A niech i tak będzie… (cz. 1)

Czas akcji: kiedy towary były przewożone statkami pod żaglami, wiadomości były przesyłane listownie, mydło było produkowane w mydlarni, chleb pieczony w piekarni a owoce i warzywa sprzedawane były na lokalnym ryku.

Miejsce akcji: małe miasteczko położone w miejscu, gdzie rzeka poślubiła morze, rozpięte pomiędzy niewielkimi wzgórzami na pajęczynie wąskich ulic wybrukowanymi tak zwanymi kocimi łbami.

Rozległy plac położony we wschodniej części małego miasteczka zwykle opustoszały podczas tygodnia w każdy piątek przeistaczał się w najbardziej zatłoczone i gwarne miejsce w najbliższej okolicy. Już od wczesnych godzin porannych sprzedawcy rozstawiali swoje stragany, rozkładając na nich przywiezione niejednokrotnie z daleka produkty.

A byli pomiędzy nimi przedstawiciele wielu cechów, ale także rybacy, rolnicy, ogrodnicy i hodowcy trzody domowej. Stragany były ustawione tak blisko siebie, że podczas godzin najbardziej natężonych zakupów trudno było przejść swobodnie pomiędzy nimi. Najlepsze miejsca położone na obrzeżach placu zajmowali ci sprzedawcy, którym dało się przybyć o świcie. Na jednym ze straganów, w każdy piątek Cecylia rozkładała przywiezione z ojcowego ogrodnictwa owoce i warzywa. W zależności od sezonu i urodzaju pojawiały się na nim pachnące truskawki i maliny, lśniące czerwienią wiśnie przekładane zielenią pietruszki i kopru. Każdego kupującego młoda kobieta obdarzała ujmującym uśmiechem, służąc radą i pomocą w wyborze. Poruszając się niezbyt szybko, ale z wdziękiem nigdy nie dała odczuć kupującym, że zabierają za dużo czasu a wręcz przeciwnie zawsze udało jej się nawiązać z kupującym rozmowę.

Pod koniec dnia, kiedy rynek pustoszał a na straganach nie zostało już za wiele Cecylia cierpliwie czekała na nieco innych klientów. Na tych mieszkańców, których nie stać było na dokonanie zakupów podczas burzliwych godzin targowych. Zbliżali się do straganu nieśmiało i z ociąganiem wstydząc się swojego ubóstwa. Znając od dawna ich samych a także ich rodziny i potrzeby Cecylia rozdawała im nie sprzedane podczas dnia owoce i warzywa. Jabłka dla kobiety z szóstką dzieci, słodkie maliny i truskawki dla staruszki mieszkającej samotnie, ziemniaki i kapustę dla szewca, który właśnie stracił pracę. Największą zapłatą dla niej był błysk radości w oku, uśmiech podziękowania lub proste skinienie głową. Zajęta od rana do późnego wieczora nie spostrzegała tego co dzieję się poza placem rynkowym.

W piątkowe popołudnia stojąc w cieniu rozłożystego kasztanowca, w niedalekiej odległości od straganu, Izydor syn lokalnego kupca śledził każdy ruch Cecylii, każde skinienie ręki i głowy. Ciemne, kasztanowe włosy poruszane delikatnym dotykiem wiatru i jej uśmiech, niewymuszony i szczery. Kim jest ta kobieta, zastanawiał się, dlaczego tylko do jej straganu podchodzą biedacy? O czym z nimi rozmawia rozdając im warzywa i owoce? Niejednokrotnie ojciec Izydora stojąc w otwartych drzwiach sklepu, dawał mu znaki ręką, że jest potrzebny do pomocy. Syn tylko potakiwał głową w milczeniu i trwał w bezruchu oparty o potężny pień drzewa.

W ciepłe majowe popołudnie zdecydował się podejść do straganu i pod pretekstem zakupu czegokolwiek nawiązać z Cecylią rozmowę. Nie zastanawiając się za wiele stanął przed straganem w kolejce. Kiedy nadeszła jego kolej spojrzał z roztargnieniem na dostępne jeszcze warzywa i wskazał na zielone, rozczochrane rośliny wyglądem przypominające mu główki kapusty.

- Kucharka prosiła żebym kupił pięć główek kapusty na zupę, na jutrzejszy obiad - powiedział nieco zachrypniętym głosem.

- Ależ to nie kapusta tylko sałata - odpowiedziała Cecylia uśmiechając się pogodnie.

- Możliwe, ale nasza kucharka umie przygotować każdą potrawę, na pewno da sobie radę z sałatą również.

