• Sobota, 4 października 2025, godz. 11:00 - Przemysław Jasielski at SCI_ART 2025
• Sobota, 4 października 2025, godz. 14:00 - Jesienny Spacer "Ottawianek"
• Sobota, 4 października 2025, godz. 18 - Film "Wielkie rzeczy zamierzam dla Ciebie Polsko"
• Sunday, 5 October 2025, 12 PM - YPCPA Wine Tasting & Vineyard Tour
• Sunday, 5 October 2025, godz. 13:00 - Odsłonięcie Tablicy poświęconej pamięci dr Czarnowskiego
• Czwartek, 9 października 2025, godz. 12:00 - Spacer: Wine tasting, KIN Vineyards
• Wtorek, 14 października 2025, godz. 11:00 - Spacer: Covered Bridge- Wakefield
• Wtorek, 21 października 2025, godz. 11:00 - Spacer: Spacer: Aylmer Marina, QC
• Sobota, 25 października 2025 - "Jesienny Koralik" Zespołu Polanie
• Niedziela, 26 października 2025, godz. 15:00 - Przegląd Młodych Talentów - Ottawa 2025
• Wtorek, 28 października 2025 - Polish Orphans of Tengeru and the 85th Anniversary of the Deportations to Siberia
• Thu-Fri Oct 30-31, 2025 - Young Polonia Leadership Summit 2025
• Sat Nov 8, 2025 at 7 PM - Polish Tenors & Viva at LAC Mississauga

Ciężar Zgrzebnego Worka

Albert usiadł nagle na posłaniu zachłystując się powietrzem i odczuwając głośne dudnienie bębnów w pobliżu. To nie bębny to serce usiłowało rozeprzeć żebra i wydostać się poza ciało.

- Albercie, Albercie obudź się - usłyszał głos matki – to tylko sen.

Rozglądając się dookoła przypomniał sobie, że matka dawno temu przekroczyła granicę życia i śmierci. Nie mógł usłyszeć jej wołania a jednak nie był to też sen.

Nad ranem, nie czekając na wschód słońca udał się do najstarszego mieszkańca miasteczka. Człowiek ów nieokreślonego wieku posiadał rozległą wiedzę i głębokie doświadczenie życiowe. Opowiedział mu sen prosząc o radę.

- Popełniłeś wiele błędów w życiu, skrzywdziłeś tych, którzy byli wokół ciebie, kierując się interesem własnym a nie dobrem innych. Nie byłeś szczery i otwarty nawet sam z sobą a otrzymane rady traktowałeś jako zamach na twoją wolność. Głos świadomości, który nadal jest w tobie nawołuje do podjęcia czynu – powiedział zapytany.

- Co mogę zrobić, aby naprawić popełnione błędy i odzyskać spokój?

- Weź ten zgrzebny worek, który trzymam za kuchennymi drzwiami i wyrusz w drogę. Nie zaglądaj do jego wnętrza, bo jeśli to zrobisz sen jaki miałeś tej nocy nigdy cię nie opuści. W odpowiednim czasie znajdziesz drogę powrotną do domu. Nic więcej nie mogę ci powiedzieć.

Albert postąpił zgodnie z udzieloną mu radą. Do płóciennej torby włożył bochenek chleba zawinięty w matczyną chustę, kawałek sera kupiony na lokalnym rynku i kilka jabłek z drzewa rosnącego za domem. Torbę przewiesił przez ramie a podarowany worek zarzucił na plecy. Był niewspółmiernie ciężki do wielkości i Albert nie tylko zastanawiał się co może być w jego wnętrzu jednocześnie odczuwając również potrzebę zajrzenia do środka. Pamiętając daną mu przestrogę nie uczynił jednak tego.

Pierwszego dnia przeszedł około trzydziestu kilometrów nie spotykając nikogo na swojej drodze. Zasnął głęboko wtulony w miękkość mchu pod rozłożystym drzewem nadziei. Obudził się głodny i wypoczęty. Po posiłku napił się wody ze strumienia, obmył twarz i ręce i wyruszył w dalszą drogę. Południe zawiesiło słońce wysoko na niebie, kiedy na niewielkim wzgórzu spostrzegł dom obrócony bieloną ścianą ku drodze. Zatrzymam się i poproszę o kubek wody, odpocznę w jego cieniu i pójdę dalej. Na drewnianej ławce stara kobieta siedziała płacząc, patrząc na leżący w nieładzie kopiec drewna na opał.

- Co jest przyczyną łez spływających po twojej twarzy? – zapytał z troską Albert – Czy ktoś cię skrzywdził?

- Dobrzy ludzie podarowali mi drewno na opał, za co jestem im bardzo wdzięczna, ale nie mam sił, aby zanieść je do drewutni i ułożyć porządnie.

- Daj mi odpocząć chwilę po długiej drodze i napić się zimnej wody ze studni i nie zaprzątaj sobie głowy drewnem. Masz pewnie inne pilne sprawy do zrobienia w domu.

Kobieta bez słowa z wysiłkiem uniosła się z ławki i zniknęła za drzwiami prowadzącymi do domu. Albert po krótkim odpoczynku przystąpił do pracy. W kilka godzin później drewno zniknęło sprzed domu przekształcając się w równe rzędy w drewutni. Mając zamiar wyruszenia w dalszą drogę zapukał do drzwi by pożegnać się ze staruszką.

- Wejdź do środka, obiad jest gotowy a spożycie jego z tobą sprawi mi wielką radość – powiedziała kobieta otwierając szeroko przed nim drzwi. Kiedy po długim pożegnaniu i złożeniu obietnicy, że odwiedzi ją w drodze powrotnej zarzucił worek na plecy, ten wydał mu się nieco lżejszy niż poprzednio. Pewnie mi się tylko tak wydaje, przecież niczego z niego nie wyjąłem, pomyślał.

Kiedy dzień zbliżał się ku końcowi zaczął rozglądać się za dogodnym miejscem na spoczynek. Drobny deszcz przesiąkał przez jego ubranie a wilgoć zmieszana z chłodem utrudniała mu znacznie wędrówkę. Na powalonym drzewie tuż przy drodze siedział mężczyzna. Nie był stary, ale też młodość była daleko poza nim. Wyglądał na zagubionego.

- Czy potrzebujesz pomocy? – zapytał Albert zatrzymując się tuż przy nim.

- Szukam samego siebie – odpowiedział zapytany – od kilku tygodni jestem w drodze, im bardziej oddalam się od rodzinnego domu, tym bardziej czuję się zagubiony.

- Może nie musisz szukać aż tak daleko. Spróbuj zajrzeć w swoje wnętrze. Co widzisz?

Przez dłuższy czas mężczyzna siedział bez ruchu. Albert nie wiedział czy nie zrozumiał jego pytania a może zasnął ze zmęczenia.

- Widzę nieład i chaos – odpowiedział słabym głosem.

- Zrobiłeś pierwszy krok. W twoim wewnętrznym domu jest bałagan, to prawda. Najchętniej byś uciekł od niego tak daleko jak daleko by cię uniosły zmęczone wędrówką nogi. Na jak długo jeszcze starczy ci sił? Tydzień, dwa? W zamian przemów do samego siebie takimi oto słowami: Tak to prawda mój dom jest w nieładzie, ale nie jesteś sam, ja jestem tu razem z tobą, żeby zaopiekować się tobą i przywrócić porządek, który da nam obu spokój pod jednym dachem.

Mężczyzna bez słowa wstał i zaczął podążać w głąb lasu.

- Dokąd idziesz? – zawołał za nim Albert.

- Niedaleko stąd widziałem szałas w jakim odpoczywają drwale podczas dnia. Możemy w nim spędzić noc.

Szałas zbity z nieoheblowanych desek był wystarczająco obszerny dla obu mężczyzn. Albert położył na ławce ostatni kawałek chleba i resztki sera zabrane z domu. Dzieląc żywność sprawiedliwie na niewielkie porcje gestem zaprosił mężczyznę, aby usiadł obok na ławce. Po skromnym posiłku okryci ciepłymi kocami jakie mężczyzna niósł ze sobą ułożyli się na drewnianych ławach. Albert w ciemnościach nocy nie widział czy mężczyzna zapadł w sen, czy rozmyślał nad tym co mu powiedział. Zmęczenie było silniejsze zniewalając ciało do odpoczynku. Nie wiedząc, kiedy zasnął głęboko. Poranne promienie słońca przenikające przez szpary pomiędzy deskami łaskotały go przyjemnie po twarzy. Mężczyzna wciąż owinięty kocem siedział na ławce. Wyglądał inaczej niż poprzedniego dnia. Może był wypoczęty a może po prostu wyspany.

- Podzieliłbym się z tobą chlebem i serem zanim wyruszę w dalszą drogę, ale nie mam już ani jednego ani drugiego – powiedział Albert ze smutkiem sięgając do torby, gdzie zwykle trzymał jedzenie. Nie była jednak pusta. Pod palcami wyczuł chropowatość bochenka chleba i lepkość kawałka sera. Jak to jest możliwe? Jestem pewien, że wczoraj zjedliśmy wszystko co do ostatniego okrucha.

- Im szczodrzej się dzielisz z innymi, tym więcej dostajesz w zamian – powiedział mężczyzna, patrząc na niego z uśmiechem.

Pożegnanie nie zabrało im za wiele czasu. Mocny uścisk ręki, życzenia bezpiecznej drogi. Mężczyzna odszedł pierwszy, zmierzając w kierunku rodzinnego domu. Przez długą chwilę Albert stał nieruchomo nie mogąc oderwać wzroku od oddalającej się postaci. Wzmagające się ciepło słońca ponaglało go wyruszenia w drogę. Przełożył przez ramie torbę z jedzeniem a na plecy zarzucił worek. Ponownie wydał mu się lżejszy niż gdy zabierał go z domu starca. Tym razem nie mogło to być złudzenie. W miarę wędrówki worek tracił na wadze.

Podczas kilku kolejnych dni towarzyszyła mu tylko samotność. Droga była uporczywie pusta. Sprzyjająca mu jak do tej pory pogoda zmieniła się niespodziewanie w przeciągające się ulewy i gwałtowne burze. Wysuszenie przemoczonego ubrania stało się koniecznością. Postanowił poprosić o schronienie w gospodarstwie składającym się z obszernego domu oraz kilku zabudowań gospodarczych. Nie był jedyny. W stodole zastał kobietę oraz kilkunastoletniego chłopca. Gospodarze na podłodze pokrytej słomą rozłożyli grube, płócienne narzuty, aby wędrowcy mogli na nich usiąść lub okryć się nimi. Albert usiadł pomiędzy kobietą i chłopcem, który jak się okazało szedł do znacznie oddalonego miasta. Rodzice postanowili, by przyuczył się do zawodu. Gospodarstwo było zbyt małe, aby wyżywić wszystkich członków rodziny. Kobieta natomiast wracała z miasta do rodzinnej wioski. Straciła wszystko co posiadała oprócz małego zawiniątka jakie trzymała w ramionach. 

Rozmowę przerwało wejście gospodarzy wnoszących posiłek przygotowany w domu. Godzina była już późna i głód dokuczał wszystkim. Jedząc z apetytem Albert z ciekawością spoglądał na zawiniątko w objęciach kobiety. Z pewnością jest to coś cennego a może ważnego – pomyślał. W pewnym momencie wydawało się mu, że kolorowa chusta je okrywająca poruszyła się nieznacznie. Kobieta uchyliła materiał odsłaniając bladą twarz niemowlęcia.

- Noc zapowiada się chłodna, nie mam wystarczająco okrycia dla dziecka – powiedziała z troską.

Albert bez zastanowienia podsuną jej narzutę, na której siedział a z płóciennej torby wydobył chustę w jaką zawijał chleb. Jedna z nielicznych pamiątek po matce. Zasypiając pomyślał – Wybacz matko wraz z chustą oddałem cząstkę ciebie, jaka mi jeszcze pozostała.

- Albercie, śpij spokojnie, ponad wszystko dobro słabszego i bezbronnego jest najważniejsze – szepnęła do niego podczas snu matka.

Zapach wilgotnej ziemi zmieszany z zapachem zwierząt wychodzących na pastwisko, wsuwający się bezgłośnie przez uchylone drzwi stodoły obudził śpiących. Był czas wyruszyć w dalszą drogę. Gospodyni nie zapomniała o wędrowcach, dając każdemu na odchodne bochenek chleba i kawałek wędzonego boczku. Po krótkim pożegnaniu chłopiec spiesznie upuścił stodołę. Do miasta było jeszcze bardzo daleko. Kobieta zwlekała z odejściem, starannie porządkując miejsce po sobie.

- Jeśli nie masz, dokąd pójść, możesz zostać przy nas – powiedziała gospodyni stojąca nieopodal - potrzebujemy rąk do pracy a dziecko wychowa się przy naszych. Chodź pokażę ci dom i resztę zabudowań.

Kobieta niezdecydowanie zatrzymała się przed stodołą, wzrokiem pytając Alberta o radę.

- Zostań tutaj, to dobrzy ludzie, nie skrzywdzą cię, a jak będziesz gotowa, wrócisz do swoich.

- Podziękuj matce za chustę – powiedziała - podążając za gospodynią w kierunku domu.

Albert również zwlekał z opuszczeniem gospodarstwa. Do płóciennej torby włożył jedzenie oraz ubranie jakie rozwiesił poprzedniego dnia, żeby wyschło. Przewiesił torbę przez ramię i zarzucił worek na plecy. Ku jego zdziwieniu worek mimo swojego zwykłego kształtu był niezwykle lekki. Zdecydowanie był pusty. Pora mi wracać do domu – pomyślał z ulgą.

Wielu z nas niesie ze sobą worek z ciężarem słów wypowiedzianych zbyt pochopnie, myśli których się wstydzimy czy czynów jakich żałujemy. Wracając do nich ponownie i ponownie, czekając na właściwy moment, aby naprawić popełnione błędy przekraczamy granice dni, tygodni i lat.

Podczas gdy stare przysłowie mówi: Co masz zrobić jutro, zrób dzisiaj”.

Jeśli skrzywdziłeś kogoś czynem lub słowem nie odwlekaj z przeprosinami.

Jeśli ktoś cię skrzywdził, przełam opór i przebacz.

Jeśli przywłaszczyłeś sobie coś co do ciebie nie należy miej odwagę się przyznać.

Jeśli zostałeś niespodziewanie nagrodzony okaż wdzięczność.

Jeśli masz do przekazania wiadomość, której nie umiałeś ubrać w słowa, zrób to w sposób prosty i zrozumiały.

Zrób to dzisiaj, nie odwlekaj do jutra, które może nigdy nie nadejść.