W sali konferencyjnej znajdującej się na 27 piętrze, drapacza chmur, przy szklanym stole zasiadło kilkanaście osób gotowych do pracy nad szlachetnym projektem. Znajdowali się między nimi inżynierowie, informatycy, socjolog, szeroko respektowana gwiazda filmowa, inwestorzy i filantrop. Za oknem ocean w obramowaniu szaro-żółtej plaży identyfikował jednoznacznie ich położenie na globusie świata. Było to pierwsze a zarazem najbardziej ważne spotkanie wszystkich zainteresowanych stron. Projekt był nowatorski w sensie technicznym, kosztowny w sensie finansowym, możliwe, że czasochłonny w sensie realistycznej daty wprowadzenia w życie publiczne. Najważniejszym jego aspektem był wymiar humanitarny. Celem, do którego zmierzały wszystkie strony było przybliżenie świata, w szerokim tego słowa rozumieniu, do obywateli małych miasteczek. Oddalonych bardzo często od wielkich czy dużych ośrodków kulturalnych i naukowych. Wielokrotnie położone pomiędzy niczym i niczym, bez specyficznej tradycji, szare i nijakie, podobne do siebie poprzez układ ulic przecinających się pod kątem prostym, wywierały na mieszkańcach przygnębiające wrażenie. Nie stymulowały rozwoju intelektualnego, nie dopingowały do formułowania ambitnych planów, promowały stagnację i bezruch. Taki obraz przyszłego terytorium działania nakreślił wprowadzający do tematu znany z wielu publikacji i odczytów, socjolog.

Należało zdefiniować komponenty, których niedobór był zauważalny w środowisku małych miasteczek. Na pierwszym miejscu zdecydowanie brak szerszej perspektywy widzenia świata bez konieczności przemieszczania się, nowych znajomości a nawet przyjaźni, bez dokuczliwego wysiłku spotykania się w nielicznych lokalnych barach lub kawiarniach. W czasach, gdy większość aktywnej zawodowo społeczności nie dojeżdżała już od dawna do miejsc pracy, wykonując swoje obowiązki przy domowym biurku lub stole kuchennym. Potrzeba codziennych dojazdów do pracy zamieniła się w krótkie wypady do pobliskich sklepów. Konieczność prowadzenia często niełatwych dyskusji zawodowych twarzą w twarz z współpracownikiem przyjęła postać widywania się na ekranie komputerowym. Od prowadzących tylko zależało, czy zgadzają się widzieć, czy tylko i wyłącznie partycypować w audio dyskusji. Minimalny kodeks dotyczący ubioru lub fryzury dawno już został zarzucony. Dominowała raczej daleko posunięta swoboda i dowolność.

- Czy jednak jako odpowiedzialni członkowie społeczeństwa uważamy, że jest to pożądany obraz młodej generacji? - zadał pytanie socjolog - generacji, która jest przyszłością każdego państwa.

Wszyscy zgodzili się jednogłośnie, że jednostki wychowane w takich okolicznościach nie dają solidniej bazy dla pokoleń wycofujących się już z czynnego życia zawodowego jak również dla tych, którzy mają nadejść po nich. Po kilkugodzinnej dyskusji ustalono najważniejsze kierunki działania jak również wstępny termin wprowadzenia rezultatów projektu w życie. Założono, że w przeciągu pięciu lat mieszkańcy małych miasteczek będą mieli dostęp do informacji na równych prawach z mieszkańcami wielkich aglomeracji.

Tymczasem w jednym z małych i nieciekawych miasteczek grupa młodych ludzi nie tylko miała ambitne cele, ale również wystarczająco motywacji do ich zrealizowania. Wielu z nich znało i przyjaźniło się od dziecka, tworząc między sobą silne więzi. Pomiędzy nimi dominowały dwie młode kobiety, różniące się prawie pod każdym względem, ale spojone głęboką wieloletnią przyjaźnią i zamiłowaniem do gier komputerowych. Celem ich działania podobnie jak grupy osób obradującej w wielkiej metropolii było umożliwienie mieszkańcom małych miasteczek korzystania z najnowszych metod komunikacji czy przesyłania informacji.

Początki przyjaźni pomiędzy kobietami nie były łatwe. Dwuletnia różnica wieku była główną tego przyczyną. Starsza, od dziecka bardziej zaawansowana w wiedzy komputerowej służyła inspiracją, wzbudzała w młodszej nieodpartą chęć dorównania.

Po ukończeniu studiów postanowiły wrócić do rodzinnego małego miasteczka. Początkowo zamieszkały razem. Tak było taniej oraz praktyczniej, jak również z powodu projektu jaki realizowały poza godzinami pracy. Wynajęły więc niewielkie mieszkanie przy głównej ulicy, w którym pokój jadalny był jednocześnie ich miejscem pracy, spotkań z innymi współpracującymi z nimi członkami grupy. Po wielokrotnych i czasochłonnych dyskusjach okazało się oczywiste, że nie wszyscy członkowie grupy mają ten sam punkt widzenia. Różnice zdań dotyczyły nie tylko tego w jaki sposób projekt będzie realizowany, w jaki sposób podejść do specyficznych problemów technicznych z nim związanych, ale również jakie niebezpieczeństwa wnosi. Niektórzy członkowie grupy byli zdania, że mieszkańcy małego miasteczka nie są gotowi do wykonania milowego kroku w kierunku korzystania z mediów społecznościowych. Oczywiście byli zaznajomieni z ich podstawami, ale projekt znacznie je rozszerzał i pogłębiał. Wiele mechanizmów internetowych tak było zaprojektowanych, aby uzależnić odbiorcę od ciągłego ich używania. Aby utrzymać jednostkę w pewności, że nie będąc ciągle w nich obecną przestaje być zauważana przez innych. Stanowisko to opierali na własnych doświadczeniach zdając sobie sprawę, że to uzależnienie jest odpowiedzialne za wiele negatywnych emocji, takich jak lęk przed utratą przyjaciół, pozycji w życiu społecznym.

Starsza przyjaciółka nie zgadzała się z tym stanowiskiem. Będąc od lat uzależniona od komunikacji internetowej w różnych formach dostrzegała w niej tylko pozytywne strony, jak ułatwianie załatwiania codziennych spraw, łatwość utrzymywania kontaktu z członkami rodziny czy przyjaciółmi jako narzędzie niezbędne do wykonywania pracy zawodowej. W rezultacie integralność grupy nie wytrzymała pierwszego kryzysu prowadząc do podziały członków na tych, co uważali, że zanim projekt będzie wprowadzony w życie mieszkańców małego miasteczka oni sami powinni być na to przygotowani. Świadomi czekających ich zmian i wyposażeni w odpowiednie strategie obronne. Według nich ten etap był ważniejszy niż sam projekt, tak nakazywała im etyka zawodowa. W grupie opozycyjnej pozostały dwie osoby, młodsza przyjaciółka i starsza przyjaciółka. Ta pierwsza w dużym zakresie podzielała stanowisko reprezentowane przez większość członków grupy, ale ze względu na głęboką i wieloletnią przyjaźń nie wyraziła na zebraniu swojej opinii.