Idąc w kierunku ojcowego sklepu z pięcioma główkami sałaty Izydor nie był pewien jakie wrażenie zrobił na Cecylii, ale nie zastanawiał się nad tym za długo. Nie to było najważniejsze, ponieważ myślami wyprzedził czas o cały tydzień. W kuchni położonej za sklepem ułożył delikatnie sałatę na stole. Tak ostrożnie jak by dotykał rąk Cecylii. Kucharka ze zdziwieniem popatrzyła na niego, bezgłośnie wymamrotała swoje uwagi a wieczorem do kolacji na stole pojawiła się wiosenna sałata z rzodkiewkami i szczypiorem. Pierwszy zakup kapusty w przebraniu sałaty przekształcił się w regularne piątkowe zakupy warzyw i owoców. Nie mając wystarczającej wiedzy o stanie zawartości domowej spiżarni Izydor kupował to, co najbardziej do niego przemawiało danego dnia a nie to co było potrzebne. Kucharka nie wiedząc z czym Izydor pojawi się w piątkowe popołudnie na jej kuchennym terytorium, wpadła na pewien pomysł. Każdego piątkowego ranka pod kubkiem kawy, jaką Izydor lubił wypić przed rozpoczęciem pracy w sklepie leżała kartka papieru. Izydor bez zastanowienia wkładał ją do kieszeni surduta a następnie wręczał Cecylii.

Młoda kobieta znała Izydora z widzenia. Wiedziała, że jest synem znanego w okolicy właściciela sklepu z materiałami, w którym nigdy nie była. Przechodząc obok wąskim chodnikiem zaledwie spoglądała na materiały wyłożone w sklepowej witrynie. Owszem podobały jej się bardzo, ale zdawała sobie sprawę, że nie pasują do jej pozycji społecznej a w dodatku są bardzo kosztowne. Smukła sylwetka Izydora, jasne lekko falujące włosy oraz ciepły głos jakim do niej przemawiał były jej bardzo miłe. Stąd chętnie prowadziła z nim rozmowę w piątkowe dni targowe. Słowa i spojrzenia unosiły się nad malinowymi pomidorami, kulistymi główkami kapusty i filetowymi podłużnymi śliwkami rozłożonymi na drewnianym straganie. Pod koniec lata Izydor zaprosił Cecylię do odwiedzenia ojcowego sklepu. Właśnie przypłyną statek z nowymi tkaninami, które swoją delikatnością i kolorystyką wzbudzały zachwyt zamożniejszych mieszkanek małego miasteczka. Cecylia początkowo odmówiła zdecydowanie, ale pod wpływem nalegań Izydora obiecała mu, że w tygodniu zajrzy do sklepu. We wtorkowe przedpołudnie ubrana inaczej niż w dni targowe uchyliła drzwi sklepu. Dzwonek zawieszony nad nimi poruszył się nieznacznie i metalicznym dźwiękiem zaprosił ją do środka. W sklepie oprócz Izydora obecny był również jego ojciec. Spojrzał na kobietę sponad okularów w cienkiej oprawie, z zainteresowaniem. Jej prosty, niewyszukany ubiór, wysoko uniesiona głowa, przejrzyste, jasne spojrzenie i ciepły uśmiech były inne niż znajomych mu klientek. Nie była jedną z nich, a więc kim była?

Tego samego popołudnia podczas obiadu Izydor rozpoczął z ojcem najtrudniejszą w swoim dwudziestoletnim życiu rozmowę, która dotyczyła wizyty Cecylii w sklepie. Pragnął znać opinię ojca na jej temat oraz opowiedzieć mu o swoich uczuciach w stosunku do niej. Mówił długo i początkowo zawile, ale z pasją i przekonaniem. Ojciec spokojnie spożywał posiłek, najpierw zupę jarzynową, następnie kurę pieczoną z ziemniakami i kalafiorem. Wysłuchawszy syna do końca otarł serwetką usta i zaproponował mu co następuje: Jeśli przez pół roku Izydor wytrwa w swoich uczuciach i dotrzyma zamiaru poślubienia Cecylii, nie będzie się temu sprzeciwiał.

- A niech i tak będzie - odpowiedział Izydor polubownie.

Na wiosnę roku następnego w lokalnym kościele odbył się skromny ślub Cecylii i Izydora. Małżonkowie zamieszkali w sąsiedniej kamienicy, tuż obok sklepu, prowadząc niezależne życie, ale jednocześnie będąc w bezpośrednim sąsiedztwie ojca. Cecylia weszła w życie domowe i sklepowe podobnie jak poruszała się wokół straganu w piątkowe dni handlowe. Bez pośpiechu, ostrożnie omijając potencjalne przeszkody na terenie kuchni, zaglądając z zainteresowaniem do sklepu i zajmując się zarówno domem męża jak i teścia. W każde piątkowe popołudnie pojawiała się przy straganie obok ojca i wypełniała z uśmiechem koszyki i torby swoim dawnym klientom.

C.d.n.

Maria M.
mariam7@mail.com