• https://en.wikipedia.org/wiki/Nils_von_Schoultz
• http://www.biographi.ca/en/bio/schoultz_nils_von_7E.html
• https://www.thecanadianencyclopedia.ca/en/article/battle-of-windmill

• https://en.wikipedia.org/wiki/Nils_von_Schoultz
• http://www.biographi.ca/en/bio/schoultz_nils_von_7E.html
• https://www.thecanadianencyclopedia.ca/en/article/battle-of-windmill

Mistrz i Uczeń, Epizod Drugi

Pory roku przesuwały się poza oknami domu Mistrza i Ucznia. Późnym jesiennym popołudniem do drzwi zapukał mężczyzna, mieszkający na rogu ulicy. Troska, delikatnie ujmując jego rękę, przywiodła go do Mistrza.

- Potrzebuję twojej rady Mistrzu – powiedział mężczyzna siadając przy drewnianym stole stojącym nieopodal kominka, w którego wnętrzu ogień przemieniał drewno w ciepło. W izbie nastała cisza. Zakłopotany Uczeń usiadł na brzegu ławy, gotowy do opuszczenia izby, ale Mistrz dał mu znak głową, aby został.

Ponad trzydzieści lat temu poznałem kobietę, której powierzyłem każdy mój oddech, każdą myśl i każdy krok. Byłem jej powiernikiem, doradcą i opiekunem. Przełożonym i partnerem. Mężem i przyjacielem. Zrezygnowałem z planów rodzinnych na rzecz jej kariery zawodowej. Jak wiesz, żona moja jest znanym i respektowanym reżyserem. Jeśli można tak powiedzieć, specjalistą w swojej dziedzinie. Praca zawodowa to rdzeń jej istnienia. Każda sztuka teatralna, każdy film to zaproszenie do wyprawy w nieznane, do podjęcia nowego ryzyka. W miarę powiększania się zasobu doświadczeń niezauważalna początkowo rutyna wkradała się śmielej i śmielej pomiędzy spektakle i premiery. Stała, lojalna grupa sympatyków podtrzymywała poziom zainteresowania publiczności na właściwym poziomie. Z czasem jednak powtarzające się ujęcia, interpretacje i wizje przestały przemawiać do szerszego grona odbiorców. Zespół doradców i pomysłodawców pracujący od lat z żoną wydawał się mniej i mniej entuzjastyczny i zaangażowany. W tym samym prawie czasie moje zdrowie wymagało więcej uwagi i troski. Nie będąc gotowym na spotkanie z wychodzącą naprzeciw mnie chorobą stałem się bardziej drażliwy, mniej cierpliwy. Ciągła obserwacja mojego ciała, nadsłuchiwanie sygnałów polepszenia i pogorszenia, pochłaniały niemal całą moją uwagę. Będąc pozornie nadal bardzo bliscy oddalaliśmy się od siebie coraz bardziej. Nie poszukiwaliśmy jak dawniej obecności jeden drugiego a wręcz przeciwnie nieobecność żony sprawiała mi niekiedy ulgę. Samotne wieczory spędzałem najczęściej komponując w pośpiechu utwory odsuwane przez lata w kierunku przyszłości. Skoro jednak czasokres przyszłości został zdefiniowany za mnie, ode mnie zależało wypełnienie go treścią. Zmęczony pracą nie czekałem tak jak zawsze na powroty żony. Pośpieszna wymiana uwag przy śniadaniu zastąpiła długie niegdyś rozmowy. Informacje z bliższego i bardziej oddalonego świata zewnętrznego docierały do mnie z opóźnieniem, zniekształcone komentarzami i interpretacją dziennikarzy. Prenumerowane dzienniki zwykle odkładałem na bok, do późniejszego przeczytania. Tego dnia fotografia na pierwszej stronie jednego z nich, zwróciła moją uwagę. Artykuł dotyczył premiery sztuki reżyserowanej przez żonę. Na zdjęciu jak zwykle grono aktorów tworzyło tło dla dwóch głównych postaci, żony i jej nowego asystenta. Było coś szczególnego, intymnego pomiędzy kobietą a mężczyzną. Odłożyłem gazetę, tak jak inne, do późniejszej lektury, wiedząc, że nie nastąpi to wkrótce. Zajęci swoimi sprawami, a może unikając świadomie potencjalnie drażliwego tematu nie podejmowaliśmy go, aż do chwili, gdy podczas poszukiwania innych dokumentów egzemplarz gazety zwrócił naszą uwagę.

- Ach tak – powiedziała żona – to zdarzyło się kilka miesięcy temu. Reportaż i zdjęcie, pierwsze znaczące zadanie obiecującego fotoreportera.

- Wykazał się doskonałą spostrzegawczością i intuicją – dodałem.

- Miałam ci już dawno o tym powiedzieć. Tak to prawda nie dotrzymałam obietnicy danej ci lata temu. Proszę wybacz mi. Byłeś chory, drażliwy i niecierpliwy. Wydawało mi się, że odsuwasz mnie od siebie. Potrzebowałam kogoś kto mnie wysłucha i zrozumie. Teraz wiem, że był to tylko moment, złudzenie jakie wypełniło pustkę po tobie. Proszę wybacz mi.

Spojrzałem na żonę. Kim była ta kobieta, czy znałem ją dobrze, czy poznałem dopiero teraz? Czy to ta sama osoba? Zdałem sobie sprawę jak niewiele o niej wiem. Nie wyglądała tak młodo jak zwykłem ją widzieć oczami zaufania, sprawiała wrażenie zmęczonej i niepewnej. Iskra współczucia zabłysła na moment pomiędzy nami, ale zgasła zanim zdołałem przekształcić ją w słowa. Ból i cierpienie zdławiły naturalny, instynktowny odruch człowieka w stosunku do człowieka.

- Proszę wyjdź, chcę być sam – powiedziałem sucho odwracając się od niej jednocześnie.

Zabierając niezbędne rzeczy wyszła z domu bez słowa.

Nie tłumiłem bólu jaki we mnie narastał, dając mu możliwość penetrowania mojego ciała i myśli. Do momentu aż przesycił się moim cierpieniem, wtedy przestał być bólem a został wspomnieniem. Pamięć odsunęła go poza przeżyte wspólnie dni, tworzące miesiące i lata.

Wczoraj po raz kolejny żona dzwoniła prosząc o spotkanie i rozmowę. Nie odpowiedziałem, ale postanowiłem odwiedzić ciebie Mistrzu i poprosić o radę.

- Jak długo powiedziałeś, że byliście, czy może powinienem zapytać, jesteście razem?

- Ponad trzydzieści lat – odpowiedział mężczyzna.

- Ile trudnych lat zliczyłeś?

- Dwa lata.

- A ile czasu zostało ci w klepsydrze życia? – zapytał Mistrz.

- Niewiele – odpowiedział mężczyzna – jestem chory od pewnego czasu.

- Wiesz więc jaką decyzję masz podjąć, nie potrzebujesz mojej rady.

Po krótkim pożegnaniu mężczyzna opuścił dom.

- Mistrzu – powiedział Uczeń – skąd wiesz co zadecyduje nasz sąsiad?

- Podejdź do szafy, gdzie trzymamy gry planszowe, odszukaj starą wietnamską grę „Go” i przynieś proszę. W kuchni odszukaj wagę na jakiej czasami ważę suszone zioła.

Uczeń wykonał polecenia Mistrza i oto na drewnianym stole leżała plansza podobna do tej do gry w szachy, dwa płócienne woreczki oraz waga.

Mistrz z jednego woreczka wydobył dwa czarne owalne żetony, z drugiego cierpliwie odliczył trzydzieści białych. Na jednej szali wagi położył żetony białe na drugiej czarne. Ramię wagi przechyliło się jak ramię semafora wskazującego wolną drogę dla oczekujących na przesunięcie się pociągu po szynach.

- Czy teraz rozumiesz? – zapytał Ucznia.

Będąc autentycznie z drugą osobą, dzielisz się z nią nie tylko dobre momenty, ale i te które są bolesne. Kierując się współczuciem nie możesz popełnić błędu a towarzysząca temu cierpliwość to oznaka prawdziwej miłości. Jeśli przypomnisz sobie elementy dobroci jakie są w tobie i drugiej osobie będziesz wiedział, że jesteś w stanie pokonać trudności a to co najlepsze w was obojgu pojawi się i zamanifestuje ponownie.

______ 

Epizody zainspirowane postacią nauczyciela, autora książek, poety niosącego ze sobą przez lata uśmiech, kojący spokój, ideę pokojowego rozwiązywania konfliktów. Głoszący naukę umiejętności głębokiego słuchania innych, rozumienia ich zmagań i gotowości do wspólnego ich pokonywania.