• Join a team of committed individuals in setting directions and providing support in achieving this goal
• Be expected to contribute 4-6 hours per month to Board and Committee affairs
• Gain much satisfaction in the knowledge that you are contributing to the healthy aging of Polish Seniors

Kobieta posiadła umiejętność zdrowego samokrytycyzmu zachowując balans w ocenie swojej osoby. Szła również linią krawędzi pomiędzy ewaluacją siebie i swoich działań a mocnymi stronami osobowości i rejonami, w których czyniła postęp. Nie była próżna, ale świadoma wartości jakie wnosiła ze sobą, jak obraz ujmujący swoją prostotą a jednocześnie właśnie dlatego mający ogromną wartość. Romantyczna i realistyczna, wyszukana i prosta, pracowita i wytrwała. Nie chciała być sama, ale obawiała się zdrady i zawodu, bólu rozstania i obojętności.

- Czy było już za późno, czy kiedykolwiek jest za późno? – zastanawiała się w samotności.

Wzięła odpowiedzialność za wszystkie porażki życia myśląc, że gdyby zrobiła więcej niż najwięcej, gdyby pełniej wykorzystała okazje jakie jej życie proponowało mogła by sterować losem w innym kierunku. W zawiłej drodze codzienności zatraciła się. Zamknęła się dobrowolnie w klatce przed strachem nabrzmiewającym coraz bardziej i bardziej. Cierpienie stało się nie do zniesienia przysuwając ją w kierunku granicy tolerancji. Obawa przed utratą, jak cyngiel przyłożony do czoła, trzymany obcą ręką groziła pociągnięciem w każdym momencie. Dziś, jutro a może nigdy? Ciało wolało o pomoc chorego wnętrza jej serca. Każdego dnia umierała na raty.

Zauważyła, że ona sama jest największym problemem, jej myśli, emocje, energia i ciało miały być tylko instrumentami, którymi może się posłużyć. Nie zauważyła, kiedy zawładnęły nią całkowicie. W jaki sposób przejąć władzę nad nimi, gdy pracują przeciwko niej.

Ktoś ze znajomych nieoczekiwanie przysłał jej interesującą historię następującej treści:

„Pewien ojciec obiecał córce, że po pomyślnym skończeniu studiów otrzyma od niego w prezencie samochód. Sprawiło jej to dużą radość, gdyż znając ojca ufała jego słowom. Po kilku latach wzmożonej pracy i uzyskaniu dyplomu w rozmowie z ojcem nawiązała do złożonej przed laty obietnicy. Ojciec zaprowadził ją do garażu, gdzie pod plandeką cierpliwie czekał na nią obiecany samochód. Nieco zakurzony i starszy model nie wzbudził większego entuzjazmu w oczach córki.

Ojciec nie zrażony jej reakcją spokojnie powiedział:

- Radzę ci jutro rano pojechać do warsztatu, gdzie kupują używane samochody i spytać za jaką kwotę mogą go kupić.

Córka postąpiła dokładnie za radą ojca i po powrocie zakomunikowała:

- Powiedziano mi, że więcej niż 10,000 (waluta nie jest tu istotna) nie mogą mi zaproponować.

- Cóż – westchnął ojciec – w takim razie jutro odwiedź właściciela lombardu i zadaj mu to samo pytanie.

Po powrocie z lombardu córka poinformowała ojca, że mogła uzyskać tylko 1,000.

- Trudna sprawa – stwierdził ojciec – radzę ci jeszcze pojechać do salonu samochodowego, gdzie spotykają się kolekcjonerzy aut.

Jak poprzednio córka postąpiła zgodnie z daną jej instrukcją.

- Ojcze – powiedziała po powrocie z uśmiechem – zaproponowano mi cenę 100,000 twierdząc, że samochód jest w doskonałym stanie a jego model jest unikalny na rynku.

- Posłuchaj uważnie – powiedział ojciec – jako jednostka nie masz żadnej wartości, jeśli nie jesteś we właściwym miejscu. Jeśli nie jesteś doceniona nie bądź zła, to znaczy, że jesteś w niewłaściwym otoczeniu. Nie zostawaj tam, gdzie nikt nie widzi tego co jesteś warta. Bądź jej (wartości) świadoma i idź tam, gdzie jesteś za to doceniana. Diament nie świeci pełnym blaskiem na dnie groty.”

Treść opowiadania zastanowiła kobietę głęboko. Czyżby historia dotyczyła również mnie? Uświadomiła sobie konieczność naprawy wyrządzonej przed laty krzywdy.

Nikt inny tylko ja jestem odpowiedzialna za siebie, moje działania, uczucia i myśli. To ja mogę być swoim największym wrogiem, ale i najlepszym przyjacielem, obrońcą i doradcą. Cierpienie jest częścią mojego życia i jest dobrze, że mi towarzyszy, ale ode mnie zależy, czy przerodzi się w torturę i powolne umieranie.

Napisała do siebie:

Do mojego partnera, przyjaciela i towarzysza. Przy tobie zamykam oczy przed zaśnięciem i otwieram budząc się rano. To ty podziwiasz mnie i korygujesz, opiekujesz się mną i ostrzegasz przed niebezpieczeństwem. Rozśmieszasz mnie i powodujesz, że płaczę. Tobie ufam i wierzę. To ty zostaniesz przy mnie do ostatniego momentu, gdy odejdziemy razem.

Spacerując wieczorem ulicami małego miasteczka nieskromnie zaglądam do wnętrz domów. Nie ukrywam, jestem ciekawa życia mieszkańców. W jednym samotny mężczyzna przegląda mechanicznie gazetę. W innym kobieta szklanym wzrokiem śledzi zmieniające się obrazy na ekranie telewizora, myślami będąc w przeszłości, młodości i czasach radości. Samotny człowiek snuje plany na przyszłość, pretendując, że są ważniejsze niż przeszłość, a wolność samotności jest tym czego pragnął.

Czy jest możliwe pokierować poskręcane i załamane linie ludzkiego życia tak aby spotkały się na skrzyżowaniu dróg?

Zadałam to pytanie spotkanym przypadkowo mieszkańcom.

- Ktoś bliski odszedł na zawsze – odpowiedziała jedna z osób – nie jest możliwe spotkać ponownie kogoś tak wyjątkowego.

- Po doznaniu wielu niepowodzeń – stwierdził ktoś inny – obawiam się podjęcia kolejnej próby i możliwej porażki.

- Jest już za późno dla mnie – zakomunikował przechodzień.

W moim opowiadaniu kobieta i mężczyzna nigdy się nie spotkali, ich znajomość istniała tylko na platformie internetowej i nie posunęła się poza granice korespondencji.

Czy było już za późno, czy kiedykolwiek jest za późno?

Hon. Pierre Poilievre, P.C., M.P.

1139 Mill Street
PO Box 479
Manotick, Ontario K4M 1A5

Dear Mr. Poilievre,

I am the publisher of the Polish newsletter "Komunikaty Ottawskie", published in Ottawa since March 1987.

Polish community in Canada is concerned with unjustified discrimination of the "unvaccinated" people.

•  Proof of COVID-19 vaccination,
  
•  COVID-19 tests,
  
•  wearing masks on planes and trains,
  
•  tests for cruise passengers,
  
•  quarantine,
  
•  using ArriveCAN.
  

It means no restrictions for our American friends.

However, U.S. Authorities require from Canadians a Proof of COVID-19 vaccination while entering U.S.

Unvaxed Canadians can travel to any European country but they cannot enter friendly neighbour and a member country of the CUSMA union. For example, one cannot drive to Syracuse, NY to visit family during American Thanksgiving, or to drive to Florida to enjoy nicer weather during Canadian winter, if not vaccinated. What kind of danger do the unvaccinated Canadian drivers pose to Americans when compared to vaxed people?

Why Canadian government doesn't talk to our American partners to remove entry restrictions for Canadians?
I didn't hear The Conservative Party to mention this issue, either. Total inaction on a part of the government and the opposition.

I am very disappointed that the PC Party doesn't fight this unjustified discrimination, which affects millions of Canadians.

So far, only Danielle Smith, Premier of Alberta, is fighting discrimination of unvaccinated people. I am expecting more from the PC Party leadership.

Could you voice your opinion on this subject?
Thank you very much in advance!

Kind regards,

Czeslaw Piasta, Kanata
Komunikaty Ottawskie newsletter
https://twitter.com/Kom_OTT     @Kom_OTT

Tel. ###  Mobile: ###

_______________________________ 

Text message received from Pierre Poilievre after U.S. President Joe Biden's visit to Ottawa: