach
wydawał się być nieobecny. Uczeń również zagłębił
się w myślach. Zastanawiał się co takiego interesującego
czytał Mistrz, co nie pozwalało mu usłyszeć jego
głosu. Po wieczerzy Mistrz oddalił się na spoczynek.
Cisza ciężaru mgły, lepka i gęsta wypełniła dom.
Uczeń nie odczuwał zmęczenia, postanowił napisać
list do rodziców, których nie odwiedzał od dawna,
ale myślami nie był z nimi. Wciąż powracał do
wieczornej, niezamkniętej rozmowy z Mistrzem.
Książka leżąca nie tak dawno na jego kolanach, na
wpół otwarta zachęcała go do naderwania nici
prywatności i zaufania.
- Tylko ten jeden raz, tylko ten jeden
jedyny – szepnął do Ucznia Uczeń.
Ręka pokornie wykonała polecenie woli.
Na płóciennej obwolucie widniał tytuł „Wietnam –
opowiadania z przeszłości”. Uczeń wkroczył w świat
wioski położonej wśród pól ryżowych. Młody mężczyzna
udaje się na wojnę, żegnany przez rodziców i żonę.
Niepewność powrotu, obawa o zdrowie matki i ojca,
troska o tak niedawno poślubioną żonę kładzie
ciężkie dłonie na jego ramionach. Zabiera ze sobą
widok bliskich postaci, znajomy krajobraz. Płaczliwa
nuta dan bau towarzyszy mu do koszar. Czy brzmiała
by tak samo, gdyby mąż wiedział, że żona oczekuje
dziecka? Czy ta wiadomość by sprawiła mu ulgę czy
dołożyła ciężaru na barkach?
W wiosce rytm dni dyktują proste
codzienne obowiązki i niezwykłe wydarzenia. W kilka
miesięcy po opuszczeniu wioski przez męża, żona
urodziła syna. Dziecko zdrowe i silne, pełne energii
i miłości do matki. Przysparzające radości zarówno
jej jak i najbliższym. Niespodziewanie minęło kilka
lat. W wiosenne, słoneczne przedpołudnie do wioski
dotarła wiadomość o powrocie młodego mężczyzny do
domu. Zarówno rodzice jak i żona z dzieckiem wyszli
mu na spotkanie. Kobieta niosła ze sobą zarówno
radość jak i niepokój w sercu. Szczęśliwa z powodu
bezpiecznego powrotu męża a jednocześnie niepewna
jego nowego oblicza. Po trudnych chwilach powitania,
milczenie zamieniło się w nieuporządkowaną wymianę
zdań. Rodzice usiłowali podzielić się z synem
sukcesami i trudnościami w prowadzeniu niewielkiego
gospodarstwa. Żona próbowała zadać pytania dotyczące
zdrowia męża i jego przeżyć podczas wojny. Mąż
milczał. Ucieszył go widok rodziny, znajomych
miejsc, ale jednocześnie obrazy potyczek, bitew,
zastygłych ciał poległych, towarzyszący im jęk
cierpiących rannych nie opuściły go od czasu, gdy
rozpoczął drogę powrotną do domu.
Uroczystą kolacją postanowiono uczcić
szczęśliwy powrót syna i męża. Żona poszła na targ
zakupić warzywa, owoce i wszystko inne niezbędne do
przygotowania posiłku. Mąż zostawszy z dzieckiem
powiedział łagodnie:
- Podejdź bliżej do ojca synu, chcę z
tobą porozmawiać.
- Nie jesteś moim ojcem – odpowiedziało
dziecko stanowczo.
- Ależ oczywiście, że jestem. Dlaczego
twierdzisz, że jest inaczej?
- Mój ojciec przychodzi zawsze
wieczorem zobaczyć mamę. Jest ciemno, naftowa lampa
tylko oświetla izbę. Ona do niego cicho przemawia i
płacze. Ilekroć ona wstaje i on wstaje, ilekroć ona
siada i mój ojciec siada. Rankiem jej twarz pokryta
jest smutkiem i zmartwieniem.
Mąż zamilkł i nie zadawał więcej pytań.
Po powrocie żony do domu nie odezwał się do niej,
unikał jej wzroku, z ukrycia patrząc na nią i na
dziecko zasępionymi oczyma. Żona nie rozumiejąc
zmiany w zachowaniu męża odsunęła się w cień
domowych obowiązków urażona poczuciem krzywdy jakie
ją spotkało. Żal przysłonił jej uczucia radości i
spokoju jakich oczekiwała doznawać po powrocie męża
z wojny i nie pozwolił jej na zadawanie żadnych
pytań. Zachowanie męża w stosunku do żony nie
zmieniło się przez wiele dni. Jego cierpienie
widoczne było w postawie ciała i głosie. Cierpienie
żony nie opuszczało jej ani podczas dnia a wręcz
przeciwnie, nasilało się podczas nocy. Nie mogąc
zasnąć często wychodziła z domu, spacerując po
stromej skarpie rzeki. Pewnego razu mąż i syn nie
zastali jej rankiem przygotowującej śniadanie.
Smutek zapanował w niewielkim domu. Tego dnia
wieczorem ojciec zapalił lampę naftową, tak jak to
zwykła czynić żona.
Nagle usłyszał radosny głos syna:
- Tutaj, tutaj to jest mój ojciec
prawdziwy.
Mąż spojrzał w kierunku wyciągniętej
ręki dziecka. Na ścianie cień jego postaci widniał
szarym zarysem.
- To jest mój prawdziwy ojciec –
powtórzył chłopiec – mama rozmawiała z nim każdej
nocy. Ilekroć ona wstała on też wstawał, ilekroć
usiadła on też usiadł.
Mąż zrozumiał, że żona cierpiąc głęboko
z powodu jego nieobecności powierzała troski
cieniowi swojej postaci a nie innemu mężczyźnie.
Duma nie pozwalała mu zapytać żony o wyjaśnienie
znaczenia słów dziecka. Duma żony natomiast nie
pozwalała jej poprosić męża o wyjaśnienie przyczyny
nagłej zmiany zachowania.
Uczeń będąc jeszcze zatopiony myślami w
historii jaką przeczytał nie zauważył obecności
Mistrza w izbie. Usłyszał jego ciche słowa:
- Tam, gdzie jest duma nie ma
prawdziwej miłości.
Tylko ten jeden raz, jeden jedyny Uczeń
odważył się naruszyć zaufanie jakim Mistrz go
obdarzał. Złamał regułę, żeby móc dotrzymać
obietnicy do końca ich znajomości.
Maria M.
mariam7@mail.com
Epizod Drugi ukaże się w jednym z
następnych wydań.
|
Sobota, 6 sierpnia 2022
Stanisław Rafał
Kielar (1928 - 2022)
Stanisław Kielar
Stanisław
Rafał Kielar
Grupa
Robocza „Starość po Polsku” zaprasza na spotkanie
informacyjne w sobotę 27 sierpnia, o godz. 18:00 (po Mszy Św
o 17:00), w sali pod kościołem Św. Jacka, 201 LeBreton
Street North. W programie: Omówienie konceptu i postępu prac
nad stworzeniem placówki Abbeyfield Polonia House w Ottawie,
Informacje na temat opcji opieki w języku ojczystym dla
polskich seniorów, Wolontariat dla dobra polonijnych
seniorów. Kontakt: pani Zofia Wald-Mróz, Prezes, Abbeyfield
Polonia House, email: 