Spoglądając przez okno nowo wynajętego mieszkania młodsza przyjaciółka widziała dzieci bawiące się na placu zabaw. Podobnie jak i ona zwykła spotykać się ze swoją najpierw koleżanką a potem przyjaciółką. Wspólne odrabianie lekcji, czytanie książek, nauka jazdy na łyżwach, wyjścia do kina zbliżały je do siebie. Potem nastąpił długoletni okres gier komputerowych. Ojciec starszej przyjaciółki zapoznał je z kilkoma nieskomplikowanymi i dostosowanymi do wieku grami. Kilka godzin dziennie przed ekranem komputera lub telewizora było dla niego formą spędzania czasu. Definiował to jako hobby, ale po latach młodsza przyjaciółka spostrzegała jego zachowanie jako głębokie i niebezpieczne uzależnienie. Czas przepływał wokół niego niezauważalny i bezwymiarowy, odsuwając inne sprawy w kierunku niezdefiniowanej przyszłości. Matka starszej przyjaciółki, kobieta o szerokich zainteresowaniach społecznych i artystycznych początkowo towarzyszyła mężowi w grach komputerowych. Widząc jego uzależnienie stopniowo ograniczyła tą formę wspólnego spędzania czasu, aż do całkowitego jej wyeliminowania. Z tego powodu niewielka i nieznacząca bruzda pomiędzy małżonkami przekształciła się w głęboką przepaść. Matka była zdania, że czas poświęcony na gry komputerowe można wykorzystać w sposób wartościowszy pod względem intelektualnym i emocjonalnym. Po kilku latach różnica zdań pomiędzy rodzicami nabrzmiała do formy poważnego konfliktu i w konsekwencji rodzina przestała istnieć jako rodzina. Był to bardzo trudny okres dla starszej przyjaciółki, będącej w wieku pomiędzy byciem jeszcze dzieckiem a osobą wchodzącą w okres dorastania.

Gdy świat wydaje się odwrócony do góry nogami.
A ziemia obraca się w przeciwnym kierunku.
Weź moje ręce w swoje dłonie.
Zatrzymaj czas na moment.
Obiecaj, jutro będzie inaczej.

Klik, klik na dobry początek.
Tab, tab na nowy porządek.
Alt, alt miej słoneczny dzień.
To ja twój cień.

- A teraz - zastanawiała się młodsza przyjaciółka - czy nasza przyjaźń nadal jest przyjaźnią?

Przypomniała sobie jak mieszkanie razem stało się nie możliwe. Po spotkaniu, na którym początkowo jednolita grupa entuzjastów rozdzieliła się na dwa podzespoły, starsza przyjaciółka odizolowała się od innych do tego stopnia, że czas spędzała tylko i wyłącznie na pracy i grach komputerowych. W kuchni nie zmyte po posiłkach naczynia cierpliwie czekały na młodszą przyjaciółkę. W lodówce nie było nic oprócz pustego słoika po majonezie, kilku jajek i pęczka pietruszki. Ciężar codziennych obowiązków spadł na młodszą przyjaciółkę. Próby tłumaczenia, negocjowania, argumentowania kończyły się zwykle atakami płaczu i przeplatanymi wybuchami złości. Oskarżeniami, że młodsza przyjaciółka chce pozbawić starszą istoty jej istnienia, że ona nie może bez tego żyć. W porywie bezsilności i głębokiego zawodu młodsza przyjaciółka wyprowadziła się. Kiedy żar emocji zastąpiło lodowate myślenie rozpoczęła wspinaczkę w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania: Kim jest przyjaciel? Czym jest przyjaźń?

Najprościej, najwygodniej i najłatwiej byłoby odwołać się do rozlewisk wiedzy internetowej, ale młodsza przyjaciółka zdecydowała sięgnąć do tradycyjnych źródeł. Od wielu lat miała zwyczaj zapisywania spostrzeżeń lub definicji ją interesujących, w grubym zeszycie w czarnych okładkach. Nie zaglądała do niego od długiego czasu, ale wciąż stał na najwyższej półce regału, pomiędzy książkami. Każdy zapis czy notatka była naznaczona datą. Pierwszy zapis na temat przyjaciela pochodził sprzed pięciu lat i brzmiał następująco:

„Przyjaciel znając nasze kłopoty, przewinienia a nawet grzechy, nie opuszcza nas. To towarzysz naszych słabości bardziej niż naszych sukcesów, w chwilach naszego złudzenia, że go nie potrzebujemy. Stara się wyzwolić w nas to co jest w nas najlepsze, nie przez krytykę, ale poprzez uwypuklenie nam tego co w nas jest najszlachetniejsze, jednocześnie delikatnie uświadamiając nam to co czyni nas małymi, mniej wartościowymi niż w istocie jesteśmy. Być w przyjaźni lub głębokiej, długiej relacji z drugą osobą nie polega na ulepszaniu siebie ani drugiego. Jest to test z obu stron na towarzyszenie, bycie świadkiem a czasami tylko na współistnienie.”

Następna i ostatnia notatka została zapisana dwa lata później:

„Każda przyjaźń bez względu jak długo trwa jest oparta na ciągłym, świadomym wybaczaniu. Bez tolerancji i miłosierdzia każda przyjaźń umiera.”

Pod nią przyklejona była fotografia przyjaciółek zrobiona podczas jednej z wielu wycieczek rowerowych, poza miasto.

Młodsza przyjaciółka zamknęła zeszyt, narzuciła kurtkę na ramiona i wyszła z mieszkania. Udała się w kierunku placu zabaw a potem długo krążyła po opustoszałych już ulicach. Gdy wróciła do domu wiedziała co zdarzy się jurto.

Wchodząc do mieszkania starszej przyjaciółki potknęła się kilkakrotnie o porzucone przypadkowo buty, pusty karton po niedawno otrzymanej przesyłce. Bez słowa ustawiła w lodówce karton jajek, mleko i kilka słoików z przyklejonymi na nich skrawkami papieru: zupa pomidorowa z ryżem, pulpety w sosie własnym. Obok napisu dorysowane serce uśmiechało się do czytającego. W szafie w przedpokoju odnalazła odkurzacz i zaprosiła go w podróż po zakurzonym mieszkaniu. Starsza przyjaciółka z wzrokiem utkwionym w ekran komputera i słuchawkami głęboko osadzonymi w uszach, ledwie zauważyła je obecność. Wychodząc młodsza przyjaciółka zostawiła na nocnym stoliku fotografię znalezioną w zeszycie z notatkami. Po upływie kilku dni wróciła ponownie do mieszkania. Lodówka została wyposażona w nowe produkty, a do odkurzania dołączyło pranie i suszenie. Kiedy otworzyła drzwi mieszkania po raz kolejny przejście do kuchni było pozbawione przeszkód. Pod jednym z opróżnionych słoików leżała kartka a na niej napisane było tylko jedno słowo: dziękuję. Niepostrzeżenie przeszło kilka następnych tygodni naznaczonych niewielkimi zmianami. Odkurzacz nie wybierał się już w podróże, ale nie był sam, gdyż buty stanęły w szafie tuż obok niego a fotografia w ramce przeniosła się na biurko starszej przyjaciółki.

W międzyczasie młodsza przyjaciółka intensywnie współpracowała z pozostałymi członkami grupy w sposób równoległy w dwóch kierunkach, przygotowań do realizacji właściwego projektu a jednocześnie spotykając się z mieszkańcami małego miasteczka w ramach pogadanek na jego temat. Będąc bardzo zajęta nie zauważyła, że po wyjątkowo chłodnej i deszczowej wiośnie nadeszło lato. Wracając do domu późnym popołudniem zapragnęła przekroczyć granice małego miasteczka. Poczuć bliskość drzew, odczuć szaleństwo podmuchów wiatru na twarzy. Starsza przyjaciółka czekała na jej przyjście na placu zabaw. Obok ławki, na której siedziała stały dwa niebieskie rowery.

- Może byśmy wybrały się poza miasteczko? - zapytała łagodnie.

Od dnia, kiedy kilkanaście osób gotowych do pracy nad szlachetnym projektem zasiadło przy szklanym stole minęły trzy lata. Pierwsza faza projektu rozpoczynała swoje życie w małych miasteczkach położonych pomiędzy niczym i niczym, ale mieszkańcy jednego z nich byli na to przygotowani, świadomi korzyści wynikających z jego realizacji a jednocześnie wyposażeni w wiedzę o czekających ich niespodziankach z nim związanych.

Zachęcę czytelników do odwiedzenia Twego bloga.

Zachęcam czytelników do odwiedzenia bloga p. Andrzeja, żeby zobaczyć jak zabawnie wyglądało jego miejsce pracy oraz przeczytać jego inne posty.

worki z piaskiem w oblokach ….. https://andrzejwawryn.wordpress.com/2021/12/27/worki-z-piaskiem-w-oblokach